بریده‌هایی از کتاب نامه های بلوغ

شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد و تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی

یکی از شکل‌های التقاط، این است که بخواهی با فلسفه و عرفان و علم، به مذهب کمک کنی؛ در حالی که مذهب آمده تا کسری‌های این‌ها را تأمین کند و به مغز و قلب و تجربه‌ی انسان، فضا و زاویه‌ای بدهد، که بتواند هستی را آن‌گونه که هست، دریابد.

بابا! در این نکته تأمل کن، ببین در برابر آنچه به‌دست می‌آوری، چه از دست می‌دهی.

تمامی هستی، معجزه‌ای است که ما با آن مأنوس شده‌ایم و تمام معجزات، طبیعت‌هایی است که هنوز با آن‌ها آشنا و مانوس نشده‌ایم.

دید و فهم مراد و یا سازمان و یا حزب، نمی‌تواند جایگزین دید و بصیرت و فهم من باشد.

تو به پدرانت افتخار می‌کنی؛ اما من، فرزندانم به من افتخار خواهند کرد. تو پایان افتخارات گذشته هستی و من آغاز فردا...

تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی؛

در دعای امین الله می‌خوانی: «اَللّهُمَّ فَاجْعَل نَفْسی مُطمَئِنَّة بِقَدَرِک». تو آرامش دل من را، در کنار نعمت‌های بیرون و قدرت‌های درونم نگذار؛ که این هر دو، دنیاپرستی و خودپرستی است. من را با قدر و اندازه‌هایی که گذاشته‌ای، آرام کن تا بفهمم که در برابر آنچه دارم، باید بازدهی داشته باشم تا بفهمم که برای رفتن، دو پای شکر و صبر را دارم.

در دعای کمیل می‌خوانیم: «اَسْئَلُک اَنْ تَجْعَلَ اَعْمالی وَ اَوْرادی کلُّها وِرْدآ واحدآ وَ حالی فی خِدْمَتِک سَرْمَدآ»؛ از تو می‌خواهم که تمامی کارها و حرف‌های مرا، یک کار و یک حرف قرار بدهی و حال و احساس مرا، همیشه در خدمت خودت بگذاری.

وَ لَهُ الْحَمدُ عَلی ما اَنْعَمَ.

غافل از این نکته که آنچه چراغ‌ها را مطرح می‌سازد، خود تاریکی است.

خداوندا! اگر به اندازه‌ای که تو از من می‌دانی، من از خودم می‌دانستم، بر خودم نمی‌بخشیدم. و با همین مقدار که محاسبه کرده‌ام، اگر حسابم را با خودم بگذاری و پرونده‌ام را به خودم بسپاری، به عزّت تو قسم، که سر برنمی‌دارم و تا قعر آتش‌ها فرو می‌روم. من جز فضل تو و شفاعت محمّد و آل محمّد دستاویزی ندارم. پس تو پیمانه را پر کن و بر من بسیار ببخش.

آن‌طور زندگی کن که «مرگ»، مزاحم «زندگی» تو نباشد! و آن‌گونه بمیر، که زندگی ساز باشی! شاید بتوانی، در کنار «فاطمه» باشی!

نرمش و تحمّل و مدارا، باعث باروری و تولید و سازندگی بسیار می‌شود، که امیرالمؤمنین می‌فرماید: «مَنْ لانَ عُودُهُ کثُفَتْ أَغْصانُهُ»؛ کسی که چوب سبز و نرم پیدا کند، برگ وبارش زیاد می‌شود.

آن کس که بهشت و جهنّم، در هر لحظه‌ی او نهفته است؛ کسی که هر نگاهش، هر تصمیمش و هر اقدامش، بهشت و یا جهنّم را به دنبال می‌کشد، بی‌کار نیست؛ آرام نیست.

آن‌ها که با خدا به هم پیوند خورده‌اند، حتّی در جدایی‌ها، جمعند و دیگران، حتّی در جمع‌شان، جدا هستند. و این نقطه ضعف اهل باطل است که نقطه‌های اتّصال آن‌ها، عامل جدایی‌شان می‌تواند باشد. در حالی که اهل حق، حتّی در جدایی‌شان، با هم جمعند و هماهنگند؛ که وحدت در جهت، اختلاف در عمل را توجیه می‌کند و اختلاف در جهت، وحدت عمل را خنثی می‌سازد.

همیشه آن‌هایی که محدود فکر می‌کنند و یا بدون فکر عمل می‌کنند، بهره‌ی کسانی خواهند شد که وسیع و با احاطه برنامه می‌ریزند

در رابطه با معجزه، این مختصر را می‌گویم که در برابر شبهه‌ها و وسوسه‌ها مسلّح باشی؛ چون معجزات، مخالف عقل و علم نیست. تمامی هستی، معجزه‌ای است که ما با آن مأنوس شده‌ایم و تمام معجزات، طبیعت‌هایی است که هنوز با آن‌ها آشنا و مانوس نشده‌ایم. طبیعت، معجزه‌ی مأنوس و معجزه، طبیعتِ مجهول و نامأنوس است. با این توضیح، در برابر شبهه‌ها می‌توانی مقاوم و مهاجم باشی.

تو یک بار از مادر متولّد شدی و این بار باید از خودت بیرون بیایی؛ از نَفس، از غریزه‌ها، از عادت‌ها متولّد شوی؛ که عیسی می‌گفت: «لا یلِجُ فِی الْمَلَکوتِ مَنْ لایولَدُ مَرَّتینِ»؛ کسی که دو بار متولّد نشود، به ملکوت خدا راهی ندارد. و پس از این تولّد، باید تولید کنی و زاد و ولد کنی که تنها نمانی و در تنهایی هم مأنوس باشی.

من امیدوارم تو فرزند همّت خود باشی، که به پدرانت نیاز نباشد و فرزندانت به تو افتخار کنند؛ که آن حکیم (سقراط) در جواب شماتت آن دشمن ـ که او را به پدرش سرزنش کرده بود ـ گفت: تو به پدرانت افتخار می‌کنی؛ اما من، فرزندانم به من افتخار خواهند کرد. تو پایان افتخارات گذشته هستی و من آغاز فردا...