بریده‌هایی از کتاب سومین پلیس

فکر کردم خیلی دور از ذهن نیست که پسر یک آدمی بی‌نام هم اسمی نداشته باشد، ولی کاملاً واضح بود که گروهبان من را با یک نفر دیگر اشتباه گرفته. دیدم اشکالی ندارد و تصمیم گرفتم از اشتباه درش نیاورم. فکر کردم خوب است که هیچ‌چیز راجع‌به من نمی‌داند ولی بهتر این بود که یک دنیا چیز راجع‌به من بداند که همه پرت‌وپلا باشند.

زندگی یه اشتباه بزرگه و نداشتنش بهتر از داشتنشه.»

مطمئناً روح من هم که کسی تا حالا آن را در حال راه رفتن در جاده یا ایستاده پای پیشخان یک می‌خانه ندیده لیاقت نامی را دارد که او را در میان ارواح دیگر آدم‌ها ممتاز کند.

«خلاصه کنم، روپوش‌به‌روپوش و سال‌به‌سال رنگ سیرتر می‌شه تا این‌که می‌رسه به سیاهی. بالاخره روزی می‌آد که اگه فقط یه روپوش دیگه بپوشم رنگم به سیاهی مطلق می‌رسه. اون روز، روز مرگ منه.»

«اینی که آدم بدونه چه رنگیه یا اصولاً خودِ رنگ داشتن چه فایده‌ای داره؟» «یه خاصیتش اینه که از طریقش می‌شه طول عمر رو فهمید. زرد یعنی عمر دراز، هر چی کم‌رنگ‌تر عمر هم درازتر.»

آدم‌ها رنگ‌شون رو از کجا می‌آرن؟» به‌آرامی جواب داد «از رنگ بادی که زمان تولدشون غالب بوده.»

گروهبان گفت «زمانِ ما توی دهنِ نصف شاگرد مدرسه‌ها این‌قدر مرض و بیماری بود که اگه ها می‌کردن کُل مملکت روسیه نابود می‌شد و اگه فقط چشم‌شون به یه مزرعه می‌افتاد تمام محصولش از بین می‌رفت. حالا دیگه این‌جوری نیست، دائم بازرس می‌ره به مدارس. نیمه‌خراب‌ها رو با آهن پُر می‌کنن و خراب‌ها رو هم با یه چیزی مثل انبر می‌کشن بیرون.» گیلانی گفت «نصفش به این خاطره که با دهنِ باز دوچرخه‌سواری می‌کنن.»

قوانین معرفت کلاً پنج‌تا هستن. همیشه سؤال‌هایی رو که لازم هستن بپرس، ولی هرگز به هیچ سؤالی جواب نده. از هر چیزی که می‌شنوی به نفع خودت استفاده کن. همیشه یه دست لباس تعمیرکاری همراه داشته باش. تا جای ممکن بپیچ به چپ. هیچ‌وقت اول از ترمز چرخ جلو استفاده نکن.»

در شأن انسان عاقل نیست که خود را دلواپس نزدیک شدنِ موهومِ توهُّمِ اعظم کند که مرگ می‌نامندش.»

تا حالا یه سوزن توی تخت‌خوابت گم کردی؟ شک همون‌قدر ذهن آدم رو آزار می‌ده.