بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

نقطهٔ آغاز داستان‌های عاشقانه زمانی نیست که می‌ترسیم مبادا طرفمان نخواهد دوباره ما را ببیند، بلکه وقتی است که او تصمیم می‌گیرد مدام با ملاقات با ما مخالفت نکند؛ وقتی نیست که از هر فرصتی برای فرار از دست ما استفاده کند، بلکه وقتی است که قول‌وقرارهایی ردوبدل شود که او با ما بماند و ما نیز با او بمانیم، تا ابد.

عشق یعنی ستایش ویژگی‌هایی از معشوق که نوید جبران ضعف‌ها و کمبودهای ما را می‌دهد؛ عشق کاوشی است برای کامل شدن.

اما فراموش می‌کنیم که این گاهی بهترین موهبت برای فردی است که می‌تواند از ورای بزرگسالی ما سرک بکشد تا با کودک درونمان که ناامید، خشمگین و بی‌زبان است، رابطه برقرار کند و او را ببخشد.

کسی که دلخور است شاید یک متر و هشتاد سانتی‌متر قد داشته باشد و شغلی مربوط به انسان‌های بالغ داشته باشد، اما پیام حقیقی به شکل ترحم‌انگیزی پس‌رونده است: «من در اعماق وجودم هنوز نوزاد هستم و اکنون نیاز دارم که تو پدر یا مادرم باشی. به تو نیاز دارم که دلیل ناخوشی‌ام را به درستی حدس بزنی، همان‌طور که وقتی بچه بودم، همان زمان که جوانه‌های عشق در من روییده شد، اطرافیانم نیازهایم را حدس می‌زدند.»

کتاب‌های مهم باید آن‌هایی باشند که باعث شوند ما در کمال آرامش و رضایت خاطر، متحیر شویم از اینکه چگونه ممکن است نویسنده این‌قدر خوب دربارهٔ زندگی ما بداند.

آنچه ما به طور معمول عشق می‌نامیم در واقع تنها، آغاز عشق است

عشق تنها شوروشوق نیست، بلکه مهارت است.

گرچه در طول سالیان آتی، بسیاری از خصلت‌های ربیع تغییر خواهد کرد و پخته‌تر خواهد شد. او همچنان به امکان پیدایش درک سریع قلبی و همدلیِ متقابل بین دو نفر ایمان خواهد داشت و نیز به فرصت پایان بخشیدن به تنهای

ممکن است خیلی زود به این اطمینان برسیم که شخص مدنظر، خودِ معشوق است. اصلاً لازم نبوده که با هم صحبت کنیم؛ حتی شاید نامش را هم ندانیم. آنچه اهمیت دارد، شمّ درونی است: حسی خودجوش که حتی بیش از پیش، صحیح و شایستهٔ احترام به نظر می‌رسد، چراکه فرایند طبیعیِ منطق را دور زده است.

ازدواج با خواستگاری یا حتی دیدار اولیه شروع نمی‌شود. آغاز آن برمی‌گردد به خیلی قبل‌تر، یعنی زمان رویش اندیشهٔ عشق در ذهن و اگر دقیق‌تر بخواهیم بگوییم، زمان شکل‌گیری رؤیای داشتن معشوق.

کسی که واکنش نامعقول نشان می‌دهد مسئول «انتقال» احساسی از گذشته به شخصی در حال است، شخصی که شاید تماماً مستحق آن نباشد.

عشق یعنی ستایش ویژگی‌هایی از معشوق که نوید جبران ضعف‌ها و کمبودهای ما را می‌دهد؛ عشق کاوشی است برای کامل شدن.

ظاهراً دربارهٔ چگونگی آغاز عشق چیزهای زیادی می‌دانیم، اما دربارهٔ چگونگی ادامهٔ آن

نخستین دقایق تکان‌دهنده و گمراه‌کنندهٔ عشق، درک ما را از اصل عشق منحرف کرده است. اجازه داده‌ایم داستان‌های عاشقانه‌مان خیلی زودتر از آنچه باید، تمام شود.

در عمق هر دلخوری، مخلوطی درهم‌وبرهم از عصبانیت شدید و میلی به همان شدت برای حرف نزدن راجع به دلیل عصبانیت وجود دارد. کسی که قهر می‌کند هم سخت نیازمند درک شدن از سوی شخص دیگر است و هم کاملاً مصر است که هیچ کاری در راستای وقوع این درک انجام ندهد. خودِ نیاز به توضیح دادن، هستهٔ این دلخوری را شکل می‌دهد: اگر طرف مقابل توضیحی بخواهد، مسلماً لیاقت توضیح شنیدن ندارد. باید اضافه کنیم که این مزیتی است که دیگری با ما قهر کند: یعنی طرف مقابل آن‌قدری به ما احترام می‌گذارد و قبولمان دارد که فکر می‌کند ما باید ناراحتی ناگفتهٔ وی را درک کنیم. این یکی از موهبت‌های عجیب‌وغریب عشق است.

زندگی بدون گفت‌وگوی صبورانه تلخ می‌شود:

او نیز گاهی آشفته و سردرگم می‌شود و تشخیص این موضوع ما را به پذیرش نقشی حمایتی‌تر سوق می‌دهد، شرمساری ما را از نقصان‌های خودمان کاهش داده و ما را به واسطهٔ تجربهٔ مشترک درد، به یکدیگر نزدیک‌تر می‌کند.

او نور می‌خواهد، امید، مردمانی که با تمام وجودشان با شوروشوق زندگی می‌کنند.

بازگرداندن احساسات یکی از پیچیده‌ترین و ضروری‌ترین وظایف عشق به نظر می‌رسد. پذیرفتن خطرهای انتقال یعنی ارجح دانستن همدردی و درک بر عصبانیت و قضاوت. دو نفر ممکن است به این نتیجه برسند که شاید همیشه مستقیماً خودشان باعث برون‌ریزی ناگهانی تشویش و عصبانیت نباشند و بنابراین نباید همیشه با خشم و غرور جریحه‌دارشده مواجه شوند. عصبانیت و نکوهش می‌تواند جای خود را به همدردی بدهد.

انسان نمی‌تواند همزمان هم بی‌بندوبار باشد و هم یک رمانتیک متأهل