بریده‌هایی از کتاب کوچه کوچک‌ها

تقدیم به فرشته‌ای که در واژه‌های شعر من پرسه می‌زند!

تنها به پرندۀ بی‌پرواز می‌اندیشم؛ که آب و دانۀ این قفسِ پُرهیاهو پرواز را ز خاطرش نبُرده است؛

كودكی‌ام رفت و عطر كوچه هایی كه در آنها سر ساعت، نسیم می وزید تا من زیبا تر شوم چقدر به حس شكفتن دچار بودم من چقدر به بوی شكوفه در ابتدای بهار چقدر به رنگ پرنده به لمس طراوت ! چه شد كه كوچه كوچك ها رفت و من كه به مقدار خودم بودم ؟! و حال كه بر می گردم به قدر همه آنچه ندارم بزرگ شده‌ام.

نخند! باور كن. به سرعت نور تُف می‌شی بَر غباری كه از یاد دست رفته.

رو به دیوارِ بی‌پنجره؛ كُلاه بر سَرِ شیطان هم بگذارم باز تنهایم

چشمانم را جُز به وقتِ رؤیتِ رؤیا نخواهم گشود

آب نمی‌خورد زكوزۀ شكسته كوزه‌گر، دیگر. شكاف بسته لبهای كوزۀ تَنِ كوزه‌گر، دیگر. زكوزۀ شكسته آب می‌خورد «شكستِ» كوزه‌گر، دیگر. كه كوزۀ تَنِ كوزه‌گر شكسته دگر، دیگر.

به خواستِ خُدا به تقدیرِ خود باختم در چهار گوشۀ آهن و سیمان در انحنایِ زُلِ بی‌پایان. *** گفتم به غبار چشم تو سجده كنم؟ گفتی نه و من غبار شدم.

تنها مانده در هَذَیان‌ِ دَردِ گزیده شدن؛ در انكارِ عشق آژیرِ رنجِ من در جُستِ دوست.

از ریسمانِ سیاه و سفید كه هیچ، از هرچه سیاه و سفید می‌ترسم

برای ساده شدن مُعمای من؛ «دیوانه» خطابم کن!

نفس مزن در میان این حصار در حصار زندگی دست مهربان مرگ را پس مزن.

چه شد كه كوچه كوچك ها رفت و من كه به مقدار خودم بودم ؟! و حال كه بر می گردم به قدر همه آنچه ندارم بزرگ شده‌ام.

قلبت را به من بِدِه تا ستاره‌های مُرده را در شب بی‌چراغ زنده كنم شب‌اَت را به من بده تا به نوایِ های و نای دِلَم را بَر دَردهای تو بتابانم درداَت را به من بده تا با تو با خود باشم.

جوهر قلم‌ام بوی خون می‌گیرد و دیگر برای فریاد چندین پرنده یک واژه کافی نیست! و سالهاست که واژه‌های ممنوع با خون شاعر خط می‌خورند.

من شاعری بی‌خطرم! که کلید قفل زبانش را در وحشت روز و شب‌های تهدید گُم کرده است.

به یک مرگ مُحتاجم به یک مرگ در زیر آوار حرف‌های ناگفتۀ تو که اگر یک حنجره آزاد می‌بود صدای مهربانِ تو از هزار پنجره برمی‌خاست.

تنها به پرندۀ بی‌پرواز می‌اندیشم؛ که آب و دانۀ این قفسِ پُرهیاهو پرواز را ز خاطرش نبُرده است؛

«دیوانه» خطابم کن! وگرنه نوازشِ تو برای ادراک سکوت من چَنگ خونین می‌نوازد

با مَن مدارا کن.