بریده‌هایی از کتاب بهار رویش

واقعش این است که ما هیچ چیز نداریم جز اینکه بگوییم: خدایا! تو به خودت نگاه کردی و به ما دادی، حالا هم به خودت نگاه کن و ادامه بده.

در رمضان اگر کسی دعایی می‌کند، طلب عافیت بکند. عافیت یعنی بهره برداری از نعمت‌ها؛ یعنی به گونه‌ای از نعمت‌ها بهره‌برداری کنی که رنج و شقاوت و حرمان تو را به دنبال نداشته باشد.

ببینیم چه چیزهایی در دل ما بزرگ شده و چه چیزهایی باید بزرگ می‌شدند؟

«خدایا! تو کینه‌ها را ببر، مگر آن کینه و غِلّی که به خاطر تو باشد».

«حَتَّی لاَنُصْغِی بِأَسْمَاعِنَا إِلَی لَغْوٍ»، تا با گوشمان نه تنها گناه، که درنگ هم نکنیم

«اَللَّهُمَّ یا مَنْ لاَ یرْغَبُ فِی الْجَزَاءِ». خدایا! تو کسی هستی که وقتی کاری را می‌کنی، مزدی نمی‌خواهی و این خوبی توست.

بیایید تا همگی فخر خدا باشیم و خدا در برابر ملائکه‌اش به ما افتخار کند

ذنوب ما به مقدار سیر و حرکت و رشد ما گسترش پیدا می‌کند و دقیق و عمیق می‌شود. در یک حدی انسان نه تنها در مرحله عمل نباید ذنبی از او صادر بشود، نه تنها دست و پا و وجود او و نه تنها کردار و گفتار او باید کنترل بشود، که حتی پندار او هم باید کنترل شود. آن قدر انسان باید بر خودش حاکم باشد و بر تمام وجودش کنترل داشته باشد که هیچ فکری جز فکر حق در او خطور نکند.

تو همان گونه هستی که ما می‌خواهیم، ما را هم همان گونه قرار بده که خودت دوست داری: «اَنْتَ کما اُحِبّْ فَجَعَلْنا کما تُحِّبَ وَ تَرْضی

ماه رمضان؛ شهر انابه، شهر توبه، شهر مغفرت و رحمت، شهر آزادی از آتش و شهر دستیابی به بهشت است.