بریده‌هایی از کتاب دختر استالین (جلد اول)

او ناخودآگاه برای صیانت از نفس نیازمندِ این باور بود که عاشق پدرش است.

بارِ سنگینی از روی قلب‌ها و ذهن‌های همه برداشته شده بود، و «رهایی» از این بارِ سنگین شامل حال او نیز می‌شد.

در این لحظات، پر از احساسات متناقض بود؛ لحظه‌ای غمناک بود و لحظه‌ای بعد حس رهایی می‌کرد. او پدری را از دست داده بود و حس غم و اندوه می‌کرد، اما در عین حال احساس می‌کرد «نوعی رستگاری» را از سر می‌گذراند.

هر یک از حاضران در این جلسه روایت خاص خودش را که به اهداف مورد نظر شخصی‌اش بیش‌تر خدمت می‌کرده ارائه کرده است

این اظهارنظر سوتلانا می‌تواند بازتابی از این آرزوی او باشد که پدرش در آخرین لحظات حیاتش فقط به او فکر می‌کرده و به حضور او کنار بستر احتضارش نیاز مبرم داشته است.

تنها مدرکی که علیه آن‌ها وجود دارد «مشتی گزارش» است.

«من و پدرم هرگز نتوانستیم تشکیل خانواده بدهیم، حتا چیزی شبیه خانواده، زیست مشترک؛

پدرش به عزلت و تنهایی عادت کرده است و حتا از این تنهایی احساس آزادی می‌کند.

او می‌تواند خودش را زیر همه کتاب‌هایش دفن کند اما خانواده و همسر به توجهی نیاز دارند که او مطلقآ فاقد آن است. اقوام پرشمارش کاملا جای ما را گرفته‌اند...

مخصوصآ بعد از این‌که او به من ثابت کرد ـ نه با کلام که با اعمال‌ ـ که برایش عزیز نیستم، حتا یک ذره هم، و من در زندگی‌اش هیچ چیزِ ضروری‌ای نیستم.

بزنند. او خیلی محتاج حرف زدن با دیگری بود.

در چنین خانواده‌هایی که عملا هیچ حرف واقعی‌ای گفته نمی‌شد امکان نداشت آدم‌ها درگیر احساسات واقعی شوند.

او به مادرش اجازه می‌داد که راهبر زندگی‌اش و تعیین‌کننده علایق، سلایق و عقایدش باشد. و دیری نگذشت که من با آن شیوه بزرگ شدنِ راحت و بی‌تکلفم خودم را در وضعی دیدم که حتا نمی‌توانستم نفس بکشم.

دنیای تئاتر هم پر از حسادت و خیانت بود

او از مقاومت کردن در برابر خواسته‌های پدرش خسته شده بود؛

البته عذرخواهی یوری ژدانف از سرِ ریاکاری بود،

سوتلانا هر بار که پدرش را می‌دید به چند روز وقت نیاز داشت تا توازن روحی‌اش را بازیابد.

پدرش برای اولین‌بار با او مثل یک بزرگسال حرف زده و سعی‌اش را هم کرده بود که اعتماد او را به خودش جلب کند. «اما من ترجیح می‌دادم بمیرم تا به چنین اعتمادی تن بدهم.»

تصویری از نادیا به مثابه زن جوانی که به شدت مغرور و به طرز عجیبی آرمانگراست ارائه می‌کند.

«پدرم نیاز داشت که یک‌بار برای همیشه، آن کسانی را که سر راهش قرار گرفته بودند، آن‌هایی را که در واقع حزب را بنیاد گذاشته و انقلاب کرده بودند، از تاریخ به بیرون پرتاب کند.»