بریده‌هایی از کتاب جرئت بسیار

پذیرش خجالت یا رو به رو شدن با آن یعنی این‌که بتوانیم بگوییم: "ناراحت‌کننده است. ناامیدکننده و حتی شاید ویرانگر است. ولی موفقیت، شهرت و تأیید دیگران ارزش‌های اصلی زندگی من نیستند. ارزش اصلی زندگی من شهامت است و من هم در راه زندگی شهامت به خرج داده‌ام. اکنون وقتش رسیده که این احساس را در خود بپذیرم."

با خودم به طریقی صحبت کردم که با کسی که واقعاً دوستش دارم و سعی می‌کنم عذاب‌هایش را تسکین دهم صحبت می‌کنم: همهٔ این‌ها می‌گذرد. تو انسان هستی ــ همهٔ ما اشتباه می‌کنیم. من حمایتت می‌کنم. معمولاً وقتی دچار احساس خجالت می‌شویم با خودمان طوری صحبت می‌کنیم که هرگز با کسانی که دوستشان داریم و برایشان احترام قائلیم صحبت نمی‌کنیم.

ما همیشه بیش از حد به محاسبهٔ دارایی‌ها، خواسته‌ها و نداشته‌ها و نیازها و خواسته‌های دیگران می‌پردازیم. علت این ارزیابی و مقایسهٔ مداوم که به نتیجه‌ای معکوس منجر می‌شود این است که ما اغلب زندگی، ازدواج، خانواده‌ها و جوامع خود را با چشم‌اندازهای واهی رسانه‌ها در زمینهٔ کمال مقایسه می‌کنیم یا واقعیت خود را با روایت خیالی‌مان از فوق‌العاده بودن زندگی دیگران می‌سنجیم. حسرت گذشته (نوستالژی) هم یکی دیگر از اَشکال خطرناک مقایسه است

کامل و ضدضربه بودن اغواکننده‌اند، ولی در واقعیتِ تجربهٔ انسانی وجود ندارند. هرچه بادا باد، باید با شهامت و اراده وارد میدان شویم ــ این میدان می‌تواند رابطه‌ای جدید، جلسه‌ای مهم، فرایندی خلاقانه، یا گفت‌وگوهای دشوار خانوادگی باشد.

"مهم کسی است که همیشه در میدان است، کسی که چهره‌اش را غبار و عرق و خون پوشانده است. کسی که شجاعانه تلاش می‌کند، اشتباه می‌کند و بارها و بارها با نقایص کار خود مواجه می‌شود. "چون هیچ تلاشی بی‌اشتباه و کاستی نیست؛ ولی کسی که تلاش می‌کند، کسی که اشتیاق را می‌شناسد، کسی که ایثار می‌کند و خود را وقف هدفی والا می‌سازد، "همان کسی است که در بهترین حالت طعم پیروزی را بیش از دیگران می‌چشد و در بدترین حالت و در صورت شکست، حداقل پردل و جرئت شکست می‌خورد ..."

۱. اصالت را در خود پرورش دهید: به آنچه مردم دربارهٔ شما فکر می‌کنند اهمیت ندهید. ۲. با خودتان مهربان باشید: دست از کمال‌گرایی بردارید. ۳. انعطاف‌پذیری را در خود پرورش دهید: بی‌تفاوت و درمانده نباشید.

اگر زنان و مردانی را که با آن‌ها مصاحبه کرده‌ام تقریباً به دو گروه تقسیم کنید ــ گروهی که عشق و تعلق عمیقی را در خود حس می‌کنند و گروهی که برای به دست آوردن آن در تلاش‌اند ــ فقط یک عامل است که آن‌ها را از هم مجزا می‌کند: کسانی که احساس می‌کنند دوست‌داشتنی هستند، دیگران را دوست دارند و احساس تعلق را تجربه می‌کنند افرادی هستند که احساس می‌کنند ارزش دوست داشته شدن و تعلق داشتن را دارند.

اولین فکری که بعد از بیدار شدن به ذهن من و اکثر ما خطور می‌کند این است که "کم خوابیدم"؛ فکر بعدی این است که "وقت ندارم". فکر "کافی نبودن یا کم بودن" اعم از این‌که واقعیت داشته باشد یا نه خود به خود و بدون این‌که آن را مورد سؤال و بررسی قرار دهیم به ذهنمان خطور می‌کند. اکثر ساعات و روزهای زندگی‌مان دربارهٔ توجیه، شکایت یا نگرانی از کمبودها می‌شنویم ... صبح‌ها پیش از آن‌که برخیزیم و در بسترمان بنشینیم، پیش از آن‌که پایمان به زمین برسد، همیشه کمبود داریم، همیشه عقب هستیم، همیشه بازنده‌ایم و همیشه چیزی در زندگی‌مان کم است. و شب که به بستر می‌رویم، ذهنمان با فهرست بلندبالایی از چیزهایی که در آن روز به دست نیاوردیم، یا کارهایی که در آن روز انجام ندادیم دست و پنجه نرم می‌کند. تحت فشار این افکار به خواب می‌رویم و با رؤیای کمبود بیدار می‌شویم ... محور همهٔ حسادت‌ها، طمع‌کاری‌ها، تعصبات و اختلافات زندگی را همین کمبود درونی و ذهنیت کمبود تشکیل می‌دهد ...

حس "کفایت" باعث می‌شود بپذیریم که ارزشمندیم، باعث می‌شود حد و مرزهایی را برای خود تعیین کنیم و باعث می‌شود بتوانیم رابطهٔ لازم را با دیگران برقرار کنیم.

برای این‌که وارد میدان زندگی شویم در انتظار کامل شدن و ضدضربه شدن می‌مانیم، غافل از این‌که در طی این انتظار روابط و فرصت‌ها را به نحوی جبران‌ناپذیر از دست می‌دهیم، وقت باارزشمان را تلف می‌کنیم و موهبت‌هایی را که در اختیار داریم و نقشی را که ایفای آن فقط از دست ما ساخته است نادیده می‌گیریم. کامل و ضدضربه بودن اغواکننده‌اند، ولی در واقعیتِ تجربهٔ انسانی وجود ندارند. هرچه بادا باد، باید با شهامت و اراده وارد میدان شویم ـ

پذیرش آسیب‌پذیری، به معنای توانایی ریسک کردن و در معرض دید قرار گرفتن، به شدت احتمال پایبندی به برنامه‌ای مثبت و سلامت در زندگی را افزایش می‌دهد

نقاب‌ها باعث می‌شوند بیشتر احساس امنیت کنیم، حتی زمانی که خفقان‌آور می‌شوند. زره‌ها هم باعث می‌شوند بیشتر احساس قدرت کنیم، حتی در حالتی که از به دوش کشیدن وزن اضافی آن‌ها خسته شده‌ایم.

اسب لاغر گفت: "این اتفاقی نیست که یکباره رخ دهد. تو به آن تبدیل می‌شوی. مدت زیادی طول می‌کشد. به همین دلیل است که اغلب برای کسانی که به سادگی می‌شکنند، یا لبه‌های تیزی دارند یا باید به دقت از آن‌ها نگهداری شود رخ نمی‌دهد. معمولاً زمانی واقعی می‌شوی که بیشترِ موهایت کنده شده، چشمانت بیرون زده و دست و پایت کنده شده و ژولیده شده‌ای؛ ولی این‌ها به هیچ وجه مهم نیستند، چون وقتی واقعی می‌شوی دیگر نمی‌توانی زشت باشی، مگر برای کسانی که درک نمی‌کنند."

اسب لاغر گفت: "تو از ابتدا واقعی نبوده‌ای. واقعی شدن اتفاقی است که برای تو رخ می‌دهد. وقتی کودکی تو را مدت‌های مدید دوست دارد، نه فقط برای بازی کردن، بلکه واقعاً تو را دوست دارد، آن وقت واقعی می‌شوی." خرگوش پرسید: "درد دارد؟" اسب لاغر که همیشه راست می‌گفت، گفت: "گاهی؛ ولی وقتی واقعی هستی دیگر درد برایت مهم نیست."

طبق یافته‌های تحقیقاتم احساس خجالت دقیقاً باعث از کار افتادن آن بخشی از ما می‌شود که باور دارد می‌توانیم تغییر کنیم و عملکرد بهتری داشته باشیم.

حس ارزشمند بودن باعث می‌شود آسیب‌پذیری خود را بپذیریم، راحت‌تر افکار و آثارمان را با دیگران در میان بگذاریم و پشتکار بیشتری به خرج دهیم.

می‌خواهم خانه‌ام جایی باشد که همهٔ ما بتوانیم هم شجاع‌ترین و هم ترسوترین ابعاد وجودمان را نشان دهیم.

آسیب‌پذیر بودن محور، قلب و مرکز تجارب معنادار انسان را تشکیل می‌دهد.

زمینهٔ حرفه‌ای، همیشه زمانی احساس امنیت بیشتری می‌کردم که درست زیر رادار پرواز کنم.

فرار از احساسات از ترس گران تمام شدن آن در زندگی، یعنی فرار از همان چیزی که به زندگی هدف و معنا می‌بخشد.