بریده‌هایی از کتاب هنگامی که نیچه گریست

مذهبی را رها کرده‌‌‌ايم تا به مذهب ديگری برسيم؟

اگر جنی به تو بگويد بايد همين زندگی را دوباره تجربه کنی، هيچ رويداد تازه‌‌‌ای در آن نبايد باشد، هر اندوه و مسرتی، کوچک يا بزرگ که در زندگی پيشين بوده، باز هم با همان توالی و ترتيب به سوی تو خواهد آمد و حتی اين‌‌‌بار، آن درختها، آن سنگ لغزنده، گورستان و هراسهای آن، و همين لحظات لطيفی که من و تو دست در دست هم اين سخنان را زمزمه می‌‌‌کنيم، تکرار خواهد شد، چه اتفاقی می‌‌‌افتد؟

آيا در مدت عمر، زيسته‌‌‌ای يا تنها زنده بوده‌‌‌ای؟ آيا آن را برگزيده‌‌‌ای؟ آيا زندگی، تو را برگزيده؟ آيا زندگی را دوست داری؟ آيا از زندگی کردن پشيمان شده‌‌‌ای؟ مفهوم درک کردن زندگی در حد کمال، همين است.

آيا فراموشی فعال وجود دارد؟ فراموشی فعال، نه به دليل اينکه بی‌‌‌اهميت است، بلکه به دليل اهميت زيادی که دارد

در واقع از افرادی که تنهايی مرا به سرقت می‌‌‌برند، ولی در عين حال همراهی و مصاحبتی برايم ندارند، نفرت دارم.

بيشتر از اينکه عاشق موضوع برانگيزاننده اشتياق خود باشيم، نفس اشتياق را دوست داريم!

ايمن زيستن، خطرناک است. خطرناک و مهلک!

همه ما نياز به هيجان داريم، يوزف. شور مستی‌‌‌بخش، زندگی واقعی است، ولی آيا ضرورت دارد که هيجان، امری جادويی و تحقيرکننده برای ما باشد؟

خدا نگهدار، لو عزيز. نامه تو را تا آخر نخواندم، ولی همين مقدار هم اضافی بود...

اعتقاد هر دو ما اين است که ايزدمرد بزرگ، مرده. او نتيجه می‌‌‌گيرد که زندگی بدون حضور ايزدمرد، معنا ندارد و چنان دچار پريشانی شده که همواره به خودکشی فکر می‌‌‌کند. هيشه برای اطمينان خاطر، شيشه کوچکی محتوی زهر در جيب دارد. از نظر من، فقدان ايزدمرد، وجد و شادمانی معنا می‌‌‌دهد. با احساس آزادی فراوان، به اوج می‌‌‌رسيم. به خود می‌‌‌گويم: «اگر ايزدمردان زنده باشند، ديگر نمی‌‌‌توان آفريد.» متوجه منظور من می‌‌‌شوی؟ يک حقيقت و يک داده مشخص، ولی دستيابی به دو واقعيت متفاوت!

تو اين روشن‌‌‌بينی را زخم می‌‌‌نامی؟

در همه مدت زندگی، چنين گفتگويی را انتظار می‌‌‌کشيد.

اين شهوت نيز، همان شهوت غلبه بر سايرين است. عاشق، کسی نيست که عشق بورزد، بلکه هدف او، تصاحب طرف مقابل و آرزوی او، اين است که ساير مردم دنيا را از کالای گرانبهايی که دارد، محروم کند. او روحی پست و اژدهايی عظيم است که از گنج خود پاسداری می‌‌‌کند! به دنيا عشق نمی‌‌‌ورزد و نسبت به ساير مخلوقات جاندار، کاملاً بی‌‌‌تفاوت است.

مشکل من افول نيست، بلکه فقدان صعود است.

لطفاً به اين موضوع بينديشيد که اگر برتا ذهن شما را پر نمی‌‌‌کرد، به چه می‌‌‌انديشيديد؟ قبول است؟

چه کسی به شما قول آرامش داده؟ کابوس می‌‌‌بينيد؟ خوب ببينيد!

افرادی که آرامش و شادی روح را آرزو دارند، ايمان می‌‌‌آورند و سرنوشت را با اشتياق می‌‌‌پذيرند؛ و افرادی که به دنبال حقيقت می‌‌‌روند و در نتيجه بايد از آرامش ذهن دور شوند و زندگی را وقف مطرح کردن پرسشها کنند.

اگر کسی نتواند بر خود فرمان بدهد، فرد ديگری به او فرمان خواهد داد.

آيا بهتر نيست پيش از توليد مثل، خلق کنيم و شايسته باشيم؟

و همسرت! فکر نمی‌‌‌کنی او هم مثل تو در اين زندگی زناشويی به اسارت درآمده؟ زندگی زناشويی نبايد زندان، که بايد باغی باشد با بذری برتر. شايد تنها راه حفظ زندگی زناشويی تو، ترک آن باشد.