بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

پیش بیاد.» رمانتیسم نه‌تنها وجههٔ هم‌آغوشی وفادارانه را بهتر کرده؛ بلکه در مسیر خود، باعث شده هرگونه تمایل جنسی نامربوط، همیشه احمقانه و ظالمانه به نظر برسد. رمانتیسم نیرومندانه معنای تمایل به هم‌آغوشی با شخص دیگری جز شریک زندگی را دوباره تعریف کرده و هرگونه تمایل خارج از حیطهٔ زناشویی را تبدیل به تهدید کرده، اغلب چیزی نزدیک به فاجعهٔ عاطفی...

گزینهٔ دیگری نیز به جز تفکر مسیحی‌رمانتیکِ جدایی‌ناپذیری هم‌آغوشی و عشق وجود دارد: «تفکر بی‌بند وباری». بنا به این تفکر، کاملاً طبیعی است که شخص دیگری برای هریک از زوجین جذاب بنماید، بدون القای معنای عاطفی خاصی؛ چراکه هم‌آغوشی لزوماً نباید همیشه محدود به عشق باشد. طرفداران این تفکر، این‌گونه نتیجه‌گیری می‌کنند که این تصور که فرد باید فقط با کسی که عاشقش است هم‌آغوش شود، همان‌قدر بی‌معنی است که بگوییم فقط زوج‌های متعهد اجازه دارند با هم تنیس روی میز بازی کنند یا به پیاده‌روی بروند.

چنین دیدگاه‌هایی در ایدئولوژی رمانتیسم نیز نفوذ کرده است. رمانتیسم نیز احترام ویژه‌ای برای مفهوم وفاداری جنسی در حیطهٔ عشق قائل است. در دنیای سکولار نیز وفاداری به همسر بزرگ‌ترین نشانهٔ بایستهٔ تعهد عاطفی و اخلاقی است. هم‌نسلان ما به طور چشمگیری فحوای اصلی باوری مذهبی را از گذشته حفظ کرده‌اند: باور به اینکه عشق حقیقی مستلزم وفاداری کامل جنسی است.

سه هفته از اولین بار می‌گذرد. ربیع با ملایمت در موهای کرستن دست می‌کشد. کرستن با حرکت سر و آهی کوتاه نشان می‌دهد که مایل است ربیع بیشتر و محکم‌تر این کار را انجام دهد. او از معشوقش می‌خواهد که موهایش را یک‌جا در دست بگیرد و با خشونت بکشد. این برای ربیع کار دشواری است. او یاد گرفته که باید با خانم‌ها با احترام زیاد رفتار کرد، یاد گرفته که هر دو جنس را یکی بداند و باور داشته باشد که هیچ‌یک از طرفین رابطه نباید بر دیگری اعمال قدرت کند. اما حالا شریکش ظاهراً نه تمایل چندانی به مساوات دارد و نه علاقهٔ خاصی به قوانین عرفی توازن جنسیتی.

جزئیات چیزی که ما را می‌انگیزاند، ممکن است عجیب و غیرمنطقی به نظر برسد، اما اگر به آن دقیق‌تر شویم، منعکس‌کنندهٔ ارزش‌هایی است که در قلمروهای وجودیِ به ظاهر معقول‌تر، از ته دل طلب می‌کنیم: درک، همدلی، اطمینان، یگانگی، بلندطبعی و مهربانی. پشت بسیاری از انگیزه‌های شهوانی، راه‌حل‌هایی نمادین برای برخی از ترس‌های عظیم ما نهفته و نیز اشاره‌هایی تندوتیز به اشتیاقمان به دوستی و درک شدن.

تاق‌خواب کرستن تبدیل می‌شود به مقرّی برای اکتشافات شبانه و بالاخره موفق می‌شوند بدون ترس از قضاوت شدن، از بسیاری از چیزهای غیرمرسوم و نامحتملی پرده بردارند که تمایلات جنسی‌شان ایجاب می‌کرد طلب کنند.

گذاشتن نام «عشق‌بازی» بر عمل آن‌ها دلیلی فراتر از حجب‌وحیای صرف دارد. آن‌ها فقط رابطهٔ جنسی برقرار نکردند؛ بلکه احساساتشان را به عمل جسمانی ترجمه کرده‌اند: قدردانی، محبت، رضایت خاطر و تسلیم. اسمش را هرچیزی که بگذاریم، در واقع منظورمان شادکامی از این است که بالاخره اجازه پیدا کرده‌ایم خود نهانی‌مان را برملا کنیم، و از اینکه دریافته‌ایم نه‌تنها معشوقمان به هیچ وجه از خود واقعی‌مان وحشت نمی‌کند، بلکه تصمیم گرفته در جواب، ما را تأیید و تشویق کند. ربیع از دوازده‌سالگی با شرم آشنا شد و نیز با

در بحث رهایی جنسی، حقیقت این است که همیشه رازداری و مقداری خجالت راجع به هم‌آغوشی وجود داشته است. هنوز نمی‌توانیم به طور کلی بگوییم خواسته‌مان چیست و از چه کسی. شرم و سرکوب امیال چیزهایی نیستند که فقط اجدادمان به دلایلی مبهم و نالازم دودستی بهشان چسبیده باشند: مقدر شده که آن‌ها در تمامی اعصار حضور داشته باشند. همین است که وقتی غریبه‌ای از ما می‌خواهد حفاظ خود را کنار بزنیم و دقیقاً چیزی را طلب می‌کند که ما در خفا و با عذاب وجدان آرزویش را داشته‌ایم، لحظات نابی (که در کل زندگی ممکن است بسیار کم پیش بیایند) برایمان رقم می‌خورد.