بریده‌هایی از کتاب راهبری زندگی با شهود درونی؛ متعادل‌کردن زمین و آسمان

این حقیقت دارد که بخش زیادی از روان‌پریشی ما ناشی از عطش ما برای الوهیت است، عطشی که اغلب سعی می‌کنیم با روشی نادرست سیرابش کنیم. ما الکل می‌نوشیم، مواد مخدر مصرف می‌کنیم یا با جمع‌کردن دارایی‌های مادی به نشئه‌هایی موقت دست می‌یابیم و غافلیم که تمام این فریب‌های دنیای بیرونی، برای جست‌وجوی امیدی ناخودآگاه است که بتوانیم وجود افسرده و منزوی‌مان را نجات دهیم

می‌کنیم تا یک خویشتن شخصی، یک من یا ایگوی دارای وضوح و تداوم بسازیم. این کار به‌شدت ارزشمند است، اما این من یا ایگو هزینه دارد، زیرا ما در منیت خود یک موجود بسیار کوچک، شخصی و محدود هستیم. تجربۀ خلسه شامل گریختن از منیت است و لازمه‌اش این است که خود را از جدایی خود آزاد کنیم تا یک قلمرو بزرگ‌تر را تجربه کنیم، قلمرویی که بهترین شاعران و هنرمندان ما برای انتقال آن رنج بسیار می‌کشند. این با ارزش‌ترین تجربه‌ای است که هر فرد می‌تواند داشته باشد. زیبایی دنیای طلایی این است که فرد یک گستردگی را می‌بیند، چیزی بسیار بزرگ‌تر از خودش که عظمت، تحسین، شعف و جذبه‌اش او را ناتوان از سخن گفتن می‌کند. ما پس از دوران کودکی و در سال‌های بیست و سی زندگی

زندگی در طبیعت وحشی ما را از استبداد زمان می‌رهاند و نشان می‌دهد که وجود داشتن چقدر برای اجدادمان متفاوت بوده است.

ما از کجا بدانیم که واقعاً از اراده خدا تبعیت می‌کنیم؟ این یک امر غریزی است که با احساس آرامش، توازن، تمامیت و عدم شتاب‌زدگی همراه است

امروز باورم بر این است که دلتنگی زمانی رخ می‌دهد که زندگی ما یک نیمه از یک جفت متضاد را کم دارد؛ بودن یا انجام دادن

من به این نتیجه رسیده‌ام که صلیب؛ نماد دو نیروی کاملاً متضاد است که باید به تعادل برسند و نقطۀ تعادل تقریباً همیشه در مرکز نقطۀ تماس این دو نیرو واقع است.

دلتنگی زمانی رخ می‌دهد که زندگی ما یک نیمه از یک جفت متضاد را کم دارد؛ بودن یا انجام دادن

در هر وضعیتی همیشه کاری هست که می‌توانید انجام دهید؛ حتی کوچک‌ترین کار، اندازۀ آن مهم نیست.

همۀ ما برای جان سالم به در بردن از آزمون‌ها و آشفتگی‌های روزانۀ زندگی باید گاهی حداقل یک رشتۀ الهی و اشعه‌ای از معنا برای جان دادن به روح داشته باشیم، این اتفاق بارها و بارها برای من از طریق موسیقی رخ داده‌است. موسیقی نقش یک یادآوری را بازی می‌کند که چیزی پایدار وجود دارد، جوهره‌ای که در زندگی عادی فقط بدان اشاره شده است. اگر حداقل تجربۀ کوچکی از جهان الهی، زندگی را متأثر نکند آن‌گاه وجود ما چنان کوچک شده و تاب بر می‌دارد که تحمل آن ممکن نیست. بسیاری از افراد در آن وجود خشک و محزون که جز امپراطوری کوچک ایگو چیزی در آن نیست زندگی می‌کنند.

به دست آوردن چیزی که باعث رنج یک انسان دیگر شود بی‌ارزش است، هر چیزی که باعث نقصان دیگری شود هیچ ارزشی ندارد و هر چیزی که به قیمت رنج دیگری به دست آید عملی نیست و نتیجۀ مطلوب را به بار نمی‌آورد. به عبارتی شادی که باعث شود دیگران متضرر شوند و چیزی از دست بدهند شایسته نیست.

خب وقتی در درون گم شده‌ای، طولی نمی‌کشد که به همان اندازه هم در بیرون گم می‌شوی

هنوز هم از نحوۀ رشد روانشناختی‌مان در شگفتم. ما ابتدا یک قهرمان را تحسین می‌کنیم بدون اینکه متوجه باشیم او صرفاً نمایندۀ چیزی است که باید در خودمان آن را جست‌وجو کنیم. بعد از یک یا پنج سال اگر به میزان معقولی نسبت به فرافکنی‌هایمان هوشمند باشیم بیدار می‌شویم و می‌بینیم به فردی بسیار شبیه به آن قهرمان تبدیل شده‌ایم. در واقع ما با فرافکنیِ امکانات خود به فردی دیگر، آن‌ها را به خود الصاق و سپس کم‌کم جذب می‌کنیم.

دستاورد زندگی من این بوده است که به یک ترکیب دست یابم که بیاموزم بهشت و جهنم یک مکان و زمان دیگر نیست، بلکه درست در همین جا و همین اکنون است؛

همۀ ما برای جان سالم به در بردن از آزمون‌ها و آشفتگی‌های روزانۀ زندگی باید گاهی حداقل یک رشتۀ الهی و اشعه‌ای از معنا برای جان دادن به روح داشته باشیم، این اتفاق بارها و بارها برای من از طریق موسیقی رخ داده‌است. موسیقی نقش یک یادآوری را بازی می‌کند که چیزی پایدار وجود دارد، جوهره‌ای که در زندگی عادی فقط بدان اشاره شده است.

انزوا یک لذت و یک رابطه‌ای گرم و شاد است، اما بودن در کنار افراد دیگر وقتی که رابطۀ حقیقی با آن‌ها نداریم یک رنج تمام تولید می‌کند.

به دست آوردن چیزی که باعث رنج یک انسان دیگر شود بی‌ارزش است، هر چیزی که باعث نقصان دیگری شود هیچ ارزشی ندارد و هر چیزی که به قیمت رنج دیگری به دست آید عملی نیست و نتیجۀ مطلوب را به بار نمی‌آورد. به عبارتی شادی که باعث شود دیگران متضرر شوند و چیزی از دست بد

می‌توانید در میان مشغله‌های روزانۀ خود جایی برای پیاده‌روی در طبیعت، مراقبه یا یک گوشۀ آرام برای انجام کار درونی در خانه خود باز کنید.

یک بار شنیدم که میزان تکامل یک جامعه را صرفاً می‌توان با مشاهدۀ رفتارش با پیران و معلولین ارزیابی کرد. اگر برای اعضای نیازمند خود وقت ندارد یا ابزاری تدارک ندیده است پس یک جامعه بدوی است و اگر به معلولین و پیرانش اهمیت می‌دهد، پس یک نهاد فرهنگی است.

همین که می‌دیدم پدرم موفق شده تمام ریشه‌های خود را با گذشته‌اش قطع کند، مرا به این سمت‌وسو سوق می‌داد که باور کنم داستان غم‌انگیز و دردناکی در گذشته او وجود داشته است و هنوز هم همین‌گونه فکر می‌کنم که این ردپای ترس که در تمام دوران زندگی پدرم دیده می‌شد، ناشی از چیزی در دروان کودکی‌اش بوده است.

شما می‌توانید سی روز بدون غذا، سه روز بدون آب و سه دقیقه بدون هوا زندگی کنید، اما بدون معنا فقط سه ثانیه زنده می‌مانید