بریده‌هایی از کتاب بهار رویش

کسی که می‌خواهد قدر را درک کند باید خودش را تقدیر و اندازه‌گیری کند، باید ببیند در این مدتی که از عمر او گذشته بر دلش چه گذشته است. باید ببینیم چه داده‌ایم و چه گرفته ایم؟ و ببینیم چه چیزهایی در دل ما بزرگ شده و چه چیزهایی باید بزرگ می‌شدند؟ عظمت این قدر و اندازه گیری‌ها به خاطر این است که انسان می‌تواند نقشه‌های وسیعش را پیاده کند. طرح ریزی به این خاطر ارزش دارد که مصالح ضایع نمی‌شوند. کسانی که روی طرح بیش از خود مصالح فکر می‌کنند به ساختمان‌های محکم‌تری می‌رسند. بر عکس، آنجایی که مصالح عالی است ولی طرح کوتاه و سطحی است انسان را دق می‌دهد.

تو آن موقع که دادی، ما بدون استحقاق بودیم و حالا هم که از تو می‌خواهیم ادامه بدهی، استحقاقی نداریم؛ ولی آنچه که هست، این است که بخشش و عطای تو را هیچ چیزی جز سخاوت و کرم تو زیاد نمی‌کند.

باید به او معتصم بشویم که: خدایا! ما قلیل هستیم، ماء قلیل و آب کم‌ایم. ما را هر چیزی آلوده و نجس می‌کند، مگر اینکه به تو متصل بشویم. اعتصام و عصمتی که در آب است، منوط به این است که یا کر و یا متصل به کر باشد. ما که اقلّ قلیل‌ایم: «اَنَا الْقَلِیلُ الَّذِی کثَّرْتَهُ»؛ ما آن کمی هستیم که فضل و عنایت تو باید تکثیرمان کند.

و سپاس حق را گفتن تنها به این نیست که بگوییم «أَلْحَمْدُ لِلّهِ»، بل به این است آنچه که او داده در مسیر خود او به جریان بیندازیم و برای او از آن بهره‌برداری کنیم.

سپاس حق را گفتن تنها به این نیست که بگوییم «أَلْحَمْدُ لِلّهِ»، بل به این است آنچه که او داده در مسیر خود او به جریان بیندازیم و برای او از آن بهره‌برداری کنیم.

«حَتّی تَکونَ اَعْمَالِی وَ اَوْرَادِی کلُّها وِرْدآ وَاحِدآ وَ حَالِی فِی خِدْمَتِک سَرْمَدآ؛ از تو می‌خواهم که تمام کارهای من یک کار بشود، حتی تخلّی من با نماز خواندنم در یک سطح قرار بگیرد. مهمان آوردن و مهمان بردنم، ازدواج و طلاقم، زندگی و مرگم، همه عبادت و نُسک تو باشد؛

کسانی که ذنوب را تا این حد گسترده می‌دانند و می‌کوشند تا خودشان را از غیر او آزاد و پاک کنند، هر حرکتشان که برای غیر او باشد، حتی هر ترسی و هر عشقی که از غیر او در دلشان بیاید، برای آنها ذنب است و هر امیدی که از غیر او در دلشان بیاید برای آنها ذنب است. آنها هستند که این گونه مجبورند ناله کنند و به عجز برسند و به او تمسک پیدا کنند. راستی! چه شده که غیر او، ما را می‌ترساند؟

«أَنْ تَجْعَلَ أَوْقَاتَی مِنَ اللَّیلِ وَ النَّهارِ بِذِکرِک مَعْمُورَةً»؛ خدایا! لحظه‌ها و وقت‌های ما را در شب و روز، با یاد خودت آباد کن؛ چون کسی که به یاد او باشد بیکار نیست و تمام بار خلق و رزق‌های مختلف خلق هم به عهده اوست. او مسئول است که: شکم‌ها را از غذا، بدن‌ها را از لباس، فکرها را از تدبرها و توجه‌ها، عقل‌ها را از شناخت‌ها و یقین‌ها، قلب‌ها را از عشق‌ها و محبت‌ها و روح‌ها را از قرب و نزدیکی حق، رزق بدهد.

کسی که دوست دارد با بزرگان همدم باشد، کارهای کوچک نمی‌کند

عباد او کسانی هستند که قضای محکم او را بر خودشان هموار کرده‌اند