بریده‌هایی از کتاب جرئت بسیار

"مهم نیست چه کسی انتقاد می‌کند. مهم نیست چه کسی علل شکست بزرگان را مطرح می‌سازد یا به این موضوع اشاره می‌کند که مردم کجا می‌توانستند کارهایشان را بهتر انجام دهند. "مهم کسی است که همیشه در میدان است، کسی که چهره‌اش را غبار و عرق و خون پوشانده است. کسی که شجاعانه تلاش می‌کند، اشتباه می‌کند و بارها و بارها با نقایص کار خود مواجه می‌شود. "چون هیچ تلاشی بی‌اشتباه و کاستی نیست؛ ولی کسی که تلاش می‌کند، کسی که اشتیاق را می‌شناسد، کسی که ایثار می‌کند و خود را وقف هدفی والا می‌سازد، "همان کسی است که در بهترین حالت طعم پیروزی را بیش از دیگران می‌چشد و در بدترین حالت و در صورت شکست، حداقل پردل و جرئت شکست می‌خورد ..."

کسانی که عشق را احساس می‌کنند، عشق می‌ورزند و حس تعلق را تجربه می‌کنند، باور دارند که سزاوار عشق و تعلق هستند.

خجالت این است: احساس یا تجربه‌ای به شدت دردناک که باعث می‌شود باور کنیم به دلیل نقاط ضعفمان سزاوار عشق و تعلق نیستیم.

وقتی از فیلتر آسیب‌پذیری به موضوع خودشیفتگی نگاه می‌کنم متوجه می‌شوم علت آن ترس و خجالت از عادی بودن است. می‌بینم که این افراد از ترس فوق‌العاده نبودن، مورد توجه و عشق واقع نشدن و فقدان حس هدفمندی در زندگی می‌ترسند.

امید زمانی ایجاد می‌شود که: از توانایی تعیین اهدافی واقع‌بینانه برخوردار باشیم (مقصدم را می‌شناسم).

زندگی کردن و عشق ورزیدن با تمام وجود شبیه به ستارهٔ قطبی است: هرگز به آن نمی‌رسیم، ولی یقین داریم در جهتِ درست قدم برمی‌داریم.

کلید موفقیت در مراحل مختلف زندگی، صداقت و روراستی است."

ما می‌توانیم گام‌های بزرگی برداریم ــ حتی می‌توانیم بدویم و از روی شکاف‌های ارزشی عریضی که در خانه، محیط کار و محیط‌های آموزشی با آن مواجهیم بپریم ــ ولی در جایی، زمانی که این شکاف به درجهٔ بحرانی خاصی می‌رسد، دیگر دوام نخواهیم آورد.

سنجیدن ارزش خود با واکنش دیگران یعنی وقت تلف کردن.

زندگی کردن با تمام وجود، یعنی درگیر زندگی شدن از دیدگاه ارزشمند بودن.

آنچه موجب شادی فرزندان ما می‌شود الزاماً همیشه آن‌ها را به بزرگ‌سالانی باشهامت و متعهد تبدیل نمی‌کند.

آسیب‌پذیری به معنای ضعف نیست؛ عدم اطمینان، ریسک و احساساتی که هر روز با آن‌ها مواجهیم انتخابی نیستند. یگانه انتخابی که داریم نوع درگیر شدنمان در زندگی است

همهٔ ما می‌خواهیم شجاع باشیم. می‌خواهیم پردل و جرئت زندگی کنیم. از گفت‌وگوهای همگانی دربارهٔ "از چه باید بترسیم؟" و "چه کسی را باید سرزنش کنیم؟" خسته شده‌ایم.

وقتی رهبران مذهبی به جای آموزش مقابله با ناشناخته‌ها و نحوهٔ پرداختن به ابهامات و الگو بودن، با آسیب‌پذیر کردن ما از طریق معنویت، حس ترس و نیاز به یافتن اطمینان را در ما تحت فشار قرار می‌دهند و به این ترتیب ایمان را به "اطاعت و عواقب" تبدیل می‌کنند، کل مفهوم ایمان به نوبهٔ خود ارزشش را از دست می‌دهد. ایمان منهای آسیب‌پذیری معادل سیاست، یا بدتر از آن، افراط‌گرایی است. ارتباط معنوی و تعهد نه براساس اطاعت، بلکه بر مبنای عشق، تعلق و آسیب‌پذیری استوار است.

اگر شما هم هر از گاهی مورد حمله قرار می‌گیرید، و اگر شما هم در تلاش هستید تا ببینید چطور می‌توانید بدون له شدن زیر بار توهین‌ها پذیرای بازخوردها باشید، احتمالاً جزو آن دسته از کسانی هستید که به نظرهایتان در مورد کارم بیشتر توجه می‌کنم. ولی اگر نه کمک می‌کنید، نه نقشی در جامعه ایفا می‌کنید و نه تلاش می‌کنید با اشباح تردید ذهنتان مبارزه کنید، به هیچ وجه علاقه‌ای به نظرهایتان نخواهم داشت.

موضوعی ساده و در عین حال پیچیده: اگر می‌خواهیم عشق و تعلق را کاملاً تجربه کنیم باید باور داشته باشیم که سزاوار دوست داشته شدن و تعلق هستیم؛

"مهم نیست چه کسی انتقاد می‌کند. مهم نیست چه کسی علل شکست بزرگان را مطرح می‌سازد یا به این موضوع اشاره می‌کند که مردم کجا می‌توانستند کارهایشان را بهتر انجام دهند. "مهم کسی است که همیشه در میدان است، کسی که چهره‌اش را غبار و عرق و خون پوشانده است. کسی که شجاعانه تلاش می‌کند، اشتباه می‌کند و بارها و بارها با نقایص کار خود مواجه می‌شود. "چون هیچ تلاشی بی‌اشتباه و کاستی نیست؛ ولی کسی که تلاش می‌کند، کسی که اشتیاق را می‌شناسد، کسی که ایثار می‌کند و خود را وقف هدفی والا می‌سازد، "همان کسی است که در بهترین حالت طعم پیروزی را بیش از دیگران می‌چشد و در بدترین حالت و در صورت شکست، حداقل پردل و جرئت شکست می‌خورد ..."

گره‌ِ کار این‌جاست: می‌خواهم آسیب‌پذیریِ شما را تجربه کنم، ولی نمی‌خواهم خودم آسیب‌پذیری باشم.

ابتدا پرسیدم: "چند نفر از شما نمی‌خواهید آسیب‌پذیر بودنتان را بپذیرید چون آن را نوعی ضعف می‌دانید؟" در سراسر سالن،‌ دست‌ها بالا رفت. بعد پرسیدم: "وقتی شاهد آسیب‌پذیری کسانی هستید که روی این صحنه سخنرانی می‌کنند چند نفر از شما آن را معادل شهامت می‌بینید؟" و باز هم دست‌هایی در سراسر سالن بالا رفت.

شبیه زمان بین شنیدن صدای شلیک و انتظار برای این‌که ببینید گلوله به شما اصابه کرده است یا نه.