بریده‌هایی از کتاب تولستوی و مبل بنفش

شاید عشق همین باشد: رام کردن هوس و تبدیل آن به چیزی سخت و دائمی.

و با این کتاب خواندن دریافتم که فشار بارِ زندگی، تقسیم ناعادلانه و نامحدود رنج است. مصیبت‌ها تصادفی و غیرمنصفانه عطا می‌شوند.

آیا تابه‌حال قلبت به‌خاطر تمام شدن کتابی به درد آمده است؟ آیا شده تا مدت‌ها بعد از تمام کردن کتابی نویسنده‌اش همچنان در گوشَت نجوا کند؟

ما همان چیزی هستیم که دوست داریم بخوانیم. وقتی اعتراف می‌کنیم کتابی را دوست داریم، انگار داریم اعتراف می‌کنیم که آن کتاب جنبه‌هایی از وجودمان را به‌خوبی نشان می‌دهد

دنیا فقط دربارۀ مرگ نیست و زندگی‌کردن به معنای در انتظار مرگ بودن نیست.

و با این کتاب خواندن دریافتم که فشار بارِ زندگی، تقسیم ناعادلانه و نامحدود رنج است. مصیبت‌ها تصادفی و غیرمنصفانه عطا می‌شوند. هر وعده‌ای مبنی بر اینکه زمان آسایش و راحتی فرا می‌رسد یک دروغ است. اما من می‌دانم که می‌توانم از دوران سختی‌ها گذر کنم؛ بدترین چیزی را که برایم اتفاق می‌افتد به‌عنوان فشار می‌پذیرم، اما نه به‌عنوان حلقۀ دار.

«دموکراسی به صدای شهروندانش بستگی دارد؛ چه حامی دولت باشند، چه منتقد!

همیشه راه‌حلی برای ناامیدی هست و آن، وعدۀ زیبایی‌هایی‌ست که در آینده در انتظار است.

همه‌جا به جست‌وجوی آرامش برآمدم و آن را نیافتم، مگر نشسته در کنجی، تک‌وتنها با کتابی کوچک. توماس اِی. کِمپیس

هرگز کسی نمی‌تواند جای آن که رفته را پر کند.

«او امیدوار است، مثل انسان‌هایی که به موهبت‌هایی امید بسته‌اند که استحقاقش را ندارند؛ به بخشش‌های بی‌دلیل و چیزهایی از این دست.» ما همگی به همین شیوه امیدوار بودیم.

برای اینکه عادی بودنِ وجود کسی یک نعمت است؛ داشتن او بدون فکر کردن به از دست دادن یا دوباره هرگز ندیدن او، این یک نعمت است

عادی بودنِ وجود کسی یک نعمت است؛ داشتن او بدون فکر کردن به از دست دادن یا دوباره هرگز ندیدن او، این یک نعمت است.

عادی بودنِ وجود کسی یک نعمت است؛ داشتن او بدون فکر کردن به از دست دادن یا دوباره هرگز ندیدن او، این یک نعمت است.

پدرم نمی‌توانست درک کند که چطور می‌تواند حتی یک روز بعدِ ازدست‌دادن دختر بزرگش دوام بیاورد؛ یک زندگی که هنوز سرشار از کارهایی برای انجام‌دادن و چیزهایی برای دانستن بود. چطور ممکن بود زندگی دخترش تمام شود؟ پدرم چطور می‌توانست به زندگی خودش ادامه دهد؟

اندوه، شکستِ خشونت‌بار منطق است و منطق قدرت مقابله با آن را ندارد.

خاطرات آن‌ماری تمام آن چیزی خواهد بود که می‌توانیم از او داشته باشیم. ما دیگر هیچ آینده‌ای با او نداریم که منتظرش باشیم. به اشتراک گذاشتن خاطراتِ زمانی که با آن‌ماری گذرانده بودیم بخشی از زنده نگه‌داشتن او بود؛

دو طرف معادلۀ امانتِ کتاب، چه امانت‌دهنده و چه گیرندۀ کتاب، ترس را تجربه می‌کنند. چقدر ما شجاعیم که بر این ترس از به اشتراک گذاشتنِ عشق، حقیقت، زیبایی، خرد و تسلی در برابر مرگ غلبه می‌کنیم! رشته‌های دوستی دورِ لذت مشترکی از یک کتاب می‌پیچد. اگر بعدها کتابی به اشتراک گذاشته شود و متقابلاً برای هر دو طرف لذت‌بخش نباشد، دوستی نجات پیدا می‌کند. روزی دیگر کتابی دیگر خواهد آورد و احتمالاً تجربۀ مشترک دیگری از ارتباط و رضایت.

من دربارۀ آنچه می‌خوانم خواهم نوشت؛ نه‌فقط برای اینکه تلاش‌هایم را ثبت کنم، بلکه جادوی کتاب‌هایی را که در آنها غرق می‌شدم با هر کسی که به وب‌سایت هر روز کتاب بخوان سر می‌زد به اشتراک می‌گذاشتم.

به پشت سر نگاه کردن به من اجازه می‌دهد تا تمامیت زندگی کنونی‌ام را مشاهده کنم؛ اینکه چه چیزی باعث شد که الان اینجا باشم و اینکه برای زندگی‌ای که در پیش رو دارم چه می‌خواهم. هرچه تصویر بزرگ‌تر باشد، دورنمای آن وسیع‌تر است.