بریده‌هایی از کتاب روزهای فاطمه (س)

تو هنگامی که ذلت و شکست گناه را بر صورت کودک خودت می‌بینی، دیگر بر او فریاد نمی‌کشی، گرچه چینی قیمتی را شکسته باشد؛ که از او دلجویی می‌کنی و بر او می‌بخشی

پس آن‌هایی انتخاب می‌شوند که با تمامی عصمت و با تمامی خوبی‌ها، به اخبات رسیده باشند و دل خاشع و چهرهٔ متواضع داشته باشند. مخبتین بالاتر از محسنین هستند. مخبت همچون زمین فرو افتاده، سرشار می‌شود و سیراب می‌گردد. غرورها، محدودیت می‌آورد و محدودیت، محرومیت می‌سازد.

مرحوم صدوق در علل الشرایع آورده: خداوند به موسی می‌فرماید: " یا موسی! می‌دانی چرا تو را به مقام کلیم اللهی رساندم؟ چون در میان دل‌ها و صورت‌ها، دلی از دل تو خاشع‌تر و صورتی از تو متواضع‌تر، نیافتم

رحمت خدا به کسانی که در مرحلهٔ احسان هستند نزدیک است. نزدیکی با وصال، تفاوت دارد. و این را هم می‌دانیم که محسن، از متقی بالاتر است؛ چون تقوا به اضافهٔ صبر می‌شود احسان.

رحمت خدا به کسانی که در مرحلهٔ احسان هستند نزدیک است.

من از فرزندان فاطمه (س)، از آن کهکشان‌های حلم و حماسه و فریاد و از آن خانهٔ مبارک، حرفی نمی‌زنم. من فقط از فاطمه (س) می‌پرسم؟ راستی در او چه درخششی است که تا امروز در چشم‌ها و دل‌های ما نشسته است و راه‌ها را نشانه می‌زند.

همین لحظه از همین بلندگوهای دور و خسته می‌شنوم: " فَاطِمَةُ اُمُّ اَبِیهَا". و در جواب فرشته‌ها در مورد اصحاب کساء می‌شنوم: " هُمْ فَاطِمَةُ وَ اَبُوهَا وَ بَعْلُهَا وَ بَنُوهَا". رسالت و ولایت و امامت را فاطمه رابط است و پیوند.

در آسمان‌ها، بارها و بارها، فرشته‌ها با زشتی‌هایم رنجیده‌اند و بر حقارت‌هایم حسرت خورده‌اند و از لجاجت و غرور و کبرم تعجب کرده‌اند.

از چشمه سار دست‌های مهربان تو مرگ هم، آب زندگی می‌نوشد...

از چشمه سار دست‌های مهربان تو مرگ هم، آب زندگی می‌نوشد... یا فَاطِمَةَ الزَّهْرَاء اَغیثِینِی...

سوختن و عذاب او، مسبوق به رحمت است و از عشق و محبت او الهام می‌گیرد: " یا مَنْ سَبَقَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبَهُ"

تو هنگامی که ذلت و شکست گناه را بر صورت کودک خودت می‌بینی، دیگر بر او فریاد نمی‌کشی، گرچه چینی قیمتی را شکسته باشد؛ که از او دلجویی می‌کنی و بر او می‌بخشی؛ که امام سجاد (ع) در وداع ماه رمضان می‌فرماید: " اَللّهُمَّ آجُرْنا عَلی ما اَصابَنا مِنَ التَّفْریطِ". خداوندا! ما را بر آنچه کوتاهی کرده‌ایم، پاداش و اجر بده. پاداش بر تفریط‌ها و کوتاهی‌ها، در همین فضای انکسار و اخبات معنی می‌دهد؛ چون تو سرزنش می‌کنی تا متوجه شود و بیدار شود و باز گردد، پس آنجا که بیدار شده و خودش را محکوم کرده، دیگر حتی سرزنش و توبیخ، ضرورتی و شاید حکمتی نداشته باشد. و از حکیم کریم، و حلیم رحیم، دور است که این گونه شکسته را بکوبد و سوخته را بسوزاند.

گناه رنج‌آور، از خوبی غرور آفرین، بهتر است

خداوند به موسی می‌فرماید: " یا موسی! می‌دانی چرا تو را به مقام کلیم اللهی رساندم؟ چون در میان دل‌ها و صورت‌ها، دلی از دل تو خاشع‌تر و صورتی از تو متواضع‌تر، نیافتم". پس آن‌هایی انتخاب می‌شوند که با تمامی عصمت و با تمامی خوبی‌ها، به اخبات رسیده باشند و دل خاشع و چهرهٔ متواضع داشته باشند

خدایا! ما را با دست فاطمه (س) و با زبان فاطمه از خاک بردار، تا در آتش و ذلّت نمانیم. خدایا! به حق خودت قسم، رهایمان نکن که اگر رها کنی از دست رفته‌ایم. خدایا! تو عنایت کن که به خاطر هیچ و پوچ از تو و اولیای تو نبریم و جدا نشویم؛ که هیچ چیز زیر این خورشید و زیر این آسمان کبود، دلیل جدایی از تو و اولیاء تو و دلیل جدایی از فاطمه (س) نیست.

آنجا که تو، نه اندازهایت را فهمیدی و نه ارزش‌هایت را پیدا کردی و نه برنامه‌هایت را مشخص کردی، از دست رفته‌ای و در ضلال و سردرگمی هستی.

اگر فاطمه (س) از فدک می‌گوید، تنها سخن از فدک نیست. سخن از غدر و خیانتی است که شکل گرفته، سخن از گرفتن امکانات مالی علی (ع) و بستن دست اوست. سخن از کنار زدن دوستان علی (ع) و روی کار آوردن دشمنان اوست تا سال‌های سال حتی زمینه‌ای برای تحقق کارهای علی (ع) باقی نماند.

نفسانیت‌های ما باعث می‌شود در راه خدا و برای او رنجی را متحمّل نشویم.

بعضی از دوستان به من اعتراض می‌کردند که شما باعث می‌شوید فلانی از زندگی‌اش فاصله بگیرد. گفتم مگر آدمی فقط برای یک نفر خلق شده و تنها باید یک امر و یا یک تکلیف را انجام دهد و از صبح تا شب یک عمر را فقط با یک نفر سر کند؟! پس اولویت‌ها کجا می‌روند؟ کسانی که به وجود او محتاج‌ترند، چه می‌شوند؟ هزار تکلیف در کار است و نمی‌شود به خاطر یکی از دیگری چشم پوشید.

به خاطر ملامت زن و فرزند از تکلیف چشم می‌پوشیم. به خاطر اینکه دیگران از ما رنجیده نشوند از تکالیف چشم می‌پوشیم.