بریده‌هایی از کتاب آن جا که برف ها آب نمی شوند

مرگ همه‌چیز را بزرگ و سنگین می‌کند.

مرگ، انسان‌ها را شبیه هم می‌کند.

مرگ، انسان‌ها را شبیه هم می‌کند.

حورا فکر کرد چه‌قدر وقتی آدم تنهاست، نگاه مردها سنگین‌ترند.

انسان اسیر خاطراتش است، حتا اگر با تمام توان فراموش کند.

ابراهیم گفت: انسان اسیرِ خاطراتشه. و خاطره چیه جز بافته‌های ذهن آدم از چیزایی که به‌هیچ‌وجه اونی که ما به‌خاطر می‌آریم نیستن. با این‌حال، و شاید اصلاً واسه همین، انسان اسیرِ خاطراتشه

مردها تنها در مواجهه با زن‌ها واقعیت‌شان را بروز می‌دهند، اما واقعیت وجودی زن‌ها را هیچ‌وقت نمی‌توان دریافت. حتا زن‌ها خودشان نیز بسیاری وقت‌ها درک کاملی از آن‌چه هستند یا می‌توانند باشند ندارند و گاه، خودشان را هم غافلگیر می‌کنند.

ابراهیم همیشه می‌گفت انسان اسیر خاطراتشه. می‌گفت خیلی از رفتارای آدم تحت‌تأثیر خاطراتشه. اونم خاطراتی که اصلاً اونی نیستن که واقعاً بودن. اما هیچ‌وقت به این خوبی حرفشو نفهمیدم.

آدم‌ها پس از خواب به دو دسته تقسیم می‌شوند؛ دسته‌ای که سوار بر شانه‌های زندگی‌اند و گروهی که زندگی بر شانه‌های‌شان سوار است.‌

مردها گریه‌شان را می‌گذارند برای آخر راه.