بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

اگر بتوانیم کج‌خلقی‌های معشوق دلخورِ خود را همچون یک نوزاد در نظر بگیریم، بهترین لطف را در حق وی کرده‌ایم.

زندگی بدون گفت‌وگوی صبورانه تلخ می‌شود

انصافاً به جایی رسیده‌اند که داستان، که همیشه مختصر و کوتاه است، باید به پایان برسد. آن‌ها چالش رمانتیک را پشت سر گذاشته‌اند. زندگی از این به بعد ریتمی یکنواخت و تکراری خواهد داشت تا حدی که اغلب برایشان سخت خواهد بود اتفاق خاصی در این گذر زمان پیدا کنند. ظاهراً تمام سال‌های پیش رویشان شبیه به هم خواهد بود. اما داستان آن‌ها هنوز خیلی مانده تا تمام شود: مسئله این است که از این به بعد باید مدت طولانی‌تری در این نهر جاریِ زندگی بمانند و از غربال ریزتری برای گرفتن ذرات مورد علاقه‌شان استفاده کنند.

متعهد شدند که به یکدیگر عشق بورزند و از هم مراقبت کنند، صبور باشند و به هم مهربانی کنند، به هم اطمینان کنند و یکدیگر را ببخشند، بهترین دوستان هم باشند و تا زمان مرگ همدم و همراه وفادار یکدیگر بمانند.

ثبات و دیرپایی خیال باطلی است که تنها کسی آن را باور می‌کند که هنوز درک نمی‌کند زندگی چقدر ممکن است بی‌حساب‌وکتاب باشد و چقدر تغییر و تباهی پابرجا و همیشگی‌اند.

عشق تنها شوروشوق نیست، بلکه مهارت است.

زندگی‌ای که به خاطر احساس اشتباه بی‌کفایتی، به طرز عجیبی به ارادهٔ خود از آن محروم شده بودند.

ازدواج با خواستگاری یا حتی دیدار اولیه شروع نمی‌شود. آغاز آن برمی‌گردد به خیلی قبل‌تر، یعنی زمان رویش اندیشهٔ عشق در ذهن و اگر دقیق‌تر بخواهیم بگوییم، زمان شکل‌گیری رؤیای داشتن معشوق.

باید اضافه کنیم که این مزیتی است که دیگری با ما قهر کند: یعنی طرف مقابل آن‌قدری به ما احترام می‌گذارد و قبولمان دارد که فکر می‌کند ما باید ناراحتی ناگفتهٔ وی را درک کنیم. این یکی از موهبت‌های عجیب‌وغریب عشق است.

مسائل کوچک در واقع مسائل بزرگی هستند که چنان‌که باید به آن‌ها توجه نشده است. بحث‌های هرروزهٔ آن‌ها ریسمان‌های سستی هستند که به تضادهای بنیادی شخصیتشان متصل‌اند.

اگر به خاطر زن دیگری آن‌ها را ترک کرده بود، می‌شد گفت فقط تعهداتی را که زمان ازدواج داده، زیر پا گذاشته است؛ اما اینکه زن و بچه‌اش را فقط به این دلیل ترک کرده که تنها باشد و برای خودش زندگی کند، بدون آوردن دلایل قانع‌کننده، جفا در حق آنان به حساب می‌آمد با ماهیتی از همه‌جهت عمیق‌تر، مبهم‌تر و ویران‌گرتر.

«خواستار روابط عاطفی صمیمانه هستم، اما درمی‌یابم که بی هیچ دلیلی دیگران اغلب مأیوس‌کننده و بدجنس هستند. نگرانم که اگر خیلی به دیگران نزدیک شوم، آسیب ببینم. برایم اهمیتی ندارد که تنها باشم.» (دلبستگی اجتنابی)

«می‌خواهم با دیگران رفتاری صمیمانه و عاطفی داشته باشم، اما اغلب درمی‌یابم که آنان تمایل ندارند آن‌قدری که دوست دارم به من نزدیک شوند. نگرانم که دیگران به اندازه‌ای که من برای آنان ارزش قائلم برای من ارزش قائل نباشند. این موضوع ممکن است من را خیلی ناراحت و آزرده کند.» (دلبستگی اضطرابی)

بنابراین انتخاب یک شخص برای ازدواج، در واقع یعنی تصمیم بگیریم دقیقاً چه نوع رنجی را می‌خواهیم متحمل شویم، به جای اینکه تصور کنیم راهی یافته‌ایم تا از قوانین حاکم بر زندگی عاطفی چشم‌پوشی کنیم. همهٔ ما حقیقتاً در نهایت به آن شخصیت همیشگی کابوس‌هایمان می‌رسیم: «آدم اشتباهی.»

ازدواج با خواستگاری یا حتی دیدار اولیه شروع نمی‌شود. آغاز آن برمی‌گردد به خیلی قبل‌تر، یعنی زمان رویش اندیشهٔ عشق در ذهن و اگر دقیق‌تر بخواهیم بگوییم، زمان شکل‌گیری رؤیای داشتن معشوق.

اگر حقیقتاً عاشق کسی باشیم به هیچ وجه از او نمی‌خواهیم که تغییر کند.

عشق یعنی ستایش ویژگی‌هایی از معشوق که نوید جبران ضعف‌ها و کمبودهای ما را می‌دهد؛ عشق کاوشی است برای کامل شدن.

ماهیت انسان که همه، نه‌تنها شریک کنونی زندگی‌مان که دیگر کاملاً از عیب‌های متعددش آگاه هستیم، بلکه «همه» وقتی زمان بیشتری را با آن‌ها سپری می‌کنیم، متوجه می‌شویم که ایرادهایی اساسی و دیوانه‌کننده دارند، ایرادهایی که آن‌قدر بد هستند که مسخره بودن و بیهودگیِ آن احساسات هیجان‌انگیز اولیه را نشان می‌دهند.

مادامی که ناخودآگاه، از وفاداری دیگران برخورداریم، حفظ خونسردی دربارهٔ مسئلهٔ خیانت کار راحتی است. اگر هیچ‌گاه به ما خیانت نشده باشد، پیش‌شرط‌های ضعیفی برای وفادار ماندن در ذهن ما شکل می‌گیرد.

مردانی که به طرز رقت‌انگیزی متزلزل هستند و از جذابیت‌های خودشان مطمئن نیستند و می‌خواهند بدانند که آیا دیگران آنان را می‌پذیرند یا نه، چقدر خطرساز خواهند بود.