بریده‌هایی از کتاب راهبری زندگی با شهود درونی؛ متعادل‌کردن زمین و آسمان

رؤیاها جبرانی هستند. اگر زندگی یک نفر در یک جهت زیادی دور شده است، مجموعه‌ای از رؤیاهایی در جهت مخالف را خواهد دید تا تعادل به شخصیتش بازگردد.

شما می‌توانید سی روز بدون غذا، سه روز بدون آب و سه دقیقه بدون هوا زندگی کنید، اما بدون معنا فقط سه ثانیه زنده می‌مانید.

شغل و رسالت یکی نیستند. تقریباً تمام افراد عصر مدرن نیاز دارند تا شغلی برای خود دست و پا کنند، اما رسالت شامل یک فراخوان شدن یا یک کشیده شدن است. شاید ما یک شغل را انتخاب کنیم، اما این رسالت هست که ما را انتخاب می‌کند و به سمت خود می‌کشاند.

یک معلم خوب باید درک کند که بهتر است در سطح شاگردانش سخن بگوید. در غیر این‌صورت، معلم فقط از تحسین و احترام ناشی از حیرت شاگردانش بهره‌مند شده و باعث رشد آن‌ها نمی‌شود.

در هر وضعیتی همیشه کاری هست که می‌توانید انجام دهید؛ حتی کوچک‌ترین کار، اندازۀ آن مهم نیست.

من یا کسی مثل من که به مرحلۀ از خود بیگانگی رسیده، در صورتی‌که بتواند به دیگری خدمت کند راه درستی را برای به کارگیری انرژی خود یافته است.

یک ضرب‌المثل قدیمی هست که می‌گوید: «اگر مرا نشناخته بودی، به جست‌وجویم برنمی‌خاستی»

حتی اگر سخن درست را بگویید، وقتی آن را در زمان نادرست به زبان می‌آورید نادرست می‌شود. یا اگر یک فرد نادرست سخن درست را بگوید، آن‌گاه مسلماً سخنی نادرست است.

هدف اولیه در سنت بودا انجام کارهای دنیوی با حضور کامل است. قدردانی از تمامیت هر لحظه، عمل بدون ردپا و بدون پرسیدن چه سودی برای من در آن هست؟

شما می‌توانید سی روز بدون غذا، سه روز بدون آب و سه دقیقه بدون هوا زندگی کنید، اما بدون معنا فقط سه ثانیه زنده می‌مانید

زندگی در انزوا برای درصد کمی از افراد در هر سن مناسب است، اما شکل آن از سنی به سن دیگر متفاوت می‌شود.

نمی‌توانیم منتظر بهشت بمانیم تا ما را نجات دهد، هر یک از ما باید مسئول تولد و تولد دوبارۀ قهرمان؛ منجی درون باشیم و جهان طلایی را از طریق رفتارهایمان در همین دنیای زمینی تحقق بخشیم.

گاهی باور دارم که در قلب خود یک فرد گوتیک هستم که در کشور اشتباهی متولد شده‌ام. وقتی به قلمرو آسمان چنگ می‌زنم، اغلب از عناصر زمینی زندگی‌ام بیش از آنچه باید انتظار دارم.

پیروی از مفهوم گوش فرادادن به ارادۀ خداوند برای بسیاری از افراد عصر مدرن سخت است، زیرا با عشق ما به آزادی و اصرار ما به ارادۀ آزاد در تضاد است.

امروز باورم بر این است که دلتنگی زمانی رخ می‌دهد که زندگی ما یک نیمه از یک جفت متضاد را کم دارد؛ بودن یا انجام دادن

انزوا یک لذت و یک رابطه‌ای گرم و شاد است، اما بودن در کنار افراد دیگر وقتی که رابطۀ حقیقی با آن‌ها نداریم یک رنج تمام تولید می‌کند. شهر و برج دیده‌بانی شدت این تناقض را بسیار بالا می‌بردند و من مدتی روی آن کار کردم تا به درکی شفاف برسم.