بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

می‌آموزیم که خدمتکار دیگری بودن تحقیرآمیز نیست، بلکه کاملاً برعکس است، چراکه خدمت به دیگری ما را از بند مسئولیت خسته‌کنندهٔ خدمت‌رسانی مداوم به غرایز پیچیده و سیری‌ناپذیر خودمان می‌رهاند. ما با آسایش خاطر مزیتِ داشتن چیزی را که در زندگی از خودمان مهم‌تر است، درمی‌یابیم.

عشق یعنی ستایش ویژگی‌هایی از معشوق که نوید جبران ضعف‌ها و کمبودهای ما را می‌دهد؛ عشق کاوشی است برای کامل شدن.

آن‌هایی که ما را می‌رنجانند، خودشان نیز در عذاب‌اند. بنابراین واکنش مناسب به هیچ وجه بدبینی یا خشونت نیست؛ بلکه، در آن مواقع نادری که فرد بتواند از عهده‌اش برآید، همیشه عشق است.

بنا به باور مسیحیت دو نفر که به هم علاقه دارند باید جسمشان و نگاهشان را تنها برای یکدیگر حفظ کنند. اگر به رابطه با دیگران فکر کنند، روح حقیقی عشق را رها کرده و به خداوند و سرشت انسانیِ خود خیانت کرده‌اند.

اظهارات حزن‌انگیز همیشه قدرتی دارند که اظهارات سرخوشانه نمی‌توانند از آن‌ها پیشی بگیرند.

با این حال، اگر داستان از اینجا آغاز می‌شود، دلیلش این است که درک او از عشق، سال‌ها همانی خواهد بود که اولین بار در هتل کازا ال سور در تابستان شانزده‌سالگی‌اش شکل گرفته است؛ گرچه در طول سالیان آتی، بسیاری از خصلت‌های ربیع تغییر خواهد کرد و پخته‌تر خواهد شد.

دقیقاً وقتی که شریک زندگی‌مان کم حرف می‌زند، می‌ترسیم، شوکه می‌شویم و حالمان بد می‌شود و متوجه می‌شویم که باید کم‌کم مراقب باشیم، چراکه ممکن است نشانهٔ مسلم این باشد که به تدریج دروغ بشنویم یا از تصورات طرف مقابل حذف شویم و این حالات یا از سر مهربانی است یا اندکی ترسِ از دست دادن عشقمان.

افرادی که شنونده‌های خوبی هستند نیز به اندازهٔ افرادی که خوب منظور خود را بیان می‌کنند، مهم و کمیاب هستند. در اینجا نیز، میزان غیرمعمولی از اعتمادبه‌نفس لازم است، البته آن‌قدری که زیر بار اطلاعاتی که شاید عمیقاً اعتقادات راسخ را به چالش بکشند، ویران یا له نشود

بدین ترتیب ربیع رشد کرد و یاد گرفت که عشق دیگران پاداشی برای خوب بودن است، نه رک و شفاف بودن.

چنین والدینی احتمالاً با این تفکر زندگی کرده‌اند که فرزندشان ممکن است گاهی، حداقل مدتی، نابهنجار، پرخاشگر، عصبانی، بدخلق، عجیب‌وغریب یا ناراحت باشد، ولی با این حال همچنان سزاوار جایگاهی درون حلقهٔ عشق خانوادگی است. این والدین بدین ترتیب سرچشمهٔ گران‌بهای شجاعت را به وجود آورده‌اند و فرزندانشان سرانجام می‌توانند برای مواجهه با اعترافات و گفت‌وگوهای صریح زندگیِ بزرگسالی از آن بهره ببرند.

وقتی کسی که دلخور است ما را هدف خشم خود قرار می‌دهد، خوشبختانه همچنان می‌توانیم به بهترین شکل ممکن بخندیم. این تضاد رقت‌انگیز قابل‌تشخیص است. کسی که دلخور است شاید یک متر و هشتاد سانتی‌متر قد داشته باشد و شغلی مربوط به انسان‌های بالغ داشته باشد، اما پیام حقیقی به شکل ترحم‌انگیزی پس‌رونده است: «من در اعماق وجودم هنوز نوزاد هستم و اکنون نیاز دارم که تو پدر یا مادرم باشی. به تو نیاز دارم که دلیل ناخوشی‌ام را به درستی حدس بزنی، همان‌طور که وقتی بچه بودم، همان زمان که جوانه‌های عشق در من روییده شد، اطرافیانم نیازهایم را حدس می‌زدند.»

در عمق هر دلخوری، مخلوطی درهم‌وبرهم از عصبانیت شدید و میلی به همان شدت برای حرف نزدن راجع به دلیل عصبانیت وجود دارد. کسی که قهر می‌کند هم سخت نیازمند درک شدن از سوی شخص دیگر است و هم کاملاً مصر است که هیچ کاری در راستای وقوع این درک انجام ندهد. خودِ نیاز به توضیح دادن، هستهٔ این دلخوری را شکل می‌دهد: اگر طرف مقابل توضیحی بخواهد، مسلماً لیاقت توضیح شنیدن ندارد.

رابطهٔ روزمرهٔ پرتنش موضوعی است که به طرز عجیبی نادیده گرفته شده و کماکان بی‌نتیجه باقی مانده است. افراطی‌گری‌ها مکرراً جلبِ‌توجه می‌کنند: زندگی‌های مشترکِ کاملاً موفق یا فجایع مرگ‌بار. بنابراین دشوار است که بدانیم چیزهایی همچون خشم‌های از سر بی‌تجربگی، تهدیدهای طلاق آخر شب، سکوت‌های عبوسانه، در به هم کوبیدن‌ها و رفتارهای روزمرهٔ از سر بی‌فکری و بی‌رحمی را باید چگونه تعبیر کنیم و چقدر باید به خاطر آن‌ها احساس تنهایی کنیم.

زندگی بدون گفت‌وگوی صبورانه تلخ می‌شود

در حقیقت، مشاجره‌های موجود در زندگی ربیع و کرستن به ندرت بر سر «هیچ‌وپوچ» هستند. مسائل کوچک در واقع مسائل بزرگی هستند که چنان‌که باید به آن‌ها توجه نشده است. بحث‌های هرروزهٔ آن‌ها ریسمان‌های سستی هستند که به تضادهای بنیادی شخصیتشان متصل‌اند.

ما در بیشتر موقعیت‌های مهم زندگی‌مان با مسائل پیچیده کنار می‌آییم و در نتیجه، شرایط را برای از بین بردن پیچیدگی‌ها و رفع صبورانهٔ آن‌ها مهیا می‌کنیم. از جمله در: تجارت خارجی، مهاجرت، تومورشناسی... اما وقتی نوبت به زندگی خانوادگی می‌رسد، تصور ویران‌گری از آسایش در سر می‌پرورانیم که در عوض باعث می‌شود از گفت‌وگوی طولانی به شدت بیزار شویم

رمانتیسم فلسفهٔ توافق شهودی است. در عشق واقعی، نیازی نیست به طرز ملالت‌باری هرچیزی به زبان آورده یا دیکته شود. وقتی دو نفر به یکدیگر تعلق دارند، بالاخره یک احساس متقابلِ حقیقتاً حیرت‌آور وجود دارد که بر اساس آن هر دو طرف، جهان را کاملاً مشابه هم می‌بینند.

چند قرن بعد، این تفکر که سنمان ایجاب می‌کند ازدواج کنیم به نظر عجیب خواهد آمد، اگر کلاً به دور از تمدن به حساب نیاید. تا آن‌زمان، سؤال استانداردِ کاملاً بی‌طرفانه‌ای که هرکسی باید پاسخی مداراگرانه، رئوفانه و غیرتدافعی برایش داشته باشد (و حتی برای اولین ملاقات هم مناسب است)، صرفاً این سؤال خواهد بود: «شما چه‌طور عصبانی می‌شوید؟»

او تنها با یک احساس ازدواج نمی‌کند که بخواهد تا ابد حفظش کند، بلکه با یک شخص ازدواج می‌کند که در کمال خوش‌شانسی توانسته احساسش را با او در شرایطی بسیار خاص، ویژه و ناپایدار شریک شود.

او درخواست ازدواج می‌دهد، چون می‌خواهد آنچه بین او و کرستن است حفظ شود، «تثبیت» شود. او امیدوار است با ازدواج، این حس شوریدگی جاودانه شود.