بریده‌هایی از کتاب جرئت بسیار

حساس خجالت از سکوت قدرت می‌گیرد. به همین علت است که کمال‌گراها را دوست دارد ــ ساکت نگه داشتن ما ساده است. اگر آن‌قدر آگاهی داشته باشیم که بتوانیم دربارهٔ احساس خجالت صحبت کنیم و آن را به زبان بیاوریم، در واقع آن را به زانو درآورده‌ایم. احساس خجالت از بیان شدن در قالب کلمات متنفر است. اگر دربارهٔ آن صحبت کنیم تضعیف خواهد شد. همان‌طور که نور سایه‌ها را دور می‌کند، توضیح و کلمات هم با نوری که می‌تابانند احساس خجالت را از بین می‌برند.

می‌خواهم خانه‌ام جایی باشد که همهٔ ما بتوانیم هم شجاع‌ترین و هم ترسوترین ابعاد وجودمان را نشان دهیم. جایی که بتوانیم دشوارترین موضوعات زندگی‌مان را مطرح کنیم و لحظات شرم‌آور مدرسه و محیط کار را با هم در میان بگذاریم.

"درست مثل این‌که باید از پوستم خارج شوم و به همه چیز سر و سامان بدهم و همه چیز را بهتر کنم."

تفاوت چشمگیری میان "تو بد هستی" و "کار بدی کردی" وجود دارد.

۱. اصالت را در خود پرورش دهید: به آنچه مردم دربارهٔ شما فکر می‌کنند اهمیت ندهید. ۲. با خودتان مهربان باشید: دست از کمال‌گرایی بردارید. ۳. انعطاف‌پذیری را در خود پرورش دهید: بی‌تفاوت و درمانده نباشید.

برای این‌که وارد میدان زندگی شویم در انتظار کامل شدن و ضدضربه شدن می‌مانیم، غافل از این‌که در طی این انتظار روابط و فرصت‌ها را به نحوی جبران‌ناپذیر از دست می‌دهیم، وقت باارزشمان را تلف می‌کنیم و موهبت‌هایی را که در اختیار داریم و نقشی را که ایفای آن فقط از دست ما ساخته است نادیده می‌گیریم.

کسی که ایثار می‌کند و خود را وقف هدفی والا می‌سازد، "همان کسی است که در بهترین حالت طعم پیروزی را بیش از دیگران می‌چشد و در بدترین حالت و در صورت شکست، حداقل پردل و جرئت شکست می‌خورد

"مهم کسی نیست که انتقاد می‌کند. مهم کسی نیست که علل شکست بزرگان را مطرح می‌سازد یا به این موضوع اشاره می‌کند که افراد کجا می‌توانستند کارهایشان را بهتر انجام دهند. "مهم کسی است که همیشه در میدان است، کسی که چهره‌اش را غبار و عرق و خون پوشانده است. کسی که شجاعانه تلاش می‌کند، اشتباه می‌کند و بارها و بارها با نقایص کار خود مواجه می‌شود. "چون هیچ تلاشی بی‌اشتباه و کاستی نیست؛ ولی کسی که تلاش می‌کند، کسی که اشتیاق را می‌شناسد، کسی که ایثار می‌کند و خود را وقف هدفی والا می‌سازد، "کسی است که در بهترین حالت طعم پیروزی را بیش از دیگران می‌چشد و در بدترین حالت و در صورت شکست، حداقل پردل و جرئت شکست می‌خورد ..." تئودور روزولت

مسائل خاص دوران مدرسهٔ من در چنین موضوعاتی خلاصه می‌شد. در آن دوران، پسرکان بدذات برای این‌که بتوانند وارد گروهی شوند به هر کاری دست می‌زدند و دخترکان علامهٔ دهر برای پنهان کردن درماندگی‌شان بعد از طلاق والدین پز می‌دادند و تظاهر می‌کردند

نمونهٔ دیگری از قطع ارتباط قرارداد اجتماعیْ مذهب است. قطع ارتباطِ ناشی از این مورد در درجهٔ اول اغلب به دلیل وجود رهبرانی ایجاد می‌شود که خودْ براساس ارزش‌هایی که موعظه می‌کنند زندگی نمی‌کنند. دوم این‌که همهٔ ما در دنیای نامطمئن نومیدانه در جست‌وجوی مطلق‌ها هستیم. این یکی از واکنش‌های انسان در مقابل ترس است. وقتی رهبران مذهبی به جای آموزش مقابله با ناشناخته‌ها و نحوهٔ پرداختن به ابهامات و الگو بودن، با آسیب‌پذیر کردن ما از طریق معنویت، حس ترس و نیاز به یافتن اطمینان را در ما تحت فشار قرار می‌دهند و به این ترتیب ایمان را به "اطاعت و عواقب" تبدیل می‌کنند، کل مفهوم ایمان به نوبهٔ خود ارزشش را از دست می‌دهد.

خوددوستی دارای سه عنصر است: مهربانی با خود، انسان بودن و آگاهی

اگر می‌خواهیم از چنگ خجالت رها و دوباره به هم نزدیک شویم، آسیب‌پذیری راه آن و شهامت چراغ آن است.

خجالت احساسی همگانی است، ولی پیام‌ها و توقعات به وجودآورندهٔ آن را جنسیت تعیین می‌کند.

عشق را نه می‌توان داد و نه گرفت؛ باید آن را پرورش داد تا رشد کند. عشق پیوندی است که فقط زمانی بین دو نفر ایجاد می‌شود که در هر یک از آن دو وجود داشته باشد ــ ما فقط می‌توانیم دیگران را به اندازه‌ای دوست داشته باشیم که خودمان را دوست داریم.

عشق را نه می‌توان داد و نه گرفت؛ باید آن را پرورش داد تا رشد کند. عشق پیوندی است که فقط زمانی بین دو نفر ایجاد می‌شود که در هر یک از آن دو وجود داشته باشد ــ ما فقط می‌توانیم دیگران را به اندازه‌ای دوست داشته باشیم که خودمان را دوست داریم.

عشق زمانی در ما پرورش می‌یابد که اجازه می‌دهیم آسیب‌پذیرترین و قدرتمندترین بخش وجودمان عمیقاً دیده و شناخته شود و پیوند معنوی حاصل از آن اعتماد، احترام، مهربانی و محبت را به همراه خود می‌آورد.

ما در مورد دیگران سختگیر هستیم، چون از آن‌ها همچون سکوی پرشی برای مقابله با کاستی‌های شرم‌آور خود استفاده می‌کنیم. عملی زیانبار و بی‌تأثیر که در عین حال در فرهنگ‌های تنگ‌نظرانهٔ امروزی مُسری هم محسوب می‌شود

چیزی که من بعد از ده سال تحقیق آموختم این است که آسیب‌پذیری در واقع مهد احساسات و تجاربی است که از صمیم قلب آرزویشان را داریم. پذیرشِ آسیب‌پذیری خاستگاه عشق، حس تعلق، نشاط و شادی، شهامت، همدلی و خلاقیت است. منشأ امید، مهربانی، حس مسئولیت و اصالت است. اگر به دنبال وضوح بیشتر هدف زندگی یا زندگی‌هایی عمیق‌تر و معنادارتر هستیم باید از مسیر آسیب‌پذیری گذر کنیم.

حس آسیب‌پذیری محور همهٔ عواطف و احساسات است. احساس کردن یعنی آسیب‌پذیر بودن. باور این موضوع که آسیب‌پذیری معادل ضعف است، یعنی باور کردن این موضوع که احساس معادل ضعف است.

ولی جایی که ریسک کردن، شهامت به خرج دادن در مقابل عدم اطمینان و برملا کردن احساسات واقعی ضعف تلقی می‌شود، معادله‌ای وجود ندارد.