بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

ازدواج عقلانی از هیچ منظری منطقی نبود؛ اغلب مصلحتی، متعصبانه، متکبرانه، استثمارگرانه و اجحاف‌آمیز بود. به همین دلیل است که جایگزین آن، یعنی ازدواج احساسی، نیاز به توجیه‌پذیر بودنِ ازدواج را از بین برده است. آنچه اهمیت دارد این است که دو نفر سخت در آرزوی وقوع آن باشند، غریزه‌ای قوی آن‌ها را به سوی هم بکشاند و در دلِ خود به درستیِ آن یقین داشته باشند.

عشق تنها شوروشوق نیست، بلکه مهارت است.

تنها «آغاز عشق» نیست که اهمیت دارد، بلکه چگونگی ادامهٔ آن است که حائز اهمیت است

در لحظاتی که متوجه می‌شویم معشوق درکمان می‌کند، خیلی بیشتر از حدی که دیگران تا کنون درک کرده‌اند و شاید حتی بهتر از وقتی که خودمان ابعاد آشفته، خجالت‌آور و ننگین خود را درک می‌کنیم، عشق به اوج خود می‌رسد. همان زمانی که شخص دیگری می‌فهمد ما کیستیم و

نخستین دقایق تکان‌دهنده و گمراه‌کنندهٔ عشق، درک ما را از اصل عشق منحرف کرده است. اجازه داده‌ایم داستان‌های عاشقانه‌مان خیلی زودتر از آنچه باید، تمام شود. ظاهراً دربارهٔ چگونگی آغاز عشق چیزهای زیادی می‌دانیم، اما دربارهٔ چگونگی ادامهٔ آن بسیار اندک.

البته باید خاطرنشان کنیم که هیچ‌یک از این‌ها ربطی به داستان عاشقانه ندارد. نقطهٔ آغاز داستان‌های عاشقانه زمانی نیست که می‌ترسیم مبادا طرفمان نخواهد دوباره ما را ببیند، بلکه وقتی است که او تصمیم می‌گیرد مدام با ملاقات با ما مخالفت نکند؛ وقتی نیست که از هر فرصتی برای فرار از دست ما استفاده کند، بلکه وقتی است که قول‌وقرارهایی ردوبدل شود که او با ما بماند و ما نیز با او بمانیم، تا ابد.

باید بیاموزد که عشق تنها شوروشوق نیست، بلکه مهارت است.

ازدواج با خواستگاری یا حتی دیدار اولیه شروع نمی‌شود. آغاز آن برمی‌گردد به خیلی قبل‌تر، یعنی زمان رویش اندیشهٔ عشق در ذهن و اگر دقیق‌تر بخواهیم بگوییم، زمان شکل‌گیری رؤیای داشتن معشوق.

آدم‌های ظاهراً محترم ممکن است خیال‌پردازی‌هایی بی‌پرده در ذهن خود بپرورانند، اما در ظاهر این‌طور نشان دهند که فقط در فکر رفتار دوستانه هستند.

در واقع هرچقدر که ازدواج غیرمدبرانه‌تر به نظر برسد (شاید فقط شش هفته از آشنایی گذشته باشد؛ یکی از آن‌ها بیکار باشد یا هر دویشان تازه نوجوانی‌شان را پشت سر گذاشته باشند)، مطمئن‌تر پنداشته می‌شود، چراکه «بی‌پرواییِ» ظاهری همسنگ می‌شود با تمام اشتباهات و فجایعی که وصلت‌های به اصطلاح، خردمندانهٔ سابق به بار می‌آورد.

در واقع هرچقدر که ازدواج غیرمدبرانه‌تر به نظر برسد (شاید فقط شش هفته از آشنایی گذشته باشد؛ یکی از آن‌ها بیکار باشد یا هر دویشان تازه نوجوانی‌شان را پشت سر گذاشته باشند)، مطمئن‌تر پنداشته می‌شود، چراکه «بی‌پرواییِ» ظاهری همسنگ می‌شود با تمام اشتباهات و فجایعی که وصلت‌های به اصطلاح، خردمندانهٔ سابق به بار می‌آورد.

در اوایل دوران عاشقی، شخص تا حدی به آسایش خاطر محض می‌رسد، چراکه بالاخره توانسته بسیاری از چیزهایی را که قبلاً به حکم عرف لازم بوده نزد خود پنهان نگه دارد، برملا کند. می‌توان معترف بود ما آن‌قدری که جامعه گمان می‌کند محترم و موقر و متعادل و متعارف نیستیم. ممکن است بچگانه رفتار کنیم یا خیال‌باف، تخس، آرزومند، منفی‌باف، آسیب‌پذیر و چندبعدی باشیم، اما همهٔ این‌ها را معشوقمان از ما می‌پذیرد و درک می‌کند.

یک نظریهٔ معروف وجود دارد که می‌گوید: افرادی که در بزرگسالی جذبشان می‌شویم، شباهت خاصی با افرادی دارند که در کودکی بیش از همه دوستشان داشتیم. حال ممکن است پای شوخ‌طبعی خاصی در میان باشد یا قیافه‌ای خاص، اخلاقی خاص یا یک گرایش عاطفی خاص.

«زندگی بعد از ازدواج چطور است؟»

زندگی هیچ‌گاه نمی‌تواند واقعاً به اندازهٔ کافی پاداش تمام امیدهایی را بدهد که یک نسل بر شانه‌های متزلزل نسل دیگر می‌گذارد.

ازدواج با خواستگاری یا حتی دیدار اولیه شروع نمی‌شود. آغاز آن برمی‌گردد به خیلی قبل‌تر، یعنی زمان رویش اندیشهٔ عشق در ذهن و اگر دقیق‌تر بخواهیم بگوییم، زمان شکل‌گیری رؤیای داشتن معشوق.

دل‌شکسته است به این خاطر که مجبور شده بدون برداشتن کلید خانه را ترک کند، اما به طریقی با بالاوپایین شدن نفس‌های آشنا تسلی می‌یابد.

در دنیایی که بیشتر رشد یافته، دنیایی که اندکی به انگارهٔ یونانی از عشق واقف‌تر است، شاید بدانیم که وقتی می‌خواهیم چیزی را تذکر دهیم باید اندکی کمتر ناشی، هراسان و پرخاشگر باشیم و در زمان دریافت واکنش نیز کمی کمتر ستیزه‌جو و حساس باشیم.

حقیقتاً عاشق کسی باشیم به هیچ وجه از او نمی‌خواهیم که تغییر کند. عقیدهٔ رمانتیسم راجع به این قضیه شفاف است: در عشق حقیقی باید تمام وجودِ شریک خود را پذیرفت.

در غرب، این دیدگاه از مسیحیت نشئت گرفته که هم‌آغوشی الزاماً باید با عشق همراه باشد. بنا به باور مسیحیت دو نفر که به هم علاقه دارند باید جسمشان و نگاهشان را تنها برای یکدیگر حفظ کنند. اگر به رابطه با دیگران فکر کنند، روح حقیقی عشق را رها کرده و به خداوند و سرشت انسانیِ خود خیانت کرده‌اند.