بریده‌هایی از کتاب کافکا در ساحل

جنگل اگر می‌خواست، می‌توانست مرا نپذیرد ــ یا کاملاً ببلعد.

اینجا مسئله فقط تخیل است. مسئولیت ما با قدرت تخیل آغاز می‌شود. درست همان‌طور که ییتس گفت: در رؤیاها مسئولیت آغاز می‌شود. این را که برعکس کنی می‌توانی بگویی جایی که قدرت تخیل وجود ندارد، هیچ مسئولیتی ایجاد نمی‌شود

وقتی بیدار می‌شوم بعد از ۶ صبح است. هوا پر از صدای پرنده‌هاست. پرنده‌ها با شور و شوق از شاخه‌ای به شاخه‌ی دیگر می‌پرند، یکدیگر را با چهچهه‌های گوشخراش صدا می‌زنند. پیام آن‌ها هیچ آن پژواک و مفهوم پنهان شب قبل را ندارد. وقتی پرده‌ها را کنار می‌کشم، هر ذره‌ی تاریکی شب قبل از اطراف کلبه ناپدید شده. همه‌چیز در روشنایی طلایی تازه متولد شده‌ای می‌درخشد.

همه می‌دانستند او باهوش نیست، اما کودن بودن و دیوانه بودن دو چیز کاملاً متفاوت است.

گر وقتی دارم رانندگی می‌کنم به یک اجرای کاملاً بی‌نقص از یک قطعه‌ی کاملاً بی‌نقص گوش بدهم، ممکن است بخواهم چشم‌هایم را ببندم و درست در آن لحظه و همان‌جا بمیرم. اما موقع گوش دادن به دِ ماژور، می‌توانم محدودیت‌های انسانی را حس کنم ــ اینکه نوع خاصی از نقص می‌تواند به وسیله‌ی انبوهی از نقص‌های بی‌انتها درک شود

: «نگران نباش، قرار نیست تصادف کنم. من راننده‌ی دقیقی هستم و خطر نمی‌کنم. اتومبیلم را هم در شرایط عالی نگه می‌دارم. به‌علاوه، موقع مردن می‌خواهم در آرامش بمیرم، تنهای تنها.» «پس قرار هم نیست کس دیگری را با خودت ببری.» «درست فهمیدی.»

«آقای ناکاتا، این دنیا جای وحشتناک خشنی است و هیچ‌کس نمی‌تواند از خشونت بگریزد. اما خواهش می‌کنم این را به خاطر بسپرید؛ هرقدر احتیاط کنید کافی نیست. آنچه در مورد گربه‌ها صدق می‌کند، در مورد آدم‌ها هم صادق است.» ناکاتا جواب داد: «این یادم می‌ماند.» اما اصلاً نمی‌دانست دنیا کجا و چگونه می‌تواند خشن باشد

مادر قبلاً مرده، پدر قبلاً مرده. باهوش باشی یا ابله، بتوانی بخوانی یا نتوانی، سایه داشته باشی یا نداشته باشی، وقتی زمانش رسید، همه می‌میرند. می‌میری و ترا می‌سوزانند. به خاکستر تبدیل می‌شوی و ترا در جایی به اسم کاراسویاما دفن می‌کنند. کاراسویاما در منطقه‌ی ستاگایا است. اگرچه، وقتی ترا آنجا دفن کردند، احتمالاً دیگر نمی‌توانی درباره‌ی چیزی فکر کنی و اگر نتوانی فکر کنی، پس نمی‌توانی گیج شوی. پس این‌طور که من حالا هستم خوب نیست؟ تا وقتی زنده‌ام، بهترین کار این است که از ناکانووارد بیرون نروم. اگرچه، وقتی مُردم، به کاراسویاما می‌روم. در این مورد کاری نمی‌شود کرد

فکر می‌کنم، من آزادم. چشم‌هایم را می‌بندم و سخت به این فکر می‌کنم که چقدر آزادم، اما واقعا نمی‌توانم معنی آن را بفهمم. فقط این را می‌دانم که کاملاً تنهایم. کاملاً تنها در مکانی ناآشنا، مثل کاشفی تنها که قطب‌نما و نقشه‌اش را گم کرده. آزاد بودن یعنی این؟ نمی‌دانم، و از فکر دراین‌باره دست برمی‌دارم.

وقتی نفس می‌کشد، به‌نحوی مرا به یاد بارانی می‌اندازد که به ملایمت روی پهنه‌ی گسترده‌ی دریا می‌بارد. من مسافر تنهای دریا هستم بر عرشه ایستاده، و او دریاست. آسمان پتویی خاکستری است، در افق با دریای خاکستری در هم آمیخته. قائل شدن تفاوت بین دریا و آسمان دشوار است. بین مسافر دریا و دریا. بین واقعیت و کارهای دل.

اطلاعات و روش‌ها و هرچه آن‌ها در کلاس به تو یاد می‌دهند، در زندگی واقعی چندان قابل استفاده نیست

گاهی سرنوشت مثل توفان شنی است که مدام تغییر جهت می‌دهد. تو تغییر جهت می‌دهی، اما توفان شن تعقیبت می‌کند. دوباره برمی‌گردی، اما توفان خودش را با تو مطابقت می‌دهد. بارها و بارها این حرکت را تکرار می‌کنی، مثل رقصی شوم با مرگ، درست قبل از سپیده‌دم.

«بر اساس تجربه‌ی خودم، وقتی کسی خیلی سخت سعی می‌کند چیزی را به دست بیاورد، نمی‌تواند. و وقتی دارد با تمام توانش از چیزی فرار می‌کند، معمولاً گرفتار همان می‌شود.

در زندگی هر کس یک نقطه‌ی بدون بازگشت وجود دارد. و در موارد خیلی کمی، نقطه‌ای است که دیگر نمی‌توانی جلوتر بروی. و وقتی به آن نقطه رسیدیم، تنها کاری که می‌توانیم بکنیم در آرامش پذیرفتن واقعیت است. این‌طوری زنده می‌مانیم.»

«خاطرات شما را از درون گرم می‌کند. اما در عین حال شما را پاره‌پاره می‌کند.»

چیزها هرگز آن‌طور که تو فکر می‌کنی از آب درنمی‌آیند، اما همین است که زندگی را جالب می‌کند و به آن معنی می‌دهد

ضرورت مفهومی مجرد است. ساختمانی متفاوت با منطق، اخلاق یا معنی دارد. وظیفه‌اش کاملاً به نقشی وابسته است که بازی می‌کند. آنچه نقشی بازی نمی‌کند نباید وجود داشته باشد. آنچه ضرورت ایجاب می‌کند لازم است وجود داشته باشد. این چیزیست که آن را فن درام‌نویسی می‌نامند. منطق، اخلاق یا معنی هیچ ربطی به آن ندارد. اینجا تمام مسئله ارتباط است.

کوته‌فکرهای متعصب بدون هیچ قدرت تخیلی مثل انگل‌هایی هستند که موجب تغییر ماهیت میزبان می‌شوند، شکل عوض می‌کنند و به رشد ادامه می‌دهند.

بستن چشم‌هایت چیزی را تغییر نمی‌دهد. هیچ‌چیز فقط به‌خاطر اینکه تو آنچه را دارد اتفاق می‌افتد نمی‌بینی، ناپدید نمی‌شود. در حقیقت، بار دیگری که چشم‌هایت را باز کنی اوضاع حتی خیلی بدتر خواهد بود. دنیایی که ما در آن زندگی می‌کنیم این چنین است

هرکدام از ما چیزی را که برایش باارزش بوده از دست می‌دهد. موقعیت‌های ازدست‌رفته، امکانات ازدست‌رفته، احساساتی که هرگز نمی‌توانیم دوباره به دست بیاوریم. این بخشی از آن چیزیست که معنی‌اش زنده بودن است.