بریده‌هایی از کتاب روزهای فاطمه (س)

چهل و پنج سال فرصت زیادی است؛ ولی در این فرصت، من، نه در زمین، نه در آسمان‌ها و نه در حضور حق، جلوه‌ای نکرده‌ام. شکوفه‌ای و حاصلی نیاورده‌ام.

محسن، از متقی بالاتر است؛ چون تقوا به اضافهٔ صبر می‌شود احسان. چون احسان، خوب خوبی کردن است، با زیبایی کار خوب را به سامان رساندن است.

هُمْ فَاطِمَةُ وَ اَبُوهَا وَ بَعْلُهَا وَ بَنُوهَا". رسالت و ولایت و امامت را فاطمه رابط است و پیوند.

روابط باید به عدل و احسان باشد؛ آن هم عدل به معنای دینی آن، نه عدل فلسفی؛ که مراد از عدل، تعادل و حدّ وسط بین افراط و تفریط نمی‌باشد، بلکه به این معناست که به اندازه‌ای که به انسان داده‌اند از او بازدهی می‌خواهند و بازخواست می‌کنند؛ و آیهٔ " لایکلِّفُ اللهُ نَفْساً اِلّا ما آتاها"، حاکی از این معناست. و احسان هم مرحله‌ای است که کمتر از آنچه تو داری بطلبند و طالب باشند.

از چشمه سار دست‌های مهربان تو مرگ هم، آب زندگی می‌نوشد... یا فَاطِمَةَ الزَّهْرَاء اَغیثِینِی...

خدایا! ما بهارهای عمرمان را برای دیگران خرج کرده‌ایم، نه برگی و نه شکوفه‌ای و نه گلی، هیچ نیاورده‌ایم. شکوفه‌ای که دل رسول خدا و فاطمه‌اش را شاد کند.

بزرگی می‌گفت، یک کبر در شیطان و یک حرص در آدم و یک بخل در پسر او که بعدها تبدیل به حسادت گشت و یک شتاب در یونس و یک توجّه به غیر در یوسف، همهٔ آنها را زمین زد و مبتلا کرد؛ ما که همه را یکجا داریم چه کنیم؟

گناه رنج‌آور، از خوبی غرور آفرین، بهتر است.

خدا شاهد است ما با همهٔ ظرفیتمان حرکت نکرده‌ایم و بار خودمان را بر دوش دیگران انداخته‌ایم و خیال می‌کنیم رندی همین است، در حالی که زرنگ‌های عالم جور دیگری عمل کرده‌اند و بار دیگران را نیز به دوش کشیده‌اند.

این روزها، روزهای فاطمه (س) و این شب‌ها، شب‌های علی (ع) است.