بریده‌هایی از کتاب هنگامی که نیچه گریست

چشمهايش! کمی آرام گرفت و به چشمهايش نگريست. هميشه جوانی خود را در آنها می‌‌‌يافت. چشمک زد. اغلب به خود، خويشتن واقعی، و يوزف شانزده ساله‌‌‌ای که در آنها حضور داشت، چشمک می‌‌‌زد و سخن می‌‌‌گفت

چشمانت را بگشا! نگاه کن و به دنيا اجازه ورود بده!»

اهداف؟ اهداف در فرهنگ ما حضور دارند و در فضا شناور می‌‌‌شوند. می‌‌‌توان آنها را استنشاق کرد. من هم مثل هر پسر ديگری با استنشاق آنها رشد کرده‌‌‌ام. همه ما می‌‌‌خواستيم از محله کليميها برويم، پيشرفت کنيم و به موفقيت، ثروت و احترام دست يابيم. اين را همه می‌‌‌خواستيم! ما اهداف عمده را انتخاب نکرديم. آنها وجود داشتند. اهداف بديهی دوران من، مردم و خانواده بودند.

زن زيبای خطرناک، لذت ديگری دارد!

شايد مردی، تنها با مرد بودن بتواند احساسات زنانگی يک زن را آزاد کند.

نااميدی هزينه‌‌‌ای است که هر فرد به منظور خودآگاهی بايد بپردازد.

مردن سخت است. همواره اعتقاد داشته‌‌‌ام که پاداش انتهايی مرده، اين است که ديگر نخواهد مرد.

در وضعيتی که اغلب روزهای زندگی انسان، همراه رنج و عذاب باشد و تنها چند روز در طول سال احساس کند که سالم است، بستر مناسب برای نااميدی شکل می‌‌‌گيرد.

فکر می‌‌‌کنم ما تنها حيواناتی به حساب می‌‌‌آييم که سرخ می‌‌‌شويم، درست است؟...

اميدوارم زمانی را ببينم که زنان و مردان، قربانی ضعف اخلاقی يکديگر نشوند.

نااميدی، نشانه پزشکی نيست، پديده‌‌‌ای گنگ است.

همين خودپسندی مغرورانه، او را از همکارانی همچون بيلروت و اشنيتسلر بزرگ و بسياری از بيماران برجسته‌‌‌ای نظير برامس و وينگشتاين بيزار می‌‌‌کرد. ويژگی مهمی که در دوستان نزديکی که اغلب بيماران او به حساب می‌‌‌آمدند مطلوب می‌‌‌دانست، فروتنی آنها بود، يعنی همان ويژگی کم‌‌‌نظيری که او را به طرف آنتون بروکنر می‌‌‌کشاند. شايد آنتون هرگز قابل مقايسه با برامس در زمينه آهنگسازی نبود، ولی دست‌‌‌کم زمين زير پای خود را نمی‌‌‌پرستيد.

خوب زندگی کردن، يعنی نخست اراده برای تحقق ضروريات و سپس، دوست داشتن آنچه اراده شده!

رؤيا را به خاطر بياور. روزنه در محفل من است.

فشار در قفسه سينه، قصد زندگی فاقد زيستن را برای شکافتن آن نشان می‌‌‌دهد. ضربان قلب تو، زمان را می‌‌‌شمارد. طمع به زمان، ابدی است!

همه دورانی که در آن نزيسته‌‌‌ای، درون تو گرد خواهد آمد و تا ابد نخواهی زيست.

بهترين آموزگار، کسی است که از شاگردان خود می‌‌‌آموزد

«هرگز فرزندی به دنيا نياوريد، مگر اينکه بتوانيد آفريننده‌‌‌ای بيافرينيد.»

هيچ، يعنی همه! برای اقتدار، نخست بايد ريشه‌‌‌ها را در هيچ فرو برد و مواجهه با تنهايی صرف را آموخت.

نااميدی هزينه‌‌‌ای است که هر فرد به منظور خودآگاهی بايد بپردازد.