بریده‌هایی از کتاب آن جا که برف ها آب نمی شوند

عشق به نرگس را حالا بیش از آن‌که واقعاً می‌توانست در او شکل بگیرد، احساس می‌کرد و بیش از آن‌که به موسیقی مدامی برای تحمل سکوت غیرقابل تحمل لحظه‌های تنهایی‌اش بدل شده باشد، به مسیری برای رسیدن به انزجار بیشتر، از همه‌چیز و بیش از همه خودش می‌مانست.

ریبوار تنها با تکرارِ تاریخ می‌توانست خودش را پس بگیرد. اما تاریخ تکرار نمی‌شود و شاید بیش از هر چیز این واقعیت است که انسان را به گریه می‌اندازد.

تنها مرگ، زیبایی عشق را آشکار می‌کند.

هر سه می‌دانستند هیچ‌کدام‌شان روزی را بدون یادآوری خاطرات آن روزها پشت سر نمی‌گذارد، اما هیچ‌کس حرفی نمی‌زد. تلاش جمعی برای فراموشی.

شاید او هم همین حالا مثل بیشتر زن‌ها، از سر تنهایی و وهم هم که شده، مشغولِ آشپزی باشد. زن‌ها چه موجودات تنهایی‌اند.

کم‌کم از افکار به‌هم‌پیوسته‌ای که به‌سراغش می‌آمدند کلافه می‌شد؛ جریانی قدرت‌مند که تمام ذهنش را تسخیر کرده بود.

اما هنوز زندگی را روی شانه‌هایش حس می‌کرد

تنها مرگ، زیبایی عشق را آشکار می‌کند.

مردها گریه‌شان را می‌گذارند برای آخر راه.