بریده‌هایی از کتاب کافکا در ساحل

. قبلاً تقریبا متوجه نشده بودم، اما اینکه بتوانی برای کسی مفید باشی احساس خوشایندی است.

سکوت عمیق‌تر شد، چنان عمیق که اگر به‌دقت گوش می‌دادی می‌توانستی به‌خوبی صدای چرخش زمین را حول محورش بشنوی.

هیچ جنگی نیست که به همه‌ی جنگ‌ها پایان دهد. جنگ در جنگ رشد می‌کند. خونی را که بر اثر خشونت ریخته شده می‌بلعد، از بدن‌های مجروح تغذیه می‌کند. جنگ موجودی کامل و خودکفاست. لازم است این را بدانی

در خانه‌ی ما همه‌چیز عجیب و غریب است. و وقتی همه‌چیز عجیب و غریب باشد، آنچه طبیعی است هم در آخر غیرعادی به نظر می‌رسد. این را از مدت‌ها پیش می‌دانستم، اما بچه بودم.

هرچه بیشتر به توهمات فکر کنید، متورم‌تر می‌شوند و شکل می‌گیرند و دیگر توهم نیستند.

قبلاً تقریبا متوجه نشده بودم، اما اینکه بتوانی برای کسی مفید باشی احساس خوشایندی است...

«اگرچه یک چیز را باید به تو بگویم. اگر می‌خواهی موفق باشی باید خیلی جان‌سخت‌تر شوی.»

چیزها هرگز آن‌طور که تو فکر می‌کنی از آب درنمی‌آیند، اما همین است که زندگی را جالب می‌کند

می‌دانی برزخ چیست؟ مکانی خنثی بین زندگی و مرگ.

همجنس‌بازها، آدم‌های با تمایلات طبیعی، فمینیست‌ها، خوک‌های فاشیست، کمونیست‌ها، هارا کریشناها ــ هیچ‌کدام از این‌ها ناراحتم نمی‌کنند. برایم مهم نیست چه پرچمی را بلند می‌کنند. اما آنچه نمی‌توانم تحمل کنم آدم‌های توخالی هستند.

ما چنان درگیر زندگی روزمره‌مانیم که وقایع گذشته، مثل ستاره‌های کهن هستند که سوخته‌اند و دیگر در مدار ذهن ما وجود ندارند. چیزهای زیادی هست که هر روز باید به آن‌ها فکر کنیم، چیزهای زیادی که باید بیاموزیم. روش‌های جدید، اطلاعات جدید، فناوری‌های جدید، اصطلاحات جدید... اما هنوز، هرقدر هم زمان گذشته باشد، هرچیزی که در این فاصله اتفاق افتاده باشد، خاطرات هرگز از بین نمی‌روند. برای همیشه با ما باقی می‌مانند، مثل سنگ محک

در این دنیای بزرگ تنها موجودی که می‌توانی به او تکیه کنی تو هستی.

آدم‌ها نه به‌خاطر ضعف‌هایشان، بلکه به‌خاطر فضایلشان عمیق‌تر در تراژدی غرق می‌شوند.

«پدربزرگم همیشه می‌گفت سؤال کردن یک لحظه باعث شرمندگی می‌شود، اما سؤال نکردن یک عمر باعث شرمندگی می‌شود.»

آنچه برای مردم مهم است، آنچه واقعا ارزش دارد، این است که چطور می‌میرند. فکر کرد، در مقایسه با آن، اینکه چطور زندگی کرده‌ای اهمیت زیادی ندارد. با این حال، چطور زندگی کردنت چطور مردنت را تعیین می‌کند.

گاهی حس می‌کنم تنها کاری که انجام داده‌ام اشتباه کردن بوده.

بنابراین چه دوست داشته باشی و چه نه، بهتر است تا وقتی این فرصت در اختیارت هست هرقدر می‌توانی یاد بگیری. به یک ورق کاغذ لکه‌لکه از جوهر تبدیل شوی و همه را جذب کنی. بعدا می‌توانی تصمیم بگیری چه چیزهایی را نگه داری و چه چیزهایی را بیرون بریزی.

فقط یک نوع شادمانی وجود دارد، اما بدشانسی به شکل‌ها و اندازه‌های مختلف ظاهر می‌شود. همان‌طور که تولستوی گفت: شادمانی یک تمثیل است، اندوه یک داستان.

«هرکدام از ما چیزی را که برایش باارزش بوده از دست می‌دهد. موقعیت‌های ازدست‌رفته، امکانات ازدست‌رفته، احساساتی که هرگز نمی‌توانیم دوباره به دست بیاوریم. این بخشی از آن چیزیست که معنی‌اش زنده بودن است. اما درون سرمان ــ حداقل به تصور من آنجاست ــ اتاق کوچکی است که آن خاطرات را در آن نگه می‌داریم. اتاقی شبیه قفسه‌های توی این کتابخانه. و برای درک عملکرد قلبمان باید مدام کارت‌های مرجع جدید درست کنیم. باید هرچندوقت یک‌بار چیزها را گردگیری کنیم، آن‌ها را هوا بدهیم، آب گلدان‌ها را عوض کنیم. به عبارت دیگر، تو برای ابد در کتابخانه‌ی خصوصی خودت زندگی می‌کنی.»

اگر نزدیک کوه و دریا نباشم، حالم خوب نیست. آدم‌ها روی‌هم‌رفته محصول جایی هستند که در آن به دنیا آمده و بزرگ شده‌اند. اینکه چه فکر و احساسی داری به وضع زمین و به دمای هوا بستگی دارد. حتی به بادهای همیشگی.