بریده‌هایی از کتاب کوچه کوچک‌ها

بوی رفتن می‌آید درخت هزار ساله هم باشی ریشه‌هایت را می‌بری از یاد، چه رَسَد به حادثه‌ای چون «من»

رها می‌كنم و در پایان، كسانی چشم و دهانم را می‌بندند و در باد رهایم می‌كنند.

تنها مانده در هَذَیان‌ِ دَردِ گزیده شدن؛ در انكارِ عشق آژیرِ رنجِ من در جُستِ دوست.

*** گفتم به غبار چشم تو سجده كنم؟ گفتی نه و من غبار شدم. ***

در میان این حصار در حصار زندگی دست مهربان مرگ را پس مزن.

تو خود ثروتِ رویشِ بی‌پایان در معنای گُلی؛

چه شد كه كوچه كوچك ها رفت و من كه به مقدار خودم بودم ؟! و حال كه بر می گردم به قدر همه آنچه ندارم بزرگ شده‌ام.

من در ظرافت ساقه‌های صحرا زندگی می‌کنم، همسایگانم؛ باد و برف و طوفان و تگرگ‌اند، از سینۀ مهربان خورشید، می‌نوشم و چشمانم را جُز به وقتِ رؤیتِ رؤیا نخواهم گشود

من در ظرافت ساقه‌های صحرا زندگی می‌کنم، همسایگانم؛ باد و برف و طوفان و تگرگ‌اند، از سینۀ مهربان خورشید، می‌نوشم و چشمانم را جُز به وقتِ رؤیتِ رؤیا نخواهم گشود

که اگر یک حنجره آزاد می‌بود صدای مهربانِ تو از هزار پنجره برمی‌خاست.

*** كودكی‌ام رفت و عطر كوچه هایی كه در آنها سر ساعت، نسیم می وزید تا من زیبا تر شوم چقدر به حس شكفتن دچار بودم من چقدر به بوی شكوفه در ابتدای بهار چقدر به رنگ پرنده به لمس طراوت ! چه شد كه كوچه كوچك ها رفت و من كه به مقدار خودم بودم ؟! و حال كه بر می گردم به قدر همه آنچه ندارم بزرگ شده‌ام.

از ریسمانِ سیاه و سفید كه هیچ، از هرچه سیاه و سفید می‌ترسم تنها مانده در هَذَیان‌ِ دَردِ گزیده شدن؛ در انكارِ عشق آژیرِ رنجِ من در جُستِ دوست.

ماه خمارآلود است، تاكِ باران خورده شراب می‌ریزد بر خاك.

من به شعر دُچارم مثل خورشید به تابیدن مثل شیوا به رقصیدن مثل من به تو مثل تو به رؤیا تو به من دُچاری مثل مصلوب به صلیب مثل نیلوفر به مُرداب.

تمام عشاق؛ اسب‌های رها شده در باداند که بی‌غرض شیهه می‌کشند نه بی‌هدف!

تنها به یک مرگ می‌اندیشم به یک مرگ مُحتاجم به یک مرگ در زیر آوار حرف‌های ناگفتۀ تو که اگر یک حنجره آزاد می‌بود صدای مهربانِ تو از هزار پنجره برمی‌خاست.

گور من گُم نشود من به تو دل بستم، یار! شهرم از تشنگی چشم تو اشک‌آلود است. خواب بی‌مایۀ من حرف و حدیث تو نداشت دل بیدار من از مهر تو دریالود است.

سوزن صفحۀ موسیقی بر كلمة زندگی تكرار می شد ! صدای شاعر بود، آنسوتر، قلم به دست، در خونِ خود، می لَغزید.

دفتر شعرم را باز می‌كنم و همۀ شعرهایم را پرواز می‌دهم و حتّی ورق‌های نانوشته را به وسوسۀ آزادی متبرّكم.

تمام عشاق؛ اسب‌های رها شده در باداند که بی‌غرض شیهه می‌کشند نه بی‌هدف!