بریده‌هایی از کتاب هنگامی که نیچه گریست

درمان فلسفی، يعنی آموختن اينکه چگونه می‌‌‌توان به صدای خويشتن گوش داد.

درختان تنومند به اوج قله‌‌‌ها دست می‌‌‌يابند و با ريشه‌‌‌های بلند، به ژرفای تاريکی فرو می‌‌‌روند، حتی اگر اين تلاش نتيجه‌‌‌ای جز نابودی نداشته باشد

هراس، حاصل تاريکی نيست، بلکه هراسها همچون ستارگان، هميشه حضور دارند، ولی در درخشندگی روز، محو می‌‌‌شوند...

نيچه با صدايی شبيه فرياد گفت: ــ اميد به آخرين مصيبت، اميد است. در کتاب خودم به نام انسانی، زيادی انسانی اشاره کرده‌‌‌ام که پس از گشوده شدن جعبه پاندورا، مصيبتهايی که زئوس در آن جای داده بود، به جهان انسانها هجوم بردند، ولی يکی از آنها که شناخته شده نبود، در جعبه باقی ماند که اميد نام داشت. انسان از آن پس، اين جعبه و اميد باقيمانده در آن را به اشتباه، صندوق خوش‌‌‌اقبالی ناميد، ولی از ياد برد که زئوس آرزو کرده بود انسان همچنان بايد به خودآزاری ادامه بدهد. بدترين مصيبت، اميد است، چون عذاب را طولانی می‌‌‌کند.

اگر کسی نتواند بر خود فرمان بدهد، فرد ديگری به او فرمان خواهد داد. البته اطاعت از ديگری، بسيار آسانتر از اطاعت از خويشتن است.

شايد کسانی را در نظر می‌‌‌آوريد که به آنها عشق می‌‌‌ورزيد. اگر بيشتر فکر کنيد، متوجه می‌‌‌شويد که آنها را دوست نداريد، بلکه احساس مطبوعی را دوست داريد که حاصل از عشق ورزيدن به آنهاست! شما اشتياق را دوست داريد، نه فرد برانگيزاننده اشتياق را.

می‌‌‌خواهيد پرواز کنيد، ولی پرواز را نبايد با پرواز آغاز کرد. نخست بايد ياد بگيريد چگونه راه برويد و نخستين گام برای راه رفتن، آموختن اين نکته است که اگر کسی نتواند بر خود فرمان بدهد، فرد ديگری به او فرمان خواهد داد. البته اطاعت از ديگری، بسيار آسانتر از اطاعت از خويشتن است.

ــ تو هر پرسشی را با پرسش ديگری پاسخ می‌‌‌دهی، فردريش! ــ تو پرسشهايی را مطرح می‌‌‌کنی که پاسخ آنها را می‌‌‌دانی. ــ اگر پاسخ را بدانم، چرا بپرسم؟ ــ برای طفره رفتن از پاسخ دادن!

اميدوارم زمانی را ببينم که زنان و مردان، قربانی ضعف اخلاقی يکديگر نشوند.

ــ شگفت‌‌‌آور است! در همان لحظاتی که برای نخستين بار در زندگی، تنهايی خود را با همه ژرفا و يأس آشکار کردم، درست در همان لحظات ويژه، ناگهان تنهايی ذوب شد و از بين رفت! لحظه‌‌‌ای که گفتم هرگز لمس نشده‌‌‌ام، در واقع برای نخستين بار به خودم اجازه لمس شدن دادم. چه لحظه خارق‌‌‌العاده‌‌‌ای! گويی تکه يخی بزرگ، ناگهان در درون من ترک برداشت و خرد شد.

فهميدم هيچ ارتباطی با برتا ندارم، بلکه به مفاهيمی پيوسته‌‌‌ام که خودم به او نسبت داده‌‌‌ام و واقعی هم نيستند

سرنوشت خود را دوست بدار! همزمانی اذهان ما وحشتناک است، يوزف. دوست داشتن سرنوشت، آموزه بعدی و نهايی من برای تو به حساب می‌‌‌آمد. می‌‌‌خواستم به تو ياد بدهم چگونه با تبديل کردن «اين‌‌‌گونه بود»، به «اين‌‌‌گونه اراده کردم» بر نااميدی غلبه کنی

مردم عادی، زندگی را همچون حيوانی می‌‌‌گذرانند که از منبع شهوت تغذيه می‌‌‌کند.

نااميدی هزينه‌‌‌ای است که هر فرد به منظور خودآگاهی بايد بپردازد.

اعتقاد بيمار شما به سپردن خود به دست خداوند، حقيقت ندارد و تنها آرزويی کودکانه به حساب می‌‌‌آيد، نه بيشتر از آن. ميل به زندگی بدون مرگ، همچون تمايل کودک به بقای هميشگی سينه برجسته مادر است. ما نام ايزدمرد بر آن می‌‌‌نهيم، ولی نظريه تکامل، زايد بودن چنين ايزدمردی را با روش علمی به اثبات می‌‌‌رساند، هرچند داروين شهامت نداشت شواهد منتهی به اين اصل صحيح را پيگيری کند. ترديدی ندارم که شما نيز اعتقاد داريد هر ايزدمردی، مخلوق بشر است و امروز هم با همدستی يکديگر، او را کشته‌‌‌ايم.

دکتر بروئر اميدوارم زمانی را ببينم که زنان و مردان، قربانی ضعف اخلاقی يکديگر نشوند.

شايد دوست شما، يک نسل زودتر به دنيا آمده باشد.

ميان درسهای آن روز، بهتر از همه اين بود که فهميدم هيچ ارتباطی با برتا ندارم، بلکه به مفاهيمی پيوسته‌‌‌ام که خودم به او نسبت داده‌‌‌ام و واقعی هم نيستند

می‌‌‌خواستم به تو ياد بدهم چگونه با تبديل کردن «اين‌‌‌گونه بود»، به «اين‌‌‌گونه اراده کردم» بر نااميدی غلبه کنی.

وظيفه، نزاکت، ايمان، بی‌‌‌اعتنايی به خويشتن و مهربانی، همگی داروهايی خواب‌‌‌آور برای انسان هستند و او را به خوابی چنان ژرف فرو می‌‌‌برند که تنها در انتهای راه زندگی، اگر بتواند، برمی‌‌‌خيزد. آن هم برای اينکه بفهمد هرگز زندگی نکرده است.