بریده‌هایی از کتاب صراط

حیف باشد چو تو مرغی که اسیر قفسی

ما عاشق آفریده شده‌ایم. عشق را داریم، ولی معشوق‌هامان را انتخاب می‌کنیم. عشق همیشه هست، آنچه که جابجا می‌شود معشوق‌ها و محبوب‌ها هستند. در فاصله‌ی تولد تا مرگ، عشق همیشه جاری است و حرکت همیشه برپاست.

علی اگر کار کرد، در دوره‌ی بیکاریش بود. علی در هنگام خلافت بیل برنداشت. آنجا که آدم‌ها محتاج او بودند، به درخت‌ها نپرداخ

تو نخواه که در روز اول تصمیمت، دلی را داشته باشی که زنده دل‌ها پس از سال‌های سال آباد کرده‌اند. و قلب سلیمی را صاحب شده باشی که رسول‌ها با یک عمر ریاضت و رنج ساخته‌اند و به نزد خدا آورده‌اند.

در متن تاریکی و بحران باید طرح بریزی و در طلوع فجر باید گام بردای.

گفتم قدم اول این است که فهمیده‌ای در تو چه می‌گذرد و قدم دوم این است که این وضع را توجیه نکنی و قدم سوم این است که خودت را برای یک عمر درگیری آماده سازی و قدم چهارم این است که با محاسبه‌ها و مقایسه‌ها، خودت را همراه باشی.

این ماییم که غوغای درون‌مان را نمی‌توانیم برای یک لحظه هم تحمل کنیم و مجبوریم که سر و صدا راه بیندازیم و شادی و نشاط را روپوش شلوغی و غوغای درونمان کنیم و از خود فرار نماییم.

دیگر حرکت تو وابسته به علاقه‌ی تو نیست. تو در هر لحظه، رجحان‌ها را در نظر می‌گیری و بهترین را می‌آوری، خواه دوست داشته باشی یا نداشته باشی. تو انسانی، دیگر بازتابی حرکت نمی‌کنی و از غریزه الهام نمی‌گیری. حرکت تو باید از تمامی کانال‌های وجودت بگذرد. از تفکر و تعقل و از انتخاب تو مایه بگیرد.

آدم نه با حرف و نه با عمل، که با علامت‌ها شناسایی می‌شود. آدم‌هایی را می‌بینی که کوچک‌ترین حادثه او را در هم می‌پیچید و زمین می‌زند. این وجود راه نیفتاده و خود را نیافته است وگرنه کوچکترها، او را زیر و رو نمی‌کردند.

این درست است که کارهای زیاد داریم، ولی گرفتاری ما در هر لحظه بیش از یک کار نیست و آن مهم‌ترین کار است، نه تمامی آن همه کار.

ما عاشق آفریده شده‌ایم. عشق را داریم، ولی معشوق‌هامان را انتخاب می‌کنیم. عشق همیشه هست، آنچه که جابجا می‌شود معشوق‌ها و محبوب‌ها هستند. در فاصله‌ی تولد تا مرگ، عشق همیشه جاری است و حرکت همیشه برپاست.

نمی‌توان به هر کس حق داد، چون بیرون از انسان و هوس او و فکر و عقیده‌ی او نظامی و جهانی وجود دارد، که این نظام با هوس ما نمی‌چرخد و اگر می‌چرخید هستی به گند می‌نشست.

این درست است که تو بی‌نهایت راه در پیش داری، ولی در هر لحظه بیش از یک گام برایت نیست. نظم به تو کمک می‌کند که بفهمی گام اول را از کجا برداری و سپس گام‌های بعد را.

او در اوج نیم روز. هنگامی که از من جدا می‌شد، زمزمه می‌کرد، خیال می‌کنی سراب‌ها تو را سرشار می‌کنند...؟ ببین قلب تو، در راه گلویت ایستاده. دل تو بوی مرگ می‌دهد.

عظمت کار برای آنها که نظم را فهمیده‌اند، دیگر وحشتی نمی‌آورد. این درست است که تو بی‌نهایت راه در پیش داری، ولی در هر لحظه بیش از یک گام برایت نیست. نظم به تو کمک می‌کند که بفهمی گام اول را از کجا برداری و سپس گام‌های بعد را.

عشق همیشه هست، آنچه که جابجا می‌شود معشوق‌ها و محبوب‌ها هستند.

مادامی که عمل تو در اعماق ریشه ندوانده باشد و از شناخت و احساس تو مایه نداشته باشد، این عمل به درد دیگران می‌خورد و حتی بهشت هم می‌سازد، ولی نه برای تو که خودت را به جهنم انداخته‌ای و با چشم کور راه افتاده‌ای. این بزرگترین جنایت است که یک دسته بشناسند و بسنجند و تصمیم بگیرند و من اجرا کنم.

از یک طرف می‌گویید باید از تقلید جدا شد و از یک طرف شعار می‌دهید؛ راه بیفت تا ره گویدت چون؟ باید به جای تفتن و تظاهر با شهادت و تقدیر همراه شد. باید دید و آمد. شهادت یعنی این حضور. و یک شب تقدیر از هزار ماه، از یک عمر بی‌حساب، بهتر است. و نکته اینکه شب قدر می‌گویند نه روز قدر. در متن تاریکی و بحران باید طرح بریزی و در طلوع فجر باید گام بردای.

نظم به تو کمک می‌کند که بفهمی گام اول را از کجا برداری و سپس گام‌های بعد را. این درست است که کارهای زیاد داریم، ولی گرفتاری ما در هر لحظه بیش از یک کار نیست و آن مهم‌ترین کار است، نه تمامی آن همه کار. و همین مفهوم از نظم، تو را قادر می‌سازد که اهمیت‌ها را بشناسی و از جایی شروع کنی.

وحشت از حجم کار و عظمت بار، تو را ضعیف می‌کند و نا امید می‌سازد که نمی‌شود کاری کرد.