بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

شجاعت چیزی است که در قلمرو محدود و مشخص او لازم است. شجاعتِ اینکه مغلوب اضطراب نشود، از خشم اختیار از کف ندهد و به نوعی بتواند هرطور شده در برابر مشکلات زندگی زناشویی استقامت به خرج دهد. این شجاعتِ واقعی است و در نوع خودش دلاوری محسوب می‌شود. برای مدت کوتاهی در دامنهٔ کوهی در اسکاتلند، زیر آفتاب تابستانی اواخر بعدازظهر، و پس از آن هر چند وقت یک‌بار، ربیع خان حس می‌کند می‌تواند با همراهی کرستن آن‌قدر قوی باشد که از پس همهٔ خواسته‌های زندگی برآید.

باید مراقب باشیم روابطمان را بر اساس انتظاراتی که یک رسانهٔ هنریِ اغلب گمراه‌کننده بر ما تحمیل می‌کند، قضاوت نکنیم. ایراد از زندگی نیست، بلکه از هنر است. به جای اینکه از هم بپاشیم، باید داستان‌های موثق‌تری برای خودمان بگوییم، داستان‌هایی که چندان بر آغاز تمرکز نکند، وعدهٔ دریافت درک کامل به ما ندهد، مشکلات ما را طبیعی جلوه دهد و راهی غم‌انگیز اما امیدبخش در این سِیر عشق نشانمان دهد.

به جای اندیشهٔ موهوم مکمل تام یکدیگر بودن، این توانایی تحمل تفاوت‌هاست که نشانهٔ حقیقی شخص «درست و مناسب» است. مکمل یکدیگر بودن دستاورد عشق است؛ نباید به عنوان پیش‌شرط آن در نظر گرفته شود.

عشق از دو وجه خیلی متفاوت تشکیل شده: دریافت عشق و عشق ورزیدن. ما باید زمانی ازدواج کنیم که آمادهٔ انجام دومی باشیم و از پایبندی خطرناک و غیرطبیعی‌مان به اولی آگاه شده باشیم.

اگر مدام از آنچه هستیم عمیقاً خجالت نکشیم، سفر خودشناسی هنوز آغاز نشده است.

انتخاب یک شخص برای ازدواج، در واقع یعنی تصمیم بگیریم دقیقاً چه نوع رنجی را می‌خواهیم متحمل شویم، به جای اینکه تصور کنیم راهی یافته‌ایم تا از قوانین حاکم بر زندگی عاطفی چشم‌پوشی کنیم. همهٔ ما حقیقتاً در نهایت به آن شخصیت همیشگی کابوس‌هایمان می‌رسیم: «آدم اشتباهی.»

هیچ‌کس در میان ما نیست که در زندگی آسیب ندیده باشد. رفتار پدران و مادران همهٔ ما (به ناچار) پایین‌تر از حد ایده‌آل بوده است. ما به جای توضیح دادن دعوا می‌کنیم، به جای یاد دادن غر می‌زنیم، به جای تجزیه‌وتحلیل کردنِ نگرانی‌هایمان بی‌قرار می‌شویم، دروغ می‌گوییم و تقصیر را گردن افراد بی‌گناه می‌اندازیم.

اینکه معشوق را «تمام‌وکمال» بدانیم، تنها نشان می‌دهد که نتوانسته‌ایم او را بشناسیم. تنها زمانی می‌توانیم ادعا کنیم به تدریج در حال شناخت یک نفر هستیم که آن شخص سخت ما را مأیوس کرده باشد.

پیر شدن کمی شبیه خسته شدن است، اما خستگی‌ای که با هیچ مقداری از خواب جبران نمی‌شود. هر سال کمی اوضاع بدتر می‌شود. عکسِ مثلاً بدِ امروز می‌شود عکس خوب سال بعد

افراد کمی در این دنیا هستند که واقعاً همیشه بدجنس باشند؛ آن‌هایی که ما را می‌رنجانند، خودشان نیز در عذاب‌اند.

رؤیاهای مصرانه راجع به موفقیت ذاتاً درون ما وجود دارند. باید مزیتی تکاملی در این تلاش‌های غریزی برای گونه‌های مختلف وجود داشته باشد

او در حالی از دنیا خواهد رفت که بخش اعظم استعدادهایش هنوز استفاده نشده‌اند و تنها به عنوان تشعشع‌های الهام‌بخشی هستند که گاه‌وبی‌گاه از گوشهٔ چشمِ ذهنش به وجود آن‌ها پی می‌برد، حین حمام کردن یا وقتی تنها در جاده رانندگی می‌کند.

تنها زمانی که ستاره‌ها نمایان می‌شوند و تا سپیده‌دم که کسی دیگر خواسته‌ای از ما ندارد، می‌توانیم کنترلی را که بر «خود» داریم کمی رها کنیم و دیدی صادقانه‌تر و به دور از کوته‌فکری داشته باشیم.

پاداش زندگی معمولی به انسان، دیدگاهی است واقع‌بینانه و غیردرون‌نگرانه.

عشق تنها شوروشوق نیست، بلکه مهارت است.

یکی از نشانه‌های شخص دلبستهٔ مضطرب، ناتوانی در تحمل موقعیت‌های پیچیده و واکنش نمایشی به چنین موقعیت‌هایی است، همچون سکوت، درنگ یا سخنی توأم با بی‌اعتنایی. این‌ها به سرعت با منفی‌نگری، به توهین یا حمله‌های بدخواهانه تعبیر می‌شوند. برای شخصی که دلبستگی اضطرابی دارد، هرگونه توهین جزئی، حرف تند یا بی‌توجهی ممکن است به عنوان تهدیدی جدی تلقی شود که پیام‌آور فروپاشی رابطه است.

انسانی که خودش توانایی شنیدن هیچ رازی را ندارد، اما به نام صداقت موضوعاتی را با دیگری به اشتراک می‌گذارد که آن‌قدر آسیب‌زننده‌اند که ممکن است هیچ‌گاه فراموش نشوند، به هیچ وجه به عشق مقید نیست.

تحول خالصانه و تبدیل شدن به انسان‌های وفادارتر نیازمند این است که وقایعِ کاملاً تکان‌دهنده‌ای ما را برنجانند، تا بی‌نهایت احساس ترس کنیم، احساس کنیم به ما بی‌حرمتی شده و در آستانهٔ فروریختن هستیم. تنها آن‌زمان است که حکم ممنوعیت خیانت به همسرمان از یک حرف پیش‌پاافتادهٔ بی‌خاصیت تبدیل می‌شود به یک ضرورت اخلاقی همیشه پررنگ.

تمایل ذاتی ما به کاوش مجدد در سیاههٔ حماقت‌های پیشین بشر سبب می‌شود به عقب رانده شویم و بخش زیادی از عمرمان را هدر دهیم تا چیزی را که دیگران در گذشته به زحمت و مفصلاً برایمان ترسیم کرده‌اند، خودمان دریابیم.

تنها بچه‌ها نیستند که بچگانه رفتار می‌کنند. بزرگسالان نیز ورای هارت‌وپورت‌هایشان، متناوباً بازیگوش، مضحک، خیال‌باف، آسیب‌پذیر، افسارگسیخته، وحشت‌زده، شرمسار و نیازمند دلداری و گذشت می‌شوند.