بریده‌هایی از کتاب اعترافات هولناک لاک پشت مرده...

اگر همین یک‌ذره مهربانی را هم نداشت، مطمئن می‌شدم ارمنی نیست و یکی از خود ماست.

یاد بهزاد می‌افتم که همیشه می‌گفت وقتی کسی می‌میرد، روحش می‌رود توی چاکرای آدم‌های دیگر و قایم می‌شود؛ یعنی نمی‌خواهد وارد مسیر آخرت شود و این حرف‌ها. اگر راست گفته باشد، می‌توانم قسم بخورم که روح کانی صاف افتاده وسط چاکرای سرگرد. کمی سرم را جلوتر می‌آورم تا از لای یقهٔ بازش، سینه‌اش را ببینم، اما پشم‌وپیلش نمی‌گذارد. سریع یقهٔ لباس را می‌کشد روی هم و می‌گوید «کجا رو نگاه می‌کنی برادر من؟ تو عالم مایی یا هپروت؟ چیزی که مصرف نکردی؟ آبکی، تلخی، زیرزبونی، زیرجلدی؟» می‌گویم «نه.»