بریده‌هایی از کتاب من قاتل زنجیره ای نیستم

چرا نمی‌تونستم با بقیه فقط یه مکالمهٔ عادی داشته باشم و دربارهٔ چیزی که دوست داشتم، صحبت کنم؟ واقعاً این‌قدر به‌هم‌ریخته بودم؟ آره، بودم.

مردم تندتند راه می‌رن، کارهای کوچیک‌شون رو انجام می‌دن و خونواده‌های کوچیک‌شون رو بزرگ می‌کنن و عواطف بی‌معنی‌ای رو به‌سمت جهان فریاد می‌کشن، و تمام مدت، شما با سردرگمی فقط از یه گوشه تماشا می‌کنین.

این فکر که ممکنه جامعه‌ستیز باشم، واسه‌م چیز جدیدی نبود. از خیلی وقت پیش می‌دونستم نمی‌تونم با مردم ارتباط برقرار کنم. من اون‌ها رو درک نمی‌کردم و اون‌ها هم من رو درک نمی‌کردن. به هر زبون احساسی‌ای که حرف می‌زدن، از ظرفیت یادگیری من فراتر بود.

می‌دونم ما بی‌نقص نیستیم؛ ولی... هنوز یه خونواده‌ایم و این تنها چیزیه که داریم.

"آن‌گاه که ستارگان آسمان سرنیزه‌های‌شان را پرتاب کردند و آسمان را با اشک خود آب دادند، آیا با دیدن اثرش لبخند زد؟ آیا او که بره را ساخت، تو را ساخته است؟"

"من هر روز جسد می‌بینم. به‌نظرم این مشکلی نداره. مامان و مارگارت چندین سال اون‌جا کارکردن و قاتل زنجیره‌ای نیستن. حالا آدم زنده زیاد می‌بینم، آدم مرده هم زیاد می‌بینم؛ ولی هیچ‌وقت واقعاً ندیدم یه آدم زنده تبدیل به یه مرده بشه. من... کنجکاوم."

اون یه خصوصیت اخلاقی داشت که من توی مدرسه از همه بیش‌تر دوست داشتم. اون دوست داشت حرف بزنه و خیلی براش اهمیت نداشت که من به‌ش توجه می‌کنم یا نه. این بخشی از نقشه‌م بود که نامرئی باقی بمونم: هرکدوم از ما به‌تنهایی فقط یه بچهٔ عجیب بودیم؛ یکی‌مون با خودش حرف می‌زد و یکی دیگه با هیچ‌کس حرف نمی‌زد. با هم دو تا بچهٔ عجیب بودیم که ظاهر یه مکالمه رو حفظ می‌کردیم. چیز زیادی نبود؛ ولی باعث می‌شد عادی‌تر به‌نظر برسیم.

توی کلاس زیست‌شناسی، دربارهٔ تعریف زندگی صحبت کردیم: برای این‌که چیزی به‌عنوان موجود زنده شناخته بشه، به خوردن، نفس‌کشیدن، تولیدمثل و رشد نیاز داره. سگ‌ها این کار رو می‌کنن، سنگ‌ها نمی‌کنن. درخت‌ها می‌کنن، پلاستیک‌ها نمی‌کنن. آتیش، طبق این تعریف، با تحرک بالایی زنده‌س: همه‌چی رو از چوب گرفته تا گوشت، می‌خوره، اضافی‌ش رو به‌شکل خاکستر دفع می‌کنه، درست مثل انسان هوا رو تنفس می‌کنه، اکسیژن رو می‌گیره و کربن پس می‌ده. آتیش رشد می‌کنه و همون‌طور که گسترش پیدا می‌کنه، آتیش‌هایی رو تولید می‌کنه که خودشون رشد می‌کنن و آتیش‌های جدیدی می‌سازن. آتیش، گازوئیل رو سرمی‌کشه و زغال نیم‌سوز می‌ده بیرون، سر قلمرو می‌جنگه، عاشق می‌شه و ابراز نفرت می‌کنه. بعضی وقت‌ها که مردم رو تماشا می‌کنم که با خستگی زندگی روزمره‌شون رو می‌گذرونن، فکر می‌کنم آتیش از ما زنده‌تر و روشن‌تر و داغ‌تره و از خودش و جایی که می‌خواد بره، مطمئن‌تره. آتیش تسلیم نمی‌شه، آتیش تحمل نمی‌کنه، آتیش "کنار نمی‌آد". آتیش انجام می‌ده. آتیش هست.

تو من رو بهتر از هرکس توی این دنیا می‌شناسی؛ چون من تو رو بهتر از هرکس توی این دنیا می‌شناسم. من چیزهایی رو می‌بینم که هیچ‌کس دیگه نمی‌بینه.

هرکی یه نقطه‌ضعفی داره، حتی شیاطین.

هیچی بعد از این‌که برف می‌آد، دیگه کثیف نیست، حداقل شما نمی‌تونین کثیفی‌ش رو ببینین.

دوروبر مرده‌شورها پر از مرگه. ما هر دقیقه و هر روز اون‌رو نفس می‌کشیم. این همه ارتباط ممکنه باعث بشه حرمتش واسه‌ت بشکنه.

هم‌دلی چیزیه که به مردم اجازه می‌ده احساسات رو تفسیر کنن، همون‌طوری که گوش صدا رو تفسیر می‌کنه. بدون اون شما از نظر احساسی کر می‌شین. "

قاتل‌های زنجیره‌ای معمولاً ـ‌عملاً همیشه‌ــ بردهٔ اضطرار خودشون‌ان. اون‌ها می‌کشن، چون مجبورن و نمی‌تونن جلوی خودشون رو بگیرن. من نمی‌خوام به اون نقطه برسم.

خانوم اندرسون مرده بود.

دکتر نبلین گفت: "سه رفتاری که بین نودوپنج‌درصدِ قاتل‌های زنجیره‌ای مشترکه: شب‌ادراری، ایجاد حریق و خشونت علیه حیوانات. قبول دارم، تو هر سه تاش رو داشتی."

وحشت واقعی از هیولاهای گنده برنمی‌آد؛ بلکه از مردمِ کوچیک به‌ظاهر بی‌گناه برمی‌آد، مردمی مثل آقای کراولی، مردمی مثل من. شما هیچ‌وقت متوجه ما نمی‌شین.

من باید یک جفت پنجهٔ خشن می‌بودم که کف دریاهای ساکت را می‌پیمودم.

آتیش یه چیز کوتاه‌مدت و موقته، دقیقاً تعریف بی‌ثباتیه. یه دفعه می‌آد، وقتی حرارت و سوخت به هم می‌رسن و جرقه می‌زنن، با یه غرش زنده می‌شه و درحالی‌که هرچیزی که دوروبرشه سیاه می‌شه و پیچ می‌خوره، با عطش می‌رقصه. وقتی دیگه چیزی نمی‌مونه که جذب کنه، ناپدید می‌شه. پشت سرش هیچی به‌جز خاکستر و سوخت استفاده‌نشده‌ش باقی نمی‌ذاره.

دو تا اشتباه بودیم که ترکیب‌مون درست بود.