بریده‌هایی از کتاب صراط

ما امروز ابن الدنیا هستیم، ولی می‌توانیم ابو تراب شویم. آنچه داریم اگر به کار نگیریم و از آن کام نستانیم، از دست می‌رود و حسرتش بر دل می‌ماند.

آن وقت که با بسم‌الله به کار روزانه می‌پردازی، یعنی که این کار، مهمترین کار است و تو در این کار که مهمترین است، جز الله حاکمی نداری و محرکی نداری و از عوامل دیگر الهام نمی‌گیری.

عشق به تدریج شکل می‌گیرد و پیچیده می‌شود. این گیاه آهسته سربلند می‌کند تا از تمامی وجود تو سرازیر می‌شود و از دست و پا و چشم و گوش و فکر و خیال تو، جوانه می‌دهد و بار می‌آورد.

گفتم در همین لقمه فکر کن، گاهی دید تو پنج سانت است، تو می‌بینی یک لقمه در دهانت نشسته و داری می‌جوی. خوب پیداست که می‌گویی جانم، یک لقمه در دهان من افتاده. تو به تصادف دل می‌بندی. گاهی بیشتر دیده‌ای، دست خودت را دیده‌ای که لقمه را در دهان تو گذاشت، اینجا با غرور می‌گویی خودم همه کاره هستم. گاهی بیشتر حساب می‌کنی که، من که دستم لقمه نداشت، فقیر بود، از کجا آورد؟ اینجاست که بیشتر نگاه می‌کنی و رفیقت را می‌بینی و می‌گویی آنها به من دادند. گاهی بیشتر می‌کاوی که اینها هم مثل من هستند، همه فقیرند، همه دست خالی هستند، از کجا آورده‌اند؟

باید از اعماق شروع کند، وگرنه این همه بار او را می‌شکند و یا به غرور می‌رساند.

تو حتی در جمع می‌توانی خلوتی داشته باشی و در خلوت می‌شود که مشغول خیال‌ها باشی.

امتحان و بلاء و فتنه همان‌طور که از اسم‌شان پیداست، محنت پذیرفتن و گرفتاری دیدن و در کوره نشستن است. و در این کوره است که پخته می‌شوی، که از خامی در می‌آیی و راه می‌افتی.

ما عاشق آفریده شده‌ایم و نه تنها عشق، که حرکت را، که فعالیت را با خود داریم. ما عاشق آفریده شده‌ایم.

خدای من! سپاس مرا بر آنچه که مرااز آن محروم کرده‌ای، بیشترکن از سپاسی که من بر نعمت‌های تو دارم. شکر بر محرومیت بیشتر از شکر بر دارایی، این شکری است که راه رفته‌ها دارند.

امکان ندارد او که ما را از خاک بیرون آورده و پروریده رها کند و در دست دشمن تنها بگذارد.