بریده‌هایی از کتاب آن جا که برف ها آب نمی شوند

انسان اسیر خاطراتش است.

هیچ‌چیز به‌اندازهٔ خانهٔ مرتب و گرم، با بوی خوشِ غذا، یک مرد را به زندگی وصل نمی‌کند. به‌علاوهٔ زن.

همهٔ مردها هر چه‌قدر هم که روشنفکر باشند، دل‌شان می‌خواهد بوی غذای موردعلاقه‌شان تا سر کوچه برود.

انسان اسیرِ خاطراتشه. و خاطره چیه جز بافته‌های ذهن آدم از چیزایی که به‌هیچ‌وجه اونی که ما به‌خاطر می‌آریم نیستن. با این‌حال، و شاید اصلاً واسه همین، انسان اسیرِ خاطراتشه.

انسان اسیرِ خاطراتشه. و خاطره چیه جز بافته‌های ذهن آدم از چیزایی که به‌هیچ‌وجه اونی که ما به‌خاطر می‌آریم نیستن. با این‌حال، و شاید اصلاً واسه همین، انسان اسیرِ خاطراتشه.

درد برای او نیروی ناشناسی در لایه‌های زیرین زندگی‌اش بود.

عشق به نرگس را حالا بیش از آن‌که واقعاً می‌توانست در او شکل بگیرد، احساس می‌کرد و بیش از آن‌که به موسیقی مدامی برای تحمل سکوت غیرقابل تحمل لحظه‌های تنهایی‌اش بدل شده باشد، به مسیری برای رسیدن به انزجار بیشتر، از همه‌چیز و بیش از همه خودش می‌مانست.

ریبوار تنها با تکرارِ تاریخ می‌توانست خودش را پس بگیرد. اما تاریخ تکرار نمی‌شود و شاید بیش از هر چیز این واقعیت است که انسان را به گریه می‌اندازد.

تنها مرگ، زیبایی عشق را آشکار می‌کند.

هر سه می‌دانستند هیچ‌کدام‌شان روزی را بدون یادآوری خاطرات آن روزها پشت سر نمی‌گذارد، اما هیچ‌کس حرفی نمی‌زد. تلاش جمعی برای فراموشی.