بریده‌هایی از کتاب چهل قانون عشق (ملت عشق)

شمس گفت: «می‌بینید خدا به کلمات کاری ندارد. برای او نیت افراد اهمیت دارد. فرقی ندارد پیرو چه دین و آیینی باشی مهم خلوص دل‌هاست.» با گوشه چشمی به قاضی نگاه کردم، با این‌که شکست خورده بود اما هنوز در چهره‌اش غرور و اعتماد به‌نفس موج می‌زد. قاضی مرد باهوشی بود. با آن‌که اوقاتش تلخ شده بود،‌ می‌دانست اگر به داستان شمس واکنش منفی نشان دهد ناچار می‌شود او را به‌خاطر گستاخی مجازات کند، اما آن‌وقت این اتفاق نقل مجالس می‌شد که قاضی با یک درویش معمولی در افتاده. برای همین بهتر بود ماجرا را همین جا خاتمه دهد. بیرون، خورشید در حال غروب کردن بود. آسمان رنگ قرمز به خود گرفته بود. در آن میان ابرها در هم فرو رفته بودند و نقشی زیبا

«ایمان آوردن، یعنی قرض نیکو دادن به خدا. اگر از اعماق قلبت ایمان بیاوری او به تو چندین برابرش را پاداش می‌دهد.»

«خدای من به من عشقی حقیقی بده، که از این درد و رنج خلاص شوم. یا من را آن‌قدر بی‌خیال کن که اصلا بود و نبود عشق برایم مهم نباشد.»

عشق تنها یک حس خوشایند نیست که همچون بادی سر برآورد و برود

اهل تصوف بر این باورند که راز قرآن در سوره فاتحه نهفته است. و راز سوره فاتحه در بسم الله. و جوهر بسم الله در حرف ب و نقطه‌ای بر زیر حرف ب و همین نقطه تمام جهان هستی را در بر گرفته است. مثنوی با حرف ب آغاز می‌شود،

عشق روزی به سراغ همه خواهد رفت، حتی آنان که از آن دوری می‌کنند.»

قانون سی و هشتم: هیچ‌وقت برای رسیدن این سوال که آیا حاضریم زندگی‌مان را تغییر بدهیم، دیر نیست. هر سن و سالی که داشته باشیم و هر اتفاقی که برایمان افتاده باشد، باز می‌توانیم زندگی‌مان را از نو بسازیم. حتی اگر یک روزمان مثل روز قبل باشد باید افسوس خورد. باید در هر لحظه و هر نفسی نو شد. برای رسیدن به زندگی نو، باید پیش از مرگ، مُرد.

قانون سی و هفتم: مطابق ارادهٔ خداوند -مثل ساعتی منظم و دقیق- همه چیز را به موقعش رُخ می‌دهد. نه یک ثانیه زودتر و نه یک ثانیه دیرتر. برای هر انسانی زمانی وجود دارد. زمانی برای عشق، زمانی برای مرگ.

مهارت خطیب را با درک شنوندگانش از صحبت‌های او می‌سنجند. انسان هنگام موعظه آنچه را که دلش بخواهد می‌شنود. اما اصل سخن همانی است که به گوش خوش نمی‌آید

«من هیچ سردر نیاوردم چرا شما دراویش آن‌قدر زندگی را سخت می‌گیرید. اگر خدا همه جا همراه تو بود چرا این همه مدت در جستجوی او بودی؟» شمس سرش را خم کرد، برای لحظه‌ای ساکت ماند. دوباره که شروع به حرف زدن کرد، چهره‌اش آرام و متین و لحن صدایش سنجیده بود: «درست است که خدا را با گشتن نمی‌توان پیدا کرد اما فقط آن‌هایی که به دنبال او باشند او را پیدا می‌کنند.»

-«هیچ کدام از ما از سرنوشتمان خبر نداریم. فکر کردن به آخر راه کار بیهوده‌ای است. تو باید اول به فکر قدم اولی باشی که می‌خواهی برداری. بقیه‌اش خود به خود درست می‌شود.»

-«هیچ کدام از ما از سرنوشتمان خبر نداریم. فکر کردن به آخر راه کار بیهوده‌ای است. تو باید اول به فکر قدم اولی باشی که می‌خواهی برداری. بقیه‌اش خود به خود درست می‌شود.»

زندگی مملو از آغازها و پایان‌هاست. برای تولد لحظه‌ای، لحظهٔ پیشین می‌میرد. همان‌طور که برای به وجود آمدن یک منِ جدید، باید منِ قبلی را ریشه‌کن کرد.

: «دیدی درویش، با آن‌که سر جنگ نداشتم اما جنگیدم. وقتی خدا بنده‌هایش را این پایین فراموش می‌کند، ما ناچار، خود عدالت را برقرار می‌کنیم. اگر با خدایت حرف زدی به او بگو اگر گوسفند را به حال خودش رها کنی گرگ می‌شود.»

برکه وقتی با سنگی روبرو شود، دیگر آن برکهٔ سابق نمی‌تواند باشد.

«شریعت مثل شمعی است که همه جا را روشن می‌کند. نباید فراموش کرد که شمع تنها راه را در تاریکی نشان ما می‌دهد. و اگر هدف اصلی فراموش شود و انسان شریعت را هدف بپندارد، در آن صورت شمع چه فایده دارد؟»

«در نهایت نه من و نه استادتان بیشتر از آن‌چه می‌گوییم نمی‌دانیم. ولی وظیفه‌مان را انجام می‌دهیم، شاید هر دوی ما کور باشیم. اما نگاه کردن کور به خورشید در کار خورشید خللی ایجاد نمی‌کند. بحث و جدل میان انسان‌ها تاثیری بر خدا ندارد.»

«در نهایت نه من و نه استادتان بیشتر از آن‌چه می‌گوییم نمی‌دانیم. ولی وظیفه‌مان را انجام می‌دهیم، شاید هر دوی ما کور باشیم. اما نگاه کردن کور به خورشید در کار خورشید خللی ایجاد نمی‌کند. بحث و جدل میان انسان‌ها تاثیری بر خدا ندارد.»

«در نهایت نه من و نه استادتان بیشتر از آن‌چه می‌گوییم نمی‌دانیم. ولی وظیفه‌مان را انجام می‌دهیم، شاید هر دوی ما کور باشیم. اما نگاه کردن کور به خورشید در کار خورشید خللی ایجاد نمی‌کند. بحث و جدل میان انسان‌ها تاثیری بر خدا ندارد.»

«شریعت مثل شمعی است که همه جا را روشن می‌کند. نباید فراموش کرد که شمع تنها راه را در تاریکی نشان ما می‌دهد. و اگر هدف اصلی فراموش شود و انسان شریعت را هدف بپندارد، در آن صورت شمع چه فایده دارد؟»