بریده‌هایی از کتاب هنگامی که نیچه گریست

برای تربيت فرزندان، نخست بايد خويشتن را بسازی، وگرنه فرزندانی تنها برای برآوردن نيازهای حيوانی، گريز از تنهايی يا پر کردن حفره‌‌‌های وجود، به دنيا آورده‌‌‌ای.

می‌‌‌خواهيد پرواز کنيد، ولی پرواز را نبايد با پرواز آغاز کرد. نخست بايد ياد بگيريد چگونه راه برويد و نخستين گام برای راه رفتن، آموختن اين نکته است که اگر کسی نتواند بر خود فرمان بدهد، فرد ديگری به او فرمان خواهد داد. البته اطاعت از ديگری، بسيار آسانتر از اطاعت از خويشتن است.

نمی‌‌‌توانم راهی را برايت انتخاب کنم، چون ديگر راه انتخابی خودت نخواهد بود. برای يافتن راه مناسب، بايد جسارت نشان بدهی.

ــ وظيفه! مگر وظيفه می‌‌‌تواند مقدم بر عشق تو به خويشتن و کوشش به منظور دستيابی به آزادی مطلق باشد؟ تا زمانی که به آزادی و عشق به خويشتن دست نيابی، وظيفه واژه‌‌‌ای پوچ است. با اين واژه، تنها می‌‌‌توانی برای بزرگ نشان دادن خود، با استفاده از ساير افراد، به جايی برسی.

امروز متوجه شدم بهترين آموزگار، کسی است که از شاگردان خود می‌‌‌آموزد.

عاشق، کسی نيست که عشق بورزد، بلکه هدف او، تصاحب طرف مقابل و آرزوی او، اين است که ساير مردم دنيا را از کالای گرانبهايی که دارد، محروم کند. او روحی پست و اژدهايی عظيم است که از گنج خود پاسداری می‌‌‌کند! به دنيا عشق نمی‌‌‌ورزد و نسبت به ساير مخلوقات جاندار، کاملاً بی‌‌‌تفاوت است

«درست به همان ترتيب که پوست، اجزايی چون استخوان، عضله، روده و رگ خونی را از گستره ديد انسانی پنهان نگه‌‌‌می‌‌‌دارد، خودبينی و غرور نيز بی‌‌‌قراری و هيجان روح را می‌‌‌پوشاند و همچون پوستی بر روح آدمی کشيده شده است.»

تنها راه حفظ زندگی زناشويی، ترک کردن آن است و بايد پيش از شکسته شدن توسط زندگی زناشويی، پيمان آن را شکست.

وظيفه، نزاکت، ايمان، بی‌‌‌اعتنايی به خويشتن و مهربانی، همگی داروهايی خواب‌‌‌آور برای انسان هستند و او را به خوابی چنان ژرف فرو می‌‌‌برند که تنها در انتهای راه زندگی، اگر بتواند، برمی‌‌‌خيزد. آن هم برای اينکه بفهمد هرگز زندگی نکرده است.

زناشويی مقدس است، ولی شکستن اين پيمان، بهتر از شکسته شدن توسط آن است!

برای تربيت فرزندان، نخست بايد خويشتن را بسازی، وگرنه فرزندانی تنها برای برآوردن نيازهای حيوانی، گريز از تنهايی يا پر کردن حفره‌‌‌های وجود، به دنيا آورده‌‌‌ای.

اميد، بزرگترين مصيبت به حساب می‌‌‌آيد؛ ايزدمرد، مرده است؛ حقيقت خطايی است که بدون آن نمی‌‌‌توان زندگی کرد؛ آخرين پاداش مرده، اين است که ديگر نمی‌‌‌ميرد! و هيچ پزشکی نمی‌‌‌تواند حق مردن را از انسانی بگيرد! چه افکار مصيبت‌‌‌باری

کسی که بايد بشوی، باش!

مردن سخت است. همواره اعتقاد داشته‌‌‌ام که پاداش انتهايی مرده، اين است که ديگر نخواهد مرد.

حقيقت، مقدس نيست. مقدس، جستجو برای يافتن حقيقت است!

باز هم اين ولی لعنتی پديدار شد

آشکار ساختن خويشتن به فرد ديگر، مقدمه خيانت به حساب می‌‌‌آيد و خيانت، موجب نفرت می‌‌‌شود

«درست به همان ترتيب که پوست، اجزايی چون استخوان، عضله، روده و رگ خونی را از گستره ديد انسانی پنهان نگه‌‌‌می‌‌‌دارد، خودبينی و غرور نيز بی‌‌‌قراری و هيجان روح را می‌‌‌پوشاند و همچون پوستی بر روح آدمی کشيده شده است.»

بدترين مصيبت، اميد است، چون عذاب را طولانی می‌‌‌کند.

بنابراين قصد خودتان را از خودتان هم پنهان کرده‌‌‌ايد. بايد ياد بگيريد که از زندگی خود سپاسگزاری کنيد و شجاعت داشته باشيد بگوييد: «خودم اين زندگی را برگزيدم.» روح انسان ورای گزينه‌‌‌های او شکل می‌‌‌گيرد!...