بریده‌هایی از کتاب تولستوی و مبل بنفش

رنجِ دانستنِ این حقیقت که نتوانستم از خواهرم در مقابل مرگ محافظت کنم. تنها چیزی که خواسته بودم این بود: «بگذار من آن کسی باشم که می‌داند!» می‌خواستم من آن کسی باشم که مرگ را برعهده می‌گیرد و بقیه، از جمله آن‌ماری، از دستش در امان باشند.

کسانی که دوستشان دارم از همه‌چیز مهم‌ترند. من باید همیشه به آنها بگویم که چقدر برایم مهم‌اند. ابراز عشق است که ما را گرم نگه می‌دارد؛ حتی در روزهای پایانی زمستان.

. وقتی اعتراف می‌کنیم کتابی را دوست داریم، انگار داریم اعتراف می‌کنیم که آن کتاب جنبه‌هایی از وجودمان را به‌خوبی نشان می‌دهد

«در زندگی به‌دنبال خوشبختی نگردید؛ زندگی خودش خوشبختی است.»

همۀ آدم‌ها یک قبل و یک بعد دارند. ایام زندگی ما با یک حادثۀ ازدست‌دادن یا رنج کشیدن یا گرفتاری به چند بخش تقسیم شده است. برای من آن حادثه مرگ خواهرم بود؛

و در آنجا آرامشی خواهم یافت؛ آرامشی که قطره‌قطره از راه می‌رسد قطره‌قطره، از نقاب صبحگاه تا آواز جیرجیرک‌ها آنجا نیمه‌شب سوسویی دارد، و نیم‌روز درخششی ارغوانی و شامگاه پر است از صدای بال‌زدن سُهره‌ها.

شبِ غم‌زده تاریکی‌اش را روی زمین‌ها گسترده است... بهار از راه رسیده؛ خشک و امیدبخش. شاخه‌های برنجین رنگ‌پریدۀ توسکا جوانه زده‌اند... هوای اطراف رایحۀ تند علف‌های وحشیِ گزنده را دارد.

اما با وجود همۀ بی‌خبری‌هایم، می‌دانم وقایعی در تجربه‌های بشر وجود دارد که من برای احساس و درک آنها ساخته شده‌ام.

«دنیا جهنم است... حتی اگر فردا دنیا بهشت شود، به‌خاطر آنچه در گذشته اتفاق افتاده اصلاً عالی نخواهد بود. گذشته هیچ‌گاه درست نخواهد شد.»

اما زیستن هم مانند مُردن موج‌هایی در زندگی‌اش گسترانده بود؛ فشارهایی از آنچه دید، رنج‌هایی که کشید و چیزهایی که می‌دانست.

«دنبال خوشبختی نگرد؛ خود زندگی خوشبختی است.

«شادیِ بخشش» موجب رضایت‌خاطر هر دو طرف می‌شود، چه فرد محتاج به آن و چه فرد بخشنده.

همه‌جا به جست‌وجوی آرامش برآمدم و آن را نیافتم، مگر نشسته در کنجی، تک‌وتنها با کتابی کوچک.

آیا تابه‌حال قلبت به‌خاطر تمام شدن کتابی به درد آمده است؟ آیا شده تا مدت‌ها بعد از تمام کردن کتابی نویسنده‌اش همچنان در گوشَت نجوا کند؟

ما به کتاب‌هایی نیاز داریم که اثرشان بر ما مثل اثر یک فاجعه باشد؛ کتاب‌هایی که عمیقاً متأثرمان کنند؛ مثل تأثیر مرگ کسی که بیشتر از خودمان دوستش داشتیم؛ مثل تبعید شدن به جنگل‌هایی دور از همه؛ مثل یک خودکشی. کتاب باید همچون تیشه‌ای باشد برای شکستن دریای یخ‌زدۀ درونمان. - فرانتس کافکا

هر لحظه‌ای که در زندگی تجربه می‌شود می‌تواند آینده را رقم بزند. زمان حال از گذشته نشئت می‌گیرد.

کلمه‌ها زنده‌اند و ادبیات یک گریز است؛ گریزی نه از زندگی، که به‌سوی آن. سیریل کانلی

افلاطون گفته: «مهربان باش؛ زیرا هر کسی را که می‌بینی در نبردی سخت مشغول مبارزه است.»

ما نمی‌توانیم اتفاقات اطرافمان را کنترل کنیم، اما مسئول عکس‌العمل‌هایمان نسبت به آن اتفاقات هستیم.

«کلمه‌ها زنده‌اند و ادبیات یک گریز است؛ گریزی نه از زندگی، که به‌سوی آن.»