بریده‌هایی از کتاب تولستوی و مبل بنفش

«مهربانی... آن نوع نزدیکی و تعلق خاطری را در ما خلق می‌کند که هم از آن می‌ترسیم و هم در آرزویش هستیم... مهربانی اساساً به زندگی ارزش زیستن می‌دهد.»

پایان‌بندی مناسب به آنچه زندگی به ما می‌بخشد بستگی ندارد؛ پایان مناسب به این بستگی دارد که فرد آنچه زندگی به او می‌بخشد را چگونه می‌پذیرد.

همۀ ما هر چند وقت یک بار نیاز به گریز داریم؛ گریز از فشارهای کوچک و بزرگ، دل‌شکستگی‌ها و ناامیدی‌های زندگی روزمره. من نیاز داشتم از مکانی که آن‌ماری دیگر در آن زنده نبود فرار کنم و به زمانی بازگردم که هر دوی ما زنده بودیم؛ بازگشت به زمانی که آنچه در برابرمان قرار داشت بی‌پایان و شگفت‌انگیز بود.

«واقعاً لازم است در زندگی اولویت‌بندی داشته باشید، پی ببرید که باید وقت و انرژی تان را در زندگی برای چه تقسیم کنید. اگر تا سن خاصی چنین سیستمی برای خودتان تعیین نکرده باشید، تمرکزتان را از دست خواهید داد و توازن زندگی‌تان به‌هم خواهد خورد.»

زندگی سخت، ناعادلانه و دردناک است؛ اما تضمین می‌کند -صددرصد و بی‌هیچ شک و شبهه‌ای- که در لحظاتی غیرمنتظره و ناگهانی، زیبایی را، شادی، عشق، پذیرش و وجد را نیز پیشکش کند.

«بله نینا؛ زندگی سخت، ناعادلانه و دردناک است؛ اما تضمین می‌کند -صددرصد و بی‌هیچ شک و شبهه‌ای- که در لحظاتی غیرمنتظره و ناگهانی، زیبایی را، شادی، عشق، پذیرش و وجد را نیز پیشکش کند.

هیچ علاج و مرهمی برای اندوه فقدان کسی که دوستش داریم وجود ندارد و وجود نخواهد داشت. اندوه، یک بیماری یا درد نیست. اندوه تنها واکنش ممکن نسبت به مرگ کسی است که دوستش داریم و تأییدی است بر اینکه ما چقدر برای خودِ زندگی ارزش قائلیم؛ برای همۀ شگفتی‌ها، هیجان‌ها، زیبایی‌ها و خشنودی‌هایش. یگانه پاسخ به اندوه، زندگی کردن است. زندگی کردن همراه نظر داشتن به گذشته. به‌خاطر آوردن آنهایی که از دست داده‌ایم؛ و درعین‌حال، با امید و اشتیاق به جلو گام برداشتن و آن حس امیدواری و فرصت داشتن را از طریق محبت کردن، سخاوت‌مندی و همدردی انتقال دادن.

هاروکی موراکامی در خاطراتش در کتاب از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم دربارۀ اینکه چطور تصمیم گرفت نویسنده شود، می‌نویسد. او به‌طرز عجیبی به هدفش می‌چسبد: «واقعاً لازم است در زندگی اولویت‌بندی داشته باشید، پی ببرید که باید وقت و انرژی تان را در زندگی برای چه تقسیم کنید. اگر تا سن خاصی چنین سیستمی برای خودتان تعیین نکرده باشید، تمرکزتان را از دست خواهید داد و توازن زندگی‌تان به‌هم خواهد خورد.» او تصمیم گرفت نوشتن در مرکز زندگی‌اش باشد، و خود را وقف این کار کرد؛ درحالی‌که می‌دانست جنبه‌های دیگری در زندگی وجود دارد که باید از آنها صرف‌نظر کند. او نمی‌تواند بی‌خیالِ دویدن شود (چون استعداد چاقی دارد، برای پایین آوردن وزن می‌دود)، اما فعالیت‌های اجتماعی و شب تا دیر وقت بیدار ماندن کارهایی هستند که از برنامۀ روزانه‌اش حذف می‌کند.

وقتی دیدم همۀ کودکان میان کف‌های درخشان امواجی که مرز جداکنندۀ دنیاها بود با هم شروع به بازی کردند از شادی اشک ریختم. زیبا بود و این کلمه‌ای‌ست که مجبور نیستم برای دختران سرزمینم توضیح دهم، مجبور نیستم آن را به تو توضیح دهم، چون حالا همۀ ما به یک زبان صحبت می‌کنیم. کریس کلیو زنبور کوچک

«کتاب‌ها هر کسی که آنها را بگشاید دوست دارند. آنها به تو امنیت و دوستی می‌بخشند و درمقابل، هیچ توقعی از تو ندارند. آنها هرگز تو را ترک نمی‌کنند، هرگز؛ حتی وقتی که با آنها بد کرده باشی. عشق، حقیقت، زیبایی، خرد و تسلی در برابر مرگ. چه کسی این را گفته؟ یکی دیگر که عاشق کتاب‌ها بوده.»

جی. ام. کوتسیا، نویسندۀ کتاب استاد پترزبورگ، همین احساس هراس داستایفسکی را به تصویر می‌کشد. پسر داستایفسکی بر اثر سقوط مُرده است. حادثۀ مرگ فرزند، او را غصه‌دار کرده است، اما چیزی که آزارش می‌دهد این است که پسرش می‌دانسته که دارد می‌میرد و او نتوانسته هیچ کاری بکند تا پسرش از آگاهی از این حقیقت محافظت شود. «چیزی که نمی‌تواند تاب بیاورد این فکر است که پاوِل در آخرین لحظۀ افتادنش می‌دانسته که هیچ چیزی قادر به نجاتش نیست و دیگر مرده است... با آنکه می‌داند پسرش مُرده است، می‌خواهد او را محافظت کند. با خود می‌اندیشد تا آنگاه که زنده‌ام، بگذار من آن کسی باشم که] حقیقت را[می‌داند! بگذار هر آنچه مقدّر است بر سر من نازل شود.»

شادی تنها چیزی است که سرعت گذر زمان را کم می‌کند

دنیای عجیب به راه خود می‌رود.

خاطره‌ها قادرند با یک جرقه، بدون هیچ هشداری یا از روی عمد به ذهنمان هجوم بیاورند.

احتمالات زندگی، یعنی همان خاطراتی که در آینده شکل می‌گیرند، می‌توانند اندوه محبوس‌شده در وجودمان را از ما جدا کنند.

کتاب‌ها ماشین زمان من بودند؛ ماشین بهبود من و بازآفرینی سعادت دوران کودکی و بعد از آن.

«واقعاً لازم است در زندگی اولویت‌بندی داشته باشید، پی ببرید که باید وقت و انرژی تان را در زندگی برای چه تقسیم کنید. اگر تا سن خاصی چنین سیستمی برای خودتان تعیین نکرده باشید، تمرکزتان را از دست خواهید داد و توازن زندگی‌تان به‌هم خواهد خورد.»

زندگی سخت، ناعادلانه و دردناک است؛ اما تضمین می‌کند -صددرصد و بی‌هیچ شک و شبهه‌ای- که در لحظاتی غیرمنتظره و ناگهانی، زیبایی را، شادی، عشق، پذیرش و وجد را نیز پیشکش کند.

«دنیا جهنم است... حتی اگر فردا دنیا بهشت شود، به‌خاطر آنچه در گذشته اتفاق افتاده اصلاً عالی نخواهد بود. گذشته هیچ‌گاه درست نخواهد شد.»

افلاطون گفته: «مهربان باش؛ زیرا هر کسی را که می‌بینی در نبردی سخت مشغول مبارزه است.»