بریده‌هایی از کتاب نامه های بلوغ

علی می‌فرمود و با تعبیرهای گوناگون می‌فرمود: به خدا، دنیای شما در نظر من، از آب بینی بز، از استخوان لیسیده در دست جذامی، از یک لنگه کفش پاره، بی‌ارزش‌تر است؛ «اِلّا اَنْ اُقی مَحَقّآ اَوْ أَدْفَعَ باطِلا»؛ مگر این‌که حقّی را به پا و یا باطلی را سرنگون سازم.

«یریدُاللّهُ بِکمُ الْیسْرَ». و این یسر، یسر وجود ماست، نه یسر کارها وامور؛ چون کارها برای کسانی راحت می‌شود که وجودشان راحت شده باشد. فراغت برای کسانی است که به وسعت قلب و سعه‌ی صدر رسیده باشند.

آیا زمزمه‌ی حسین را در سرزمین نینوا و بر روی آفتاب گرم و زمین تشنه نمی‌شنوی، که چگونه در زیر بارش بی‌امان بلاء، گل‌های رضا بر شاخه‌ی خشک زبانش می‌شکوفد؟ در حالی که هیچ تکیه‌گاهی ندارد.

کسانی که خود را از دست می‌دهند، هیچ ایمانی نخواهند داشت: «اَلَّذینَ خَسِرُوا اَنْفُسَهُم فَهُمْ لا یؤمِنون»؛ هیچ‌گونه ایمانی نه به اللّه، نه به غیب، نه به یوم الاخر و نه به وحی؛ که تمامی این ایمان‌ها در گرو ایمان به قدر انسان و در گرو شناخت انسان از خویش است.

تو در زمانی هستی که هنوز تا بلوغ انسان کامل و طلوع عدل فاصله دارد و در زمینی هستی که به خاطر اسلام؛ اسلامی که شروع انفجار است و طلوع نور، می‌خواهند گرفتارش کنند و می‌خواهند محدودش کنند. غافل از این نکته که آنچه چراغ‌ها را مطرح می‌سازد، خود تاریکی است. در بطن تاریکی، چراغ‌ها بارور می‌شوند. و همین بشارت برای تو بس، که از ظلمات نترسی، که هدایت خدا، در متن گمراهی جلوه‌ها دارد؛ «وَ اِنْ کانُوا مِنْ قَبْلُ لَفی ضَلالٍ مُبینٍ».

امیدوارم چشم بیدار خدا و دست مهربان او، تو را برای کارهای بزرگ و مسؤولیت‌های سنگین آماده سازد و تو را نور چشم اولیاءش قرار دهد تا از کسانی باشی که او به تو مباهات کند و در ملأ اعلی، از تو به نیکی نام ببرد و در میان ملائکه ذکر تو جاری شود، که مجلس‌های دنیا کوچک است و برازنده نیست و جمع انسان‌ها و ذکر آن‌ها کافی نیست.

آنچه چراغ‌ها را مطرح می‌سازد، خود تاریکی است.

بعضی‌ها، ارزش‌ها را در نعمت‌ها و داده‌ها جست‌وجو می‌کنند و بعضی‌ها که از نعمت و دارایی برخوردار نیستند، ارزش‌ها را در عمل و کار انسان می‌دانند، که می‌تواند به نعمت‌ها و دارایی‌ها جهت بدهد و از آن‌ها بهره بردارد. اعتقاد اوّل، انسان را دنیاپرست و اعتقاد دوم، انسان را خودپرست می‌سازد. و آن‌جا که دنیا و توان انسان تمام می‌شود، بن‌بست و پوچی و حسرت برای او باقی می‌ماند. و نارضایی و اندوه و افسوس و حسرت، کاسه‌ی دل او را پر می‌کند.

ـ شروع خوب کافی نیست، استمرار و ادامه‌ی خوب مهم است. در آغاز و در شروع هر حرکتی، به‌خاطر انفجار و آزادی نیرو و یا همراهی و رقابت یاران و یا راحتی و سراشیبی راه و یا لذّت جدید بودن و تازگی کار، شور و سرعت، زیادتر از دقّت و نظارت و بررسی است. اما در طول زمان، با خستگی طبیعی و یا حضور و ظهور موانع و برخورد با کاستی‌ها و اشتباه‌ها و برخوردهای غلط و یا نامطلوب، افت انگیزه و ضعف اراده، به ناتمانی عمل‌می‌انجامد.

بارها به او گفته‌ام: اگر تو به اندازه‌ای که به اتاق‌ها و دستشویی‌هایت می‌رسی، به دلت و به خودت سر می‌کشیدی، دل تو و سینه‌ی تو، طور سینا بود!