بریده‌هایی از کتاب نامه های بلوغ

دردها و رنج‌ها، عامل بیداری و باعث درهم شکستن محدودیت‌ها و دیوارهای ماست

این علم و این عقل، اگر با حلم و شکیبایی همراه بشود، رهایی و بهره‌مندی قطعی است.

با این حساب، دنیا عشرتکده و آخور و خوابگاه نیست، که کلاس و کوره و راه است. کلاسی است که می‌آموزد و کوره‌ای است که می‌سوزاند و خالص می‌کند و راهی است که در خود نگاه نمی‌دارد و آرام نمی‌گذارد.

که مؤمن عاشق، این‌قدر فرصت سرگرمی ندارد.

اگر تو به اندازه‌ای که به اتاق‌ها و دستشویی‌هایت می‌رسی، به دلت و به خودت سر می‌کشیدی، دل تو و سینه‌ی تو، طور سینا بود!

بعضی از مردم، خدا را یک‌طرفه می‌پرستند. همین که خوبی‌ها به آن‌ها برسد، با اطمینان به خدا روی می‌آورند؛ و همین که گرفتاری‌ها و فتنه‌ها دامن‌گیرشان شود، روی برمی‌گردانند و دنیا و آخرت را از دست می‌دهند. دنیا را، با رنجی که می‌برند و آخرت را، با چشم‌پوشی و کفرانی که می‌آورند. و این خسارت، آن خسارت آشکار است.

رنج‌ها در راه خدا، راحت است و راحتی‌ها در راه‌های دیگر، رنج

شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد و تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی

شروع خوب کافی نیست، استمرار و ادامه‌ی خوب مهم است.

امیدوارم تو فرزند همّت خود باشی، که به پدرانت نیاز نباشد و فرزندانت به تو افتخار کنند؛

امیدوارم چشم بیدار خدا و دست مهربان او، تو را برای کارهای بزرگ و مسؤولیت‌های سنگین آماده سازد و تو را نور چشم اولیاءش قرار دهد تا از کسانی باشی که او به تو مباهات کند و در ملأ اعلی، از تو به نیکی نام ببرد و در میان ملائکه ذکر تو جاری شود، که مجلس‌های دنیا کوچک است و برازنده نیست و جمع انسان‌ها و ذکر آن‌ها کافی نیست.

که عوامل راحتی من در کنار رنج‌ها و فشارها، چند چیز است؛ یکی همین تضرّع و اتّصال، آن‌هم بدون توقّع اجابت و انتظار برآورده شدن دعا. و دیگری محبّت و خدمت مختصر به پدر و مادر و سومی، همین رفت و آمدها و بدون تکلّف و فشار برخورد کردن، که این هر سه، عامل مؤثری در راحتی و یسر زندگی من بوده‌اند.

امروز، اگر چه می‌توانی در قسمت‌های مختلفی خدمت کنی؛ مثلا طبیب بشوی و یا مهندسی کنی و یا هزار شغل مفید دیگر را به گردن بگیری؛ ولی حساب کن جامعه‌ای که صالح نیست، برفرض سالم بشود، چه حاصل خواهد داشت؟ پس صلاح جامعه را بر سلامت آن مقدّم بدار و در کنار هر شغل به این نقش بپرداز. صالحِ مصلح، دو خصوصیت و دو مسؤولیت هر مؤمن آگاه است. حتّی اگر بقّال هستی، پیش از آن‌که پاکت را پر کنی، باید به مغز و قلب او هم رزقی داده باشی و درس انسانیت و ایثار و صفا را به او آموخته باشی و سعی کن آموزگار کلاس‌هایی باشی، که آموزگار کم‌تر دارد و مشکلات بیش‌تر؛ چون کارهای مانده، اهمیت زیادی دارند و کارهای بزرگ، در گرو آن‌ها هستند. این نقش توست: صالح و مصلح بودن و در صراط عبودیت بودن.

عنصر ظرفیت و حلم، عنصری است که در مباحث مدیریت و تشکل جدید باید مطرح شود.

آن‌ها که حرکت را و کوچ را و رحیل را فهیمده‌اند و بانگ رحیل را شنیده‌اند، آماده‌اند و بهره‌بردار. این‌ها در رنج، راحت هستند و دیگر به انتظار موقعیت‌های خوب نیستند؛ که فهمیده‌اند باید در هر موقعیت، کاری کرد و بهره‌ای برداشت. به‌جای موقعیت و امکانات، به موضع‌گیری‌های مناسب روی آوردند.

اگر مقداری پول داری، به آن‌کسی بده که مفیدتر و یا نیازمندتر و یا بی‌ظرفیت‌تر است. و اگر مقداری وقت داری، در راه کسی خرج کن که مندوحه و علی‌البدل ندارد. اگر آب داری و برای وضو گرفتن و خوردن احتیاج داری؛ خوردن مقّدم است؛ چون وضو، مندوحه دارد و تیمّم، بدل آن است. امروز، اگر چه می‌توانی در قسمت‌های مختلفی خدمت کنی؛ مثلا طبیب بشوی و یا مهندسی کنی و یا هزار شغل مفید دیگر را به گردن بگیری؛ ولی حساب کن جامعه‌ای که صالح نیست، برفرض سالم بشود، چه حاصل خواهد داشت؟ پس صلاح جامعه را بر سلامت آن مقدّم بدار و در کنار هر شغل به این نقش بپرداز. صالحِ مصلح، دو خصوصیت و دو مسؤولیت هر مؤمن آگاه است. حتّی اگر بقّال هستی، پیش از آن‌که پاکت را پر کنی، باید به مغز و قلب او هم رزقی داده باشی و درس انسانیت و ایثار و صفا را به او آموخته باشی و سعی کن آموزگار کلاس‌هایی باشی، که آموزگار کم‌تر دارد و مشکلات بیش‌تر؛ چون کارهای مانده، اهمیت زیادی دارند و کارهای بزرگ، در گرو آن‌ها هستند. این نقش توست: صالح و مصلح بودن و در صراط عبودیت بودن.

شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد و تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی

«وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یعْبُدُ اللّهَ عَلی حَرْفٍ فَإِنْ أَصابَهُ خَیرٌ اِطْمَأَنَّ بِهِ وَ اِنْ اَصابَتْهُ فِتْنَهٌ إِنْقَلَبَ عَلی وَجْهِهِ خَسِرَ الْدُّنْیا وَ الاْخِرَةَ ذالِک هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبینُ». بعضی از مردم، خدا را یک‌طرفه می‌پرستند. همین که خوبی‌ها به آن‌ها برسد، با اطمینان به خدا روی می‌آورند؛ و همین که گرفتاری‌ها و فتنه‌ها دامن‌گیرشان شود، روی برمی‌گردانند و دنیا و آخرت را از دست می‌دهند. دنیا را، با رنجی که می‌برند و آخرت را، با چشم‌پوشی و کفرانی که می‌آورند. و این خسارت، آن خسارت آشکار است.

کسانی که خود را از دست می‌دهند، هیچ ایمانی نخواهند داشت: «اَلَّذینَ خَسِرُوا اَنْفُسَهُم فَهُمْ لا یؤمِنون»؛ هیچ‌گونه ایمانی نه به اللّه، نه به غیب، نه به یوم الاخر و نه به وحی؛ که تمامی این ایمان‌ها در گرو ایمان به قدر انسان و در گرو شناخت انسان از خویش است.

خداوند، تو را روشن و استوار سازد و از ضعف‌ها وترس‌ها نجات بدهد تا ثابت قدم بمانی، که بلیط ورودی راه خدا، ثبات است.