بریده‌هایی از کتاب نفر بعدی که در بهشت ملاقات می کنید

«تا به حال به این فکر کرده بودی که چند موجود زنده روی زمین وجود دارد؟» «انسان‌ها. حیوانات. پرندگان. ماهی‌ها. درختان. باعث می‌شود تعجب کنی که چطور کسی می‌تواند احساس تنهایی کند. بااین‌حال انسان‌ها احساس تنهایی می‌کنند. تأسف‌برانگیز است.»

لورین می‌گوید: «چون ما زخم‌هایمان را بیشتر از التیام‌ها، می‌پذیریم. همهٔ ما روزی که آسیب دیدهایم را دقیق به خاطر داریم، اما چه کسی روزی که زخم‌هایش دیگر کمرنگ شده بودند را به یاد دارد؟»

می‌دانید باد چگونه ایجاد می‌شود؟ از مواجههٔ فشار بالا با فشار پایین. از مواجههٔ گرما با سرما. تغییر. تغییر باعث ایجاد باد می‌شود. و هر چقدر این تغییر بزرگ‌تر باشد، باد شدیدتر می‌وزد. زندگی هم همین‌گونه است. یک تغییر، باعث وزش تغییر دیگری می‌شود.

«می‌دانستی که یک سگ اگر در حضور یک فرد خنده‌رو و یک فرد گریان باشد، می‌رود پیش آن کسی که دارد گریه می‌کند؟ سگ‌ها، وقتی آدم‌های دور و برشان ناراحت باشند، غمگین می‌شوند. این‌گونه آفریده شده‌اند. به این حس‌شان دلسوزی می‌گویند. «انسان‌ها هم این حس را دارند. اما بقیهٔ احساسات جلوی آن را سد می‌کند- غرور، خودخواهی، این تفکر که باید اول به دردهای خودمان رسیدگی کنیم. سگ‌ها چنین دغدغه‌هایی ندارند.»

«هنوز درد می‌کند؛ و من حتی نمی‌دانم چه کار کرده‌ام.» متوجه شد که دارد گریه می‌کند. شاید برای این‌که این کلمات را با صدای بلند ادا کرده بود. حتی نمی‌دانم چه کار کرده‌ام.

انسان در طی قرنها، تصاویر بی‌شماری از زندگی پس از مرگ خلق کرده است؛ با این‌حال تعداد کمی، اگر نگوییم هیچ، روح جدا شده را تنها نشان داده‌اند. در زمین به هر نحوی هم که خودمان را منزوی کرده باشیم، باز هم در سعادت اخروی، همیشه همراه کسی هستیم: پروردگار، مسیح، آدم‌های پرهیزکار، فرشتگان، عزیزانمان. زندگی پس از مرگِ انفرادی به طرز غیرقابل تصوری شوم و ترسناک به نظر می‌رسد.

سمیر گفت: «مدت زیادی درد نمی‌گیرد. فقط یک یادآور است.» آنی پرسید: «یادآور چیزی که از دست دادم؟» پاسخ داد: «یادآور وابستگی‌هایت.»

«مردم تأسف می‌خوردند که اگر عزیزانشان پنجاه سال بعد به دنیا می‌آمدند، شاید از چیزی که باعث مرگشان شده بود، نجات می‌یافتند. اما شاید چیزی که آنها را کشته بود باعث شده بود کسی به دنبال یافتن درمان آن بیفتد.

اگر واقعاً کسی را دوست داشته باشی، راهی برای برگشت به او پیدا می‌کنی.

«بر روی زمین، ما ماهیت همه‌چیز را درک می‌کنیم. چرایی‌شان زمان بیشتری می‌برد.»

«رازها. ما فکر می‌کنیم با نگه داشتن‌شان، اوضاع را کنترل می‌کنیم اما تمام وقت، این آنها هستند که افسار ما را در دست می‌گیرند.»

نه تولد تو. نه من. با این‌حال ما انسان‌ها زمانی که روی زمین در اختیار "ما" قرار گرفته را خیلی بزرگ می‌کنیم. آن را اندازه می‌گیریم، مقایسه می‌کنیم و روی سنگ قبرهایمان می‌نویسیم. ما فراموش می‌کنیم که زمانِ "ما" به زمان دیگران متصل است. ما همه از یکجا بر آمده‌ایم. همه‌مان به یکجا باز می‌گردیم. این‌گونه است که یک کائناتِ یکپارچه با عقل جور در می‌آید.»

هیچ داستانی به تنهایی بال و پر نمی‌گیرد. زندگی‌های ما همچون نخ‌های ماشین بافندگی جوری در هم تنیده شده که هیچ‌گاه نخواهیم فهمید.

امیدوار بود که یک ایالت جدید به معنای یک زندگی جدید باشد. اما کارهایی که در زندگی کرده‌ایم، هیچ‌وقت از ما جدا نمی‌شوند؛ و هر کجا برویم، مثل یک سایه دنبال‌مان می‌کنند.

زندگی‌های ما همچون نخ‌های ماشین بافندگی جوری در هم تنیده شده که هیچ‌گاه نخواهیم فهمید.

گفت: «می‌دانستی که یک سگ اگر در حضور یک فرد خنده‌رو و یک فرد گریان باشد، می‌رود پیش آن کسی که دارد گریه می‌کند؟ سگ‌ها، وقتی آدم‌های دور و برشان ناراحت باشند، غمگین می‌شوند. این‌گونه آفریده شده‌اند. به این حس‌شان دلسوزی می‌گویند. «انسان‌ها هم این حس را دارند. اما بقیهٔ احساسات جلوی آن را سد می‌کند- غرور، خودخواهی، این تفکر که باید اول به دردهای خودمان رسیدگی کنیم. سگ‌ها چنین دغدغه‌هایی ندارند.»

انسان در طی قرنها، تصاویر بی‌شماری از زندگی پس از مرگ خلق کرده است؛ با این‌حال تعداد کمی، اگر نگوییم هیچ، روح جدا شده را تنها نشان داده‌اند. در زمین به هر نحوی هم که خودمان را منزوی کرده باشیم، باز هم در سعادت اخروی، همیشه همراه کسی هستیم: پروردگار، مسیح، آدم‌های پرهیزکار، فرشتگان، عزیزانمان. زندگی پس از مرگِ انفرادی به طرز غیرقابل تصوری شوم و ترسناک به نظر می‌رسد.

در زندگی‌تان، بعضی لمس‌ها هویت دارند؛ بعضی لمس‌ها چنان یادگاری بر جای می‌گذارند که دیگر با چشمان بسته هم می‌شناسی‌شان

من برای همین اینجا هستم

او به این باور رسیده بود که زندگی کردن با یک مرد، بیشتر به معنای تحمل کردن است تا عشق ورزیدن؛ و ازدواج یکی دیگر از سرخوردگی‌های مسیر زندگی است.