بریده‌هایی از کتاب زندگی دومت زمانی آغاز می‌شود که می‌فهمی یک زندگی بیشتر نداری

آرزو می‌کنم روزی فرارسد که هریک از ما، ارزش توانمندی‌ها و استعدادهای‌مان را بدانیم و مسئولیت خوشبختی‌مان را به‌دوش بکشیم، زیرا چیزی ارزشمندتر از آن نیست که به‌سانِ رؤیاهای کودکی‌مان زندگی کنیم.

روزمره‌زدگی و افسردگی، قضاوقدر نیستند و ما می‌توانیم انتخاب کنیم از آن دسته آدم‌هایی باشیم که روزمره‌زدگی را تحمل نمی‌کنند و می‌توانند لحظه‌لحظهٔ عمرشان را زندگی کنند.

ـ روزمره‌زدگی حاد. یک‌جور عفونت روحی که روزبه‌روز مردم بیشتری رو دامنگیر خودش می‌کنه، به‌ویژه در غرب. نشونه‌های بیماری تقریباً بین همه یکسانه: کاهش انگیزه، دل‌گرفتگی مزمن، زوال عقل و حواس‌پرتی، به‌ندرت خوشحال‌بودن با وجود رفاه مادی، سرخوردگی، کسالت...

«بخشش موجب فراموش‌کردن گذشته نمی‌شود، اما آینده را وسعت می‌بخشد».

آیا شما فکر نمی‌کنید هیچ‌چیزی بدتر از این نیست که حس کنی داری از کنار زندگی‌ت می‌گذری و شجاعت اینکه اون رو به‌سمتِ خواسته‌هات سوق بدی نداری؟ شجاعت اینکه به ارزش‌های درونی‌ت پایبند باشی، به کودک درونت، به رؤیاهات؟

یاد بگیریم توی اون‌لحظه از خلال حرف‌های طرف، حرف دلش رو بفهمیم... شاید پشت هر سرزنشی، ترسی نهفته باشه و پشت هر پرخاشی، غمی یا زخمی تازه...

ـ وینستون چرچیل می‌گفت: «موفقیت، توانایی عبور از شکستی به شکست دیگر است، بدون اینکه اشتیاقت را از دست بدهی».

«می‌دونی کامی، زندگی مثل یک بالن می‌مونه. اگه می‌خوای بالاتر بری باید بلد باشی وزنه‌ها رو کم کنی و هرچیزی رو که مانع بالارفتنت می‌شه، از اون بالا پایین بندازی».

فاجعه، شکست‌خوردن نیست، بلکه تلاش‌نکردنه.

باید بلد بود کسی رو در یک فاصلهٔ اصولی دوست داشت. مثل کِش می‌مونه؛ نه زیاد فشرده باشه، چون خفه کننده ست، و نه زیاد سست چون آخرش درمی‌ره.

گوش‌کردنی که با بی‌اعتنایی همراه باشه که اسمش گوش‌کردن نیست... گوش‌دادن واقعی اونیه که خودت رو جای طرف بذاری و درکش کنی. نمی‌تونید تصور کنید کسی که گوش‌کردن واقعی رو بلد باشه چقدر کمیابه!

«انجام‌دادن آنچه دوست داری، آزادی است؛ و دوست‌داشتن آنچه انجام می‌دهی، خوشبختی»

ـ مرحله‌به‌مرحله؟ ـ آره. بدیهیه که نمی‌تونید یک‌روزه کمربند سیاهِ تغییر رو بگیرید. برای همینه که من تئوری گام‌های کوچک رو استفاده می‌کنم تا شاگردام رو پله‌پله به‌سمتِ بهترشدن سوق بدم. وقتی از تغییر حرف زده می‌شه، خیلی از مردم یک چیز شگرف و اساسی به ذهن‌شون خطور می‌کنه، درحالی‌که تغییرات اساسی با تغییرات کوچیک و ظاهراً پیش‌پاافتاده شروع می‌شند.

اندک‌اندک فهمیدم که چه چیز خوشبختی می‌آورد: متعهد بودن! در رابطهٔ عاشقانه، در خانواده، در کار...

بدبختی و فلاکت بشر را در ذهنم مرور کردم؛ مردمی که زیر رگبار موشک و گلوله بودند، آن‌هایی که بیماری لاعلاج داشتند، بی‌خانمان‌ها، بیکارها، آدم‌ها و عاشقان تنها... مشکلات من درمقایسه با این‌ها خیلی ناچیز به‌نظر می‌رسیدند! اما، همان‌طور که کلود دوپونتل گفت، نباید چیزهایی را که با یکدیگر قابلِ‌قیاس نیستند، باهم مقایسه کرد. نردبان خوشبختی یا بدبختی برای همه یکی نیست..

پل بوئِس می‌گفت: «بخشش موجب فراموش‌کردن گذشته نمی‌شود، اما آینده را وسعت می‌بخشد».

«انجام‌دادن آنچه دوست داری، آزادی است؛ و دوست‌داشتن آنچه انجام می‌دهی، خوشبختی».

«مراقب خودتون باشید...» این کلمات، در راهِ برگشت به سمتِ میز کارم هنوز توی گوشم صدا می‌کرد. چقدر خوب است که کسی ذره‌ای به آدم توجه کند! چند گِرَم مهربانی در این دنیای وحشی!

حرف‌های شما دارای امواج هستند، همین‌طور رفتار فیزیکی‌تان. هردوی این‌ها به‌صورت گسترده‌ای روی ذهن، و به‌تبعِ آن، روی حقیقت شما تأثیرگذارند. به‌همین‌سبب، ضروری است که تفکر و رفتار مثبت داشته باشیم. به‌جای خمودگی، راست بایستیم، به‌جای اخم، لبخند بزنیم و در هرکاری به‌جای شِکوه‌کردن و ناامیدشدن، نیمهٔ پر لیوان را ببینیم...

وینستون چرچیل می‌گفت: «موفقیت، توانایی عبور از شکستی به شکست دیگر است، بدون اینکه اشتیاقت را از دست بدهی».