بریده‌هایی از کتاب راهبری زندگی با شهود درونی؛ متعادل‌کردن زمین و آسمان

نمی‌توانیم منتظر بهشت بمانیم تا ما را نجات دهد، هر یک از ما باید مسئول تولد و تولد دوبارۀ قهرمان؛ منجی درون باشیم و جهان طلایی را از طریق رفتارهایمان در همین دنیای زمینی تحقق بخشیم.

پیروی از مفهوم گوش فرادادن به ارادۀ خداوند برای بسیاری از افراد عصر مدرن سخت است، زیرا با عشق ما به آزادی و اصرار ما به ارادۀ آزاد در تضاد است. باید اعلام کنم که با توجه به مهم‌ترین اتفاقات زندگی‌ام من آزاد نیستم. این حقیقت را فهمیدم که وقتی دست از کنترل زندگی خود برمی‌دارم و در عوض رشته‌های نازک را دنبال می‌کنم، بالاترین میزان امنیت را دارا هستم

انزوا یک لذت و یک رابطه‌ای گرم و شاد است، اما بودن در کنار افراد دیگر وقتی که رابطۀ حقیقی با آن‌ها نداریم یک رنج تمام تولید می‌کند.

. من به ابله بودن خود اعتراف می‌کنم از این نظر که معمولی نبودم، باید راهی را در زندگی پیدا می‌کردم که با توجه به تجربه‌ها و نیازهای خاص من برایم مناسب باشد و فکر می‌کنم که افراد بسیاری هستند که صرفاً قادر به داشتن یک زندگی قراردادی نیستند.

ساعت‌های بی‌شماری با اندی در مورد هنر، سفر و فلسفه صحبت می‌کردم؛ او همیشه با من مهربان و صبور بود. مطمئنم که یک نوجوان خسته‌کننده بودم؛ چیزهایی در درونم بالا و پایین می‌رفتند که نمی‌دانستم چگونه بیان‌شان کنم.

می‌توان از احساس بیگانگی و بی‌معنایی مرد و من تقریباً مردم.

شایسته است که از اظهارنظر زمینی در مورد رنج سایر افراد ممانعت شود. حتی اگر سخن درست را بگویید، وقتی آن را در زمان نادرست به زبان می‌آورید نادرست می‌شود. یا اگر یک فرد نادرست سخن درست را بگوید، آن‌گاه مسلماً سخنی نادرست است.

افراد کمی هستند که آن‌قدر هوشمند باشند تا در مقابل نیروهای الهی بزرگ‌تر از خود با وقار تسلیم شوند. برخی از ما باید سرمان به سنگ بخورد که البته در مورد من پایم بود، تا مجبور به درک جهان طلایی شویم. دوست ندارم وقتی

پیش‌روی‌های ما به درون خودآگاهی الهی، از شکست‌های ما در خودآگاهی معمولی ناشی می‌شود. ممکن است ارتباط با الوهیت در لحظه، احساسی هم‌چون رنج تمام داشته باشد و من گاهی با خود می‌گویم شاید تمام رنج‌ها بینش و الهامی از سوی خدا هستند که چون بسیار عظیمند قابل تحمل نیستند

وظیفۀ ما در زندگی، رفتن از کمال ناخودآگاه به نقص خودآگاه و سپس به کمال خودآگاه است.

من داشتم تمام کارهای معمول زندگی را انجام می‌دادم، اما آن‌ها معنای چندانی برایم نداشتند. بینش‌ها و الهاماتم مرا به نابودکردن عمل‌گرایی و ابعاد وجود معمول انسانی، نزدیک کردند. به انزوا رفتم و هر تسکینی را که می‌شد اعم از موسیقی، احاطه‌کردن خودم با حیوانات، کبوترهای خانگی و یک آکواریوم از ماهی‌های استوایی یافتم. من ساعت‌هایم را در دنیای درونی‌ام، در قلمرو درونی سپری می‌کردم. تمام این مدت در مدرسه نمرات عالی می‌گرفتم، اما قلبم هرگز واقعاً دست‌آوردی نداشت، چون وظیفۀ من در جایی دیگر بود.

دلتنگی در اغلب مواقع به خاطر جدا افتادن از خود عمیقی درون‌تان ایجاد می‌شود، اما گاهی هم دلتنگی بر اثر این هست که از طریق «بودن» در خود فرو روید و در حالی‌که از «انجام دادن» غافلید، رابطۀ خود را با دنیا قطع می‌کنید.

اینکه می‌گویم درمان دلتنگی، تنهایی است کنایه‌آمیز به نظر می‌رسد، ولی منظورم این نیست که باید خود را درمانده‌تر کنید؛ بلکه شکلی از انزوا و عزلت را تجویز می‌کنم که مراقبه‌وار و پذیرای خویشتن درونی‌تان باشد.

می‌توانیم بسیار مشغول باشیم و اطراف‌مان را افراد بسیاری احاطه کرده باشند، اما هنوز به‌شدت احساس دلتنگی و افسردگی کنیم، زیرا «انجام دادن» حاکم بر زندگی ماست و زمان کافی برای انزوای متمرکز و تنها شدن با افکار و احساسات‌مان وجود ندارد.

قانون دیگر این است که طلای کیمیاگری خود یک وجود مستقل است و نباید با چیزی دیگر ترکیب شود. چیزهای دیگر مانند دوستی، همراهی، تفریح و کار ممکن است با تبادل طلا همراه شود. اما وقتی طلای کیمیاگری را با این فعالیت‌ها ترکیب می‌کنید یا فکر می‌کنید که این طلا را باید از طریق یکی از این روش‌ها بروز داد، شدیدترین رنج را برای هر دو نفر تدارک می‌بینید.

نویسندۀ شهیر دانمارکی، ایزاک دینسن زمانی اظهار کرد که در زندگی انسان سه وضعیت برای خوشحالی وجود دارد. وقتی انرژی بسیار زیادی دارد، مدت زمانی که درد متوقف شده و زمانی که کاملاً مطمئن هستیم که آنچه انجام می‌دهیم در راستای ارادۀ خداوند است.

یک فرد بسیار شهودی فوراً با یوگای راجاارتباط برقرار می‌کند که البته آن را شاهانه یا رؤیال می‌نامند، زیرا ظریف‌ترین نوع یوگاست. در یوگای راجا، شخص مراقبه می‌کند و با دقت و توجه گوش می‌کند؛ نه اینکه بخواهد صدایی را بشنود یا اطلاعاتی مشخص را جست‌وجو کند، بلکه به دلیل شهودی که تجربه می‌کند سرانجام صدای ناشنیده‌ای را می‌شنود و حظ آنچه را که زیبایی آن فراتر از قلمرو خودآگاهی معمولی انسانی است می‌چشد، اینجاست که به روشن‌بینی رسیده است.

من به این نتیجه رسیده‌ام که صلیب؛ نماد دو نیروی کاملاً متضاد است که باید به تعادل برسند و نقطۀ تعادل تقریباً همیشه در مرکز نقطۀ تماس این دو نیرو واقع است

از آنجا که جامعۀ غرب ما را مادی‌گرا کرده است، اکنون پدرخواندگی به معنای پرداخت هزینه‌های کودک در صورت مرگ والدین است، اما معنای حقیقی آن بسیار عمیق‌تر از این‌هاست. یک پدرخوانده حقیقی باید کودک را در قلمرویی غیرمادی تعلیم دهد. پدرخوانده‌ها برای تشرف یافتن ما به دوران بزرگسالی و برای یافتن جایگاه حقیقی‌مان در جهان، ضروری هستند.

سنت بودا به ما می‌گوید که اغلب ایگو روشن‌بینی را به‌صورت یک غم یا مصیبت درک می‌کند. افراد کمی هستند که آن‌قدر هوشمند باشند تا در مقابل نیروهای الهی بزرگ‌تر از خود با وقار تسلیم شوند. برخی از ما باید سرمان به سنگ بخورد که البته در مورد من پایم بود، تا مجبور به درک جهان طلایی شویم.