بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

فریاد من شکسته اگر در گلو، وگر فریاد من رسا من از برای راه خلاص خود و شما فریاد می زنم. فریاد می زنم!

پند گیرید از من و از حال من پیروی خوش نیست از اعمال من

بنده ی تنهاییم تا زنده ام گوشه ای دور از همه جوینده ام می کشد جان را هوای روز یار از چه با غیر آورم سر روزگار ؟ من ندارم یار زین دونان کسی سالها سر برده ام تنها بسی

می تراود مهتاب می درخشد شب تاب مانده پای آبله از راه دراز بر دم دهکده مردی تنها کوله بارش بر دوش دست او بر در، می گوید با خود: غم این خفته چند خواب در چشم ترم می شکند.

این منم مانده به زندان شب تیره

نور حق پیداست ،‌ لیکن خلق کور کور را چه سود پیش چشم نور ؟

کاش تو با من نبودی ! کاش ! کاش

بایدم تا زنده ام در درد زیست عاشقم من ، عاشقم من ، عاشقم عاشقی را لازم اید درد و غم راست گویند این که : من دیوانه ام

درد عالم در سرم پنهان بود در هر افغانم هزار افغان بود نیست درد من ز نوع درد عام این چنین دردی کجا گردد تمام ؟

خود نمی دانی چه با خود کرده ای

یادگار در دامن این مخوف جنگل و این قله که سر به چرخ سوده است اینجاست که مادر من زار گهواره ی من نهاده بوده است اینجاست ظهور طالع نحس کامد طفلی زبون به دنیا بیهوده بپرورید مادر عشق آمد و در وی آشیان ساخت بیچاره شد او ز پای تا سر دل داد ندا بدو که : برخیز اینجاست که من به ره فتادم بودم با بره ها همآغوش ابر و گل و کوه پیش چشمم آوازه ی زنگ گله در گوش با ناله ی آبها هماهنگ

من ندارم یار زین دونان کسی سالها سر برده ام تنها بسی

حاصل عمر است شادی و خوشی س نه پریشان حالی و محنت کشی

هر که با من همره و پیمانه شد عاقبت شیدا دل و دیوانه شد

این قصه که می کنی تو با من زین خوبتر ایچ قصه ایچ نیست خوبست ولیک باید از درد نالان شد و زار زار بگریست بشکست دلم ز بی قراری

بچه‌ها بهار گل‌ها وا شدند، برف‌ها پا شدند، از رو سبزه‌ها از رو کوهسار بچه‌ها بهار! داره رو درخت می‌خونه به‌گوش: «پوستین را بکن قبا را بپوش.» بیدار شو بیدار بچه‌ها بهار!

دیدم از افسوس و ناله نیست سود درد را باید یکی چاره نمود

کودکی کو ! شادمانی ها چه شد ؟

دل ات نگرفت از خواندن؟ از آن جان ات نیامد سیر؟

این مذاهب ، این سیاست ، وین رسوم او نداند هیچ وضع گفت و گو