بریده‌هایی از کتاب من قاتل زنجیره ای نیستم

مرگ چیز غمناکیه، حتی وقتی قسط بانکت رو می‌ده.

ولی حقیقت خیلی وحشتناک‌تر از این بود: وحشت واقعی از هیولاهای گنده برنمی‌آد؛ بلکه از مردمِ کوچیک به‌ظاهر بی‌گناه برمی‌آد، مردمی مثل آقای کراولی، مردمی مثل من. شما هیچ‌وقت متوجه ما نمی‌شین.

من قاتل زنجیره‌ای نیستم

"مهم نیست چند نفر رو بکشن. باحال هم نیست، اشتباهه." مکس پرسید: "پس چرا دائم درباره‌شون حرف می‌زنی؟" "چون اشتباه، جالبه."

دو تا اشتباه بودیم که ترکیب‌مون درست بود

رفتار گستاخانه و بی‌پروایی داشت و دربارهٔ موضوعاتی که واقعاً چیز زیادی درباره‌شون نمی‌دونست، زیادی بلند و بااطمینان حرف می‌زد.

همه‌مون خوب با مارگارت کنار می‌اومدیم. مارگارت اون روکش پلاستیکی‌ای بود که نمی‌ذاشت خونوادهٔ ما جرقه بزنه و اتصالی پیدا کنه.

کارم توی تظاهر به عادی‌بودن واقعاً خوب بود.

اگه مجبور نبود یه کاری رو بکنه، معنی‌ش این بود که دلش می‌خواست اون کار رو بکنه.

خانوم کراولی گفت: "چه پسر شیرینی" و هر دو رفتن داخل. حرفش یه‌جورهایی درست به‌نظر می‌رسید: تنها کسی که فکر می‌کرد من شیرینم، زنی بود که با یه شیطان زندگی می‌کرد.

جامعه‌ستیزی فقط کَری احساسی نیست؛ لالی احساسی هم هست.

همون ارتباط کوتاهی هم که بابا و مامانم موقع رسوندن من، با هم داشتن، براشون زیادی بود و آخرش فقط دو طرف مخالف محوطهٔ پارکینگ سوپرمارکت وامی‌ستادن. نصفه‌شب، محوطه خالی بود و من توی تاریکی بالش و کوله‌پشتی‌م رو از یه ماشین به ماشین دیگه منتقل می‌کردم. هفت‌سالم بود.

هیچ‌وقت چیزی مثل "عجب خل‌وچلی" یا "این بچه دیوونه‌س" نمی‌نوشت؛ فقط یادداشت‌های ساده‌ای برمی‌داشت که به‌ش کمک کنه یادش بیاد دربارهٔ چی حرف می‌زدیم. مطمئنم یه جای دیگه یه کتاب "عجب خل‌وچلی" داشت؛ ولی قایمش می‌کرد.

بعد از این‌که کسی رو می‌کشین، اگه وقت کافی داشته باشین، قربانی‌تون می‌تونه همون کسی بشه که شما دل‌تون می‌خواد

احتمالاً فکر می‌کنین خیلی عجیب‌غریبه که فکر کنین توی وجودتون یه هیولا قایم شده؛ ولی باور کنین خیلی خیلی بدتره اگه اون هیولا واقعاً فقط ذهن خودتون باشه.

آتیش یه چیز کوتاه‌مدت و موقته، دقیقاً تعریف بی‌ثباتیه. یه دفعه می‌آد، وقتی حرارت و سوخت به هم می‌رسن و جرقه می‌زنن، با یه غرش زنده می‌شه و درحالی‌که هرچیزی که دوروبرشه سیاه می‌شه و پیچ می‌خوره، با عطش می‌رقصه. وقتی دیگه چیزی نمی‌مونه که جذب کنه، ناپدید می‌شه. پشت سرش هیچی به‌جز خاکستر و سوخت استفاده‌نشده‌ش باقی نمی‌ذاره.

به‌ش گفتم: "مهم نیست چند نفر رو بکشن. باحال هم نیست، اشتباهه." مکس پرسید: "پس چرا دائم درباره‌شون حرف می‌زنی؟" "چون اشتباه، جالبه

تجمع‌ها همیشه احمقانه‌ان، می‌دونم، به‌جز اون لحظهٔ کوتاهی که خودتون توش هستین؛ اون موقع کاملاً منطقی به‌نظر می‌رسن.

به صورتش نگاه کردم تا واکنشش رو ببینم. گفتم: "من فکر می‌کنم سرنوشت می‌خواد من یه قاتل زنجیره‌ای بشم." یکی از ابروهاش رو داد بالا، فقط همین. به‌تون گفتم که آرومه.

گمونم رابطه‌های احساسی باعث می‌شه کارهای احمقانه‌ای بکنین.