بریده‌هایی از کتاب سومین پلیس

در اطلس لیمن به مسائلی چون از دست دادن عزیزان، کهولت، عشق، گناه، مرگ و دیگر مسائل خطیر حیات بسیار می‌پردازد. درست است که به هر کدام از این‌ها تنها چیزی در حدود شش سطر اختصاص داده ولی دلیلش را این عنوان می‌کند که تمام این‌ها «ناضروریات» هستند.

«لطفِ خواندن یک صفحه از آثار دو سلبی در این است که به طور گریزناپذیری هر کسی را به این باور خوشحال‌کننده رهنمون می‌شود که در مجمعِ ابلهان ابله‌ترین فرد نیست.

«این زندگیه؟‌ کرورکرور آدم صدها سال جون می‌کنن تا ابعادش رو درک کنن ولی وقتی بالاخره یه چیزی دستگیرشون می‌شه، تا میان با الگوهاش خودشون رو سرگرم کنن، می‌افتن می‌میرن! عینِ یه سگ گله که مسمومش کرده باشن. هیچ‌چیزی به این خطرناکی نیست، نمی‌تونی دودش کنی، کسی به خاطر نصفش یه نصفه پنی کف دستت نمی‌ذاره و دست آخر هم می‌کشدت. دستگاه عجیب‌وغریبیه، بی‌نهایت خطرناک، یه تلهٔ مرگ. زندگی؟»

یه کابوس می‌تونه به اندازهٔ یه اتفاق واقعی آدم رو خردوخمیر کنه.

تا حالا یه سوزن توی تخت‌خوابت گم کردی؟ شک همون‌قدر ذهن آدم رو آزار می‌ده.

بی‌نامی‌یی که ناگهان در میانهٔ زندگی به سراغ آدم می‌آید نشانهٔ آغاز تباهی ذهن است.

همه بالاخره یک اسمی برای خودشان دارند. بعضی اسم‌ها برچسب‌هایی هستند اختیاری که به ظاهر فرد مربوط‌اند، بعضی‌ها هم صرفاً اصل‌ونسب فرد را نشان می‌دهند و در شجره‌نامه جایی برای صاحب نام باز می‌کنند، بعضی اسامی هم نسبت فرزند را با والدینش مشخص می‌کنند و در پر کردن اسناد قانونی کاربرد دارند.

هر کاری که انجام می‌دی پاسخیه به یه درخواست یا پیشنهاد از عاملی بیرونی یا درونی. بعضی از این پیشنهادها خوبن و قابل ستایش و بعضی‌ها هم بدون شک دل‌فریب. ولی اکثرشون قطعاً بد هستن و گناه حساب می‌شن

او وارفتگی و انحطاط نژاد بشر را به این خاطر می‌داند که انسان‌ها به شکل روزافزونی فضاهای داخلی را به فضاهای خارجی ترجیح می‌دهند و علاقه‌شان را به هنرِ بیرون رفتن از دست داده‌اند. به‌نظر او این نتیجهٔ ظهورِ فعالیت‌هایی است از قبیل کتاب خواندن، شطرنج بازی کردن، نوشیدن، ازدواج کردن و از این قبیل، که هیچ‌کدام‌شان را نمی‌شود با خیال راحت در ملأعام انجام داد.

ادبیات ایرلند یک تثلیث مقدس دارد. جیمز جویس، ساموئل بکت و فلن اوبراین.