بریده‌هایی از کتاب اعتراف

نمی‌توان خود را فریب داد. همه چیز باطل است. خوشبخت آنکه زاده نشده است، مرگ بهتر از زندگی است؛ باید از زندگی رها شد.

هنر زینت زندگی است و وسوسه‌گر خوبی برای آن.

اینکه چه کذب‌هایی در این آموزه‌ها یافتم و چه حقایقی، و اینکه به چه نتایجی رسیدم، بخش‌های بعدی اثری را تشکیل خواهد داد که اگر ارزشش را داشته باشد و به درد کسی بخورد، حتما زمانی در جایی منتشر خواهد شد.

«آیا در زندگی من معنایی هست که با مرگی که به‌طور حتم در انتظار من است از میان نرود؟»

من حقیقتی را دریافتم که بعدها آن را در انجیل پیدا کردم: مردم به تاریکی بیش از روشنایی علاقه یافتند، زیرا کارهایشان شرّ بود. زیرا هر کس کار بدی انجام دهد از نور نفرت دارد و به سوی نور نمی‌رود تا کارهایش برملا نشود.

«زندگی و تکامل تمام بشریت بر پایه اصول معنوی و آرمان‌هایی است که آن را هدایت می‌کنند. این آرمان‌ها در مذهب، دانش، هنر، و شیوه مملکت‌داری بروز می‌یابند. آنها پیوسته والاتر و والاتر می‌شوند و نوع بشر به سوی خیری والا پیش می‌رود. من بخشی از نوع بشر هستم و به همین دلیل رسالتم در این نهفته است که به شناخت و تحقق آرمان‌های نوع بشر کمک کنم.»

زندگی من شوخی ابلهانه و شریرانه‌ای است که کس دیگری با آن مرا به بازی گرفته است. با آنکه من به هیچ «کس دیگری» که مرا آفریده باشد اعتقاد نداشتم، ولی این تصور که کسی با آوردن من به این دنیا با من شوخی ابلهانه و شریرانه‌ای انجام داده است، برایم طبیعی‌ترین شیوه بیان شرایطم بود.