بریده‌هایی از کتاب هزار فرسنگ تا آزادی

دسترسی به اینترنت بسیار محدود است و فقط برای اعضای درجه بالای حزب کارگر قابل دسترس است. نگاه کردن برنامه‌های تلویزیون‌های خارجی، تماس با خارج از کشور یا رد و بدل کردن ایمیل با خارجی‌ها به شدت ممنوع است و اگر کسی این کار را انجام دهد مجازاتش زندانی شدن در یکی از اردوگاه‌های کار اجباری بدنام کشور است.

رؤیایم این است که یک روز مردمم را در شمال آزاد از دیکتاتوری‌ای که دهه‌هاست آن‌ها را در ترس، فلاکت و انزوا و دور از تمام دنیا نگه داشته است ببینم. برای این‌که این رؤیا به واقعیت بپیوندد، همه دنیا باید چشمانش را به وحشتی که در حال حاضر در کره شمالی حکمفرماست باز کند. سلسلهٔ کیم با در انزوا قرار دادن کشور، موفق عمل کرده است و همین موضوع باعث شده است دنیا به راحتی این کشور را فراموش کند. اگر شرح حال من بتواند نقش کوچکی در بالا

«رئیس‌جمهور ابدی» ما، کیم ایل_ سونگ، و جانشینش «رهبر عزیز»، کیم جونگ‌ـ ایل

پس از اعلام خبر مرگ و روز خاکسپاری او از تلویزیون، در زندگی روزانهٔ کل کشور وقفه افتاد. تمام کره شمالی، صحنه وقوع هیجان زیادی شده بود: سربازان روی زمین غلت می‌زدند و گریه می‌کردند، زنان با غم و اندوه فریاد می‌کشیدند. روی صفحهٔ تلویزیون، باران پس‌زمینهٔ مجری بود و او توضیح می‌داد: «حتا آسمان هم از مرگ رهبر بزرگمان زاری می‌کند.»

«هیچ چیز در دنیا نیست که حسرتش را بخوریم.» فکر می‌کنم این یکی از راه‌هایی بود تا رژیم مطمئن شود که ما می‌فهمیم کسی خوشحال‌تر از ما وجود ندارد.

حالا فهمیده‌ام که کشور ما در واقع زندانی بزرگ است، جایی که بازداشت‌شدگان از بدبختی‌شان بی‌خبرند، زیرا اولین اولویت آن‌ها همیشه جنگیدن برای زندگیشان بوده است.

ممکن است خودخواهی به نظر برسد، اما وقتی برای زنده ماندن می‌جنگی، سخت است دلسوز و مهربان باشی.

از میان گیت عبور کردیم و به معبر دیگری رسیدیم. دیگر در کرهٔ جنوبی بودم و هرگز داخل یک فرودگاه را ندیده بودم. از پنجره،‌ با چشمان گشاد به کشور جدید خیره شده بودم. از تمیزی‌اش متعجب بودم.

امروز وقتی این چیزها را می‌نویسم، بیست‌وپنج ساله‌ام و برنامه‌هایی برای آینده دارم. این‌جا می‌توانم رؤیای انجام دادن کارهایی را داشته باشم که در طول زندگی قبلی حتا نمی‌دانستم آن‌ها وجود دارند.

ما فیلم‌هایی در بارهٔ قهرمانانی می‌دیدیم که علیه استعمارگران امپریالیست ژاپنی می‌جنگیدند. در اطراف پرده سینما،‌ نوشته‌ای بود: «بیایید پشت سرکردهٔ بزرگمان کیم جونگ_ ایل با هم متحد شویم!»