بریده‌هایی از کتاب باز هم من

زنان ناچارند همیشه گزینه‌های دشوار را انتخاب کنند؛ اما تنها تسلی‌ای که برای زنان وجود دارد این است که کاری را انجام دهند که دوست دارند.

گفتم: «همه مردم دنیا مشکل دارند، فرقی ندارد که کی باشی.»

«براساس ایده‌های جورواجوری که دنیا به خوردت می‌دهد زندگی نکن، بلکه زندگی‌ات را براساس رؤیاهایت بساز!»

با تمام وجود زندگی کن!

«سخت کار کن، موفق شو و از آنچه به دست آورده‌ای به دیگران هم ببخش!»

. به جهان فکر می‌کردم که هرچه در آن بیفکنی همان را دریافت خواهی کرد، اگر به آن عشق دهی، عشق می‌گیری و بالعکس

من هر کاری بتوانم انجام خواهم داد ـ البته به‌جز زمان‌هایی که با لباس‌های کهنه و بیدزده سروکله می‌زنم و آن‌ها را با پولک‌های براق زیباتر می‌کنم ـ تا تو را خوشحال نگه دارم. فکر می‌کنم تمام چیزی که من در زندگی می‌خواهم همین است.

یک‌بار به من گفتی از زمانی که پسربچه بودی می‌خواستی یک امدادرس باشی. خب، برای من تقریبا سی سال طول کشید تا بدانم می‌خواهم کی باشم. این رؤیای من ممکن است یک هفته طول بکشد یا یک سال؛ اما هر روزی که با چمدان‌های پر از لباس و دست‌هایی که درد گرفته‌اند به وست ویلیج می‌روم، با اینکه احساس می‌کنم هرگز آماده نخواهم بود؛ اما با شوق آوازی را زیر لب زمزمه خواهم کرد.

بله، می‌دانم دختر برنیکس لب‌هایش را در تمام عکس‌هایش مانند اردک می‌کند. این برای جذاب به نظر رسیدن است.

به خودم می‌گفتم تو همهٔ این‌ها را می‌دانی، تو یک زن معقول و بالغ بیست‌وهشت‌ساله هستی، کتاب‌های خودشناسی و پیشرفت شخصیت می‌خوانی و تمام برنامه‌های دکتر فیل را تماشا کرده‌ای! اما هیچ‌یک از این‌ها جواب نمی‌داد. وقتی ۳۵۰۰ مایل دورتر از نامزد خوش‌تیپ، مهربان و دوست‌داشتنی خود زندگی می‌کنی و او یک همکار جدید خوشگل دارد که دست‌کم دوازده ساعت از روز را با او می‌گذراند، آن وقت قورباغهٔ زشت و کریه حسادت درست می‌نشیند روی بخش معقول ذهنت و خواب و خوراک را از تو می‌گیرد