بریده‌هایی از کتاب نامه های بلوغ

این نکته را می‌نویسم تا بعدها برای تو توجّهی باشد، که مؤمن عاشق، این‌قدر فرصت سرگرمی ندارد.

تو به پدرانت افتخار می‌کنی؛ اما من، فرزندانم به من افتخار خواهند کرد. تو پایان افتخارات گذشته هستی و من آغاز فردا...

بعضی مردها که می‌خواهند از گلایه و غرولندهای خانم‌ها در امان باشند، بار زندگی را و تمامی حقوق و بودجه را به دست او می‌سپارند. و این‌گونه، از ولخرجی‌ها و هوس‌های او جلوگیری می‌کنند؛ چون همین‌ها، وقتی که عهده‌دار می‌شوند، حتّی بر خودشان سخت‌گیر و حسابگر می‌شوند.

در بطن تاریکی، چراغ‌ها بارور می‌شوند. و همین بشارت برای تو بس، که از ظلمات نترسی، که هدایت خدا، در متن گمراهی جلوه‌ها دارد؛ «وَ اِنْ کانُوا مِنْ قَبْلُ لَفی ضَلالٍ مُبینٍ».

«اَللّهُمَّ فَاجْعَل نَفْسی مُطمَئِنَّة بِقَدَرِک». تو آرامش دل من را، در کنار نعمت‌های بیرون و قدرت‌های درونم نگذار؛ که این هر دو، دنیاپرستی و خودپرستی است.

در این هنگام که ازدحام دعوت‌ها را دیدی و اقتدار دعوت حق را، در میان تمامی دعوت‌ها یافتی، که او بی‌نیاز، تو را می‌خواند تا به تو ببخشد و دیگران می‌خوانند تا از تو بگیرند، چگونه می‌توانی لبّیک نگویی و به سوی او نیایی؟

دلیل وجود خدا، این جای خالی او و این عطش عظیم توست، که با تمامی هستی سیراب نمی‌شود. و دلیل وجود عذاب و جهنّم، همین سوز عطش و رنج فراق است، که علی در دعای کمیل می‌فرماید: «بر فرض بر عذاب شکیبا شوم، چگونه بر فراق و جدایی تو شکیبایی کنم؟» خدا هست؛ چون انسان سیراب نمی‌شود؛ و جهنّم هست؛ چون عطش سوزان است و عطشان بی‌آرام

مطمئن باش که برای دشمن منحرف، هیچ چیز خطرناک‌تر از انحرافش نیست. ماشینی که از مسیر منحرف شده، اگر تو بخواهی بیش‌تر از انحرافش، مجازاتش کنی، نخواهی توانست؛ که امام صادق (ع) می‌فرماید: «تو برای بدکار، بیش از کارش، عملی نخواهی داشت».

قورباغه‌ها، بی‌اعتنا به وسعت هستی در کنار باتلاق‌ها با دست‌های بلندشان، با کثافت‌ها پیمان بسته‌اند. به گِل‌ها و کرم‌ها قانع هستند. سوسک‌ها برایشان ترانه می‌خوانند. قورباغه‌های مست سرشار از شادی و خیال روی دو پا نشسته شکسته، شکسته می‌خوانند. این‌جا بهشت ماست. این‌جا بهشت‌برین است.

تو خودت اگر اهل تحقیق باشی و مطالعه و اگر فکر را بر بازی و سرگرمی و فیلم‌های فکاهی مقدّم بداری، به آن‌ها خواهی رسید؛

که شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد و تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی

مکرّر گفته‌ام و نوشته‌ام که ظرفیت و گنجایش تو، ملاک ارزش توست، که: «اِنَّ القُلوبَ اَوْعِیةٌ وَ خَیرُها اَوْعاها»؛ دل‌ها ظرف‌هایی هستند که بهترینش، با ظرفیت‌ترین آن‌هاست.

آن‌جا که تو فقط یک احتمال را برنامه‌ریزی کنی و فقط برای پریدن و به سلامت جهیدن، حساب داشته باشی؛ ناچار در برابر احتمال‌های دیگر ذلیل و ضعیف می‌مانی و آن‌قدر شکسته و ناتوان، که به‌جای برخاستن و جبران کردن، به گریه و خودباختن و حتی لجاجت احمقانه گرفتار می‌شوی تا شکست خود را این‌گونه تسلیت بدهی و با این لجاجت و عصیان، جبران کنی.

هر شرایط، به دست‌های خودت سفارش کنی و به همّت خودت دل ببندی و به عنایت خدا امیدوار باشی؛ که می‌توان از ترس، به قدرت و امن و از فقر، به غنا و ثروت و از تنهایی، به جمعیت و از هیچ، به همه چیز رسید؛ که او روز را از دل شب و شب را بر سر روز می‌گذارد و از ضعف، قدرت و از قدرت، ضعف و ناتوانی را بیرون می‌آورد

تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی؛

تو خودت را با تأثیری که از هر چیز احساس می‌کنی، اندازه بگیر و مقایسه کن، که این چیز، ارزش این تأثیر را داشته و یا جهل و غفلت تو، او را بزرگ کرده است.

اگر بتوانی در میان رنج‌ها و زیر بارش بی‌امان ماتم، نشانه‌های محبّت را بشناسی و بتوانی زیبایی و هماهنگی این تازیانه‌های درد را احساس کنی؛ آن‌وقت در میان این همه رنج، موج‌های مهربان سرور و ابتهاج و انس را می‌بینی که در سرتاسر سینه‌ی آگاه تو سر برداشته‌اند و لرزه بر اندام و اشک بر گونه‌هایت ریخته‌اند.

خدا اراده کرده و می‌خواهد که ما راحت باشیم؛ «یریدُاللّهُ بِکمُ الْیسْرَ». و این یسر، یسر وجود ماست، نه یسر کارها وامور؛ چون کارها برای کسانی راحت می‌شود که وجودشان راحت شده باشد. فراغت برای کسانی است که به وسعت قلب و سعه‌ی صدر رسیده باشند.

زندگی سخت نیست، اگر بتوانیم با سختی‌ها راحت باشیم و از رنج‌ها بهره برداریم

در همین دور و بر تو، مردها و زن‌هایی بودند که با گذشت آغاز کردند و سر برداشتند؛ ولی بعدها گرفتار فتنه‌گرها شدند و در دام شیطان افتادند و کارهایی را که با فهم و عشق و گذشت آغاز کرده بودند، ناتمام گذاشتند؛ و حتّی با بدی تمام کردند و چه خراب‌کاری‌ها که ننمودند با آن که می‌خواستند باری بردارند، ولی بعدها بار را بر سر دوست کوبیدند و خود، در زیر فشار آن شکستند.