بریده‌هایی از کتاب دختر استالین (جلد اول)

سوتلانا در اصل یتیمی احساسی با ضعف تراژیک بود؛ ضعفی که همواره او را به نابودی تهدید می‌کرد.

عادتِ ترسیدن به قدری بین مردم ریشه دوانیده بود که ترس ملامیدها به این سادگی‌ها قابل برطرف شدن نبود.

شیفته و مفتونِ هوش و صمیمیت سوتلانا شود.

غالباً لبخند طعنه‌آمیزی به چهره داشت.

«سوتلانا همچون وسیله‌ای برای رسیدن به هدفی خاص تلقی می‌شد... و خودش هم این را می‌دانست. او محروم از احساسات واقعی آدم‌ها بود.»

او محروم از احساسات واقعی آدم‌ها بود.»

این شایعه گویای نفرتی بود که او به عنوان دختر استالین معطوف خودش می‌کرد.

دلم می‌خواست هق‌هق گریه کنم و از دست همه، و از جمله از دست خودم، فرار کنم.»

«پس از تحمل رنجِ فقدان بسیاری از عزیزانم، مرگ دایه‌ام اولین رنج فقدان واقعی‌ام بود»،

این پرتره برای سوتلانا یادآور این واقعیت بود که خانواده مادرش، علیلویف‌ها، در آن مراحل آغازین انقلاب چقدر رمانتیک و آرمانگرا بودند.

چهره هشیار و زرنگ سوتلانا به آرامی سیمای فردی عاجز را به خود گرفت.»

«تو نباید بگذاری تصوراتت بر تو غلبه کند چون حتا این تصورات هم دوام نخواهد داشت.»

معلوم شد هیچ‌کدام از کلماتی که قبلا به هم گفته بودیم از یادمان نرفته است، معلوم شد ما می‌توانیم حرف بزنیم و عبارت‌های ناتمامی را که هر کدام آغاز کرده بودیم ادامه دهیم... و یکدیگر را به آسانی و بی‌هیچ تلاشی درک کنیم.»

در آن روزها یک مردِ تنهای ژولیده‌مو با صورت اصلاح‌نکرده که روی نیمکت پارک نشسته و دارد گریه می‌کند کنجکاوی هیچ‌کس را برنمی‌انگیخت.

سوتلانا لحظه‌ای ترسید که مبادا کاپلر نادیده‌اش بگیرد،

تزویری که در بسیاری از ما اعضای قشر روشنفکران امروزی شوروی به طبیعت ثانویه تبدیل شده است.»

«برخی توجهشان به من جلب می‌شد، برخی دوستم نداشتند و در هر حال برای همه مایه کنجکاوی بودم.»

این نوعی آسودگی‌خاطرِ عظیم محسوب می‌شد. سرگئی، پسر ژنییا، می‌گوید: «این برای ما در حکم رفتن به یک تعطیلاتِ فوق‌العاده عالی بود!» با مرگ بریا، دوره‌ای به سر آمده بود.

چشمانش دیگر چشمان او نبودند. تار و مات شده بودند.»

دختر بدی بودم و پدرم هم پدر بدی بود، با این حال عاشقم بود، همان‌طور که من عاشقش بودم.»